รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 27

ผู้หญิงอีกคนตอบด้วยความอิจฉา “ร้อนแรงขนาดนี้เลย? ต้องเป็นเขากับแฟนของเขาแน่ๆ! คนที่มาบริษัทครั้งล่าสุดแล้วโดนถังจือซย่าตบหน้า?”

“ถังจือซย่าคนนี้ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ไปตบแฟนของท่านประธานสีแล้วยังทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

“ใครใช้ให้เธอสวยขนาดนั้นกันล่ะ ฉันเดาว่าท่านประธานสีคงตัดใจไล่เธอออกไม่ลง”

“เป็นไปได้ไหมว่าท่านประธานสีจะชอบเธอ?”

“อันนี้ก็ไม่แน่นะ ถ้าหากว่าวันไหนเธอได้ขึ้นเตียงกับประธานสี ฐานะก็คงไม่เหมือนเดิมแล้ว”

“เฮ้อ! ฉันก็อยากหน้าตาสวยแบบนี้บ้าง! แต่พนักงานธรรมดาอย่างพวกเรา ท่านประธานสีไม่แม้แต่จะมองเห็นในสายตาเลย”

ถังจือซย่าที่นั่งอยู่ในห้องน้ำเล็กๆถึงกลับพูดไม่ออกและรอยประทับบนคอของสีจิ่วเฉินก็ต้องขอบคุณเธอ

แต่ว่าเรื่องที่เธอจะปีนขึ้นเตียงไปกับเขาหรือไม่ ถังจือซย่าตอบได้เลยว่ามันเป็นไปไม่ได้แน่นอนชั่วชีวิต

หลังจากกลุ่มผู้หญิงที่ซุบซิบกันออกไป ถังจือซย่าถึงจะออกมา กลับไปที่สำนักงานแล้วโทรศัพท์ตั้งโต๊ะก็ดังขึ้น

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ”

“มาที่ห้องทำงานของฉันหน่อย” เสียงทุ้มของผู้ชายอันเป็นเอกลักษณ์ที่น่าดึงดูดใจของสีจิ่วเฉิน

ถังจือซย่ายังไม่ทันได้พูดอะไร ปลายสายก็วางไปแล้ว เธอถอนหายใจอย่างไม่รู้จะพูดอะไร สิ่งที่เธอไม่อยากเผชิญหน้าที่สุดในวันนี้ก็คือเขา

มันคงเป็นเรื่องงานแหละ! เธอคิดแล้วเดินไปยังลิฟต์

ห้องทำงานของท่านประธาน

เธอเคาะประตูแล้วผลักประตูเข้าไปข้างใน สีจิ่วเฉินที่นั่งอ่านเอกสารอยู่บนโซฟาเหลือบมองเธอเล็กน้อย แต่ก็ยังอ่านเอกสารต่อไป

“คุณเรียกฉันมามีธุระอะไรคะ” ถังจือซย่าถามเขา

“ร่างกายของเธอไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” สีจิ่วเฉินเงยหน้าขึ้นมามองเธอ

ถังจือซย่ากล่าวอย่างแข็งทื่อ “ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงนะคะ แต่ฉันไม่ได้เป็นอะไร”

“ต่อจากนี้ก็อย่าดื้ออีกล่ะ”

ถังจือซย่าขมวดคิ้ว เขาเรียกเธอขึ้นมาเพียงเพื่อพูดเรื่องเหล่านี้?

“ท่านประธานสีไม่จำเป็นต้องลำบากหรอกค่ะ ถ้าอย่างงั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”

พูดจบ ถังจือซย่าก็กำลังจะจากไป