รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 32

“อย่ากังวลไปเลย ทุกสิ่งที่ควรจะเกิดขึ้นระหว่างเรามันเกิดขึ้นไปแล้ว เธอไม่รู้หรอกว่าเขารักฉันมากแค่ไหน เขาให้ได้ทุกอย่างที่ฉันต้องการ” ซ่งซานเลิกคิ้วขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

ถังจือซย่าตะลึงไปชั่วครู่ พวกเขานอนด้วยกันไปแล้ว? ดูเหมือนว่าเธอจะประเมินความสามารถของซ่งซานต่ำไป

“ถังจือซย่า เธอก็ชอบเขาเหมือนกันใช่ไหมล่ะ!” ซ่งซานถามหยั่งเชิง

“ทำไมล่ะ เธอกลัวฉันไปแย่งเขาเหรอ” ถังจือซย่าไม่ได้โง่ ซ่งซานกลัวเธอ แล้วนางก็ไม่อยากให้เธอได้ดี

“นี่เธอ...เธอแย่งเขาไปไม่ได้หรอก” ใบหน้าของซ่งซานฉายแววไม่พอใจ

ถังจือซย่าอดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากจูบในรถเมื่อคืน และเธอรู้สึกไม่สบายใจถ้าสีจิ่วเฉินอยู่กับซ่งซานทุกคืนในตอนนี้ เธอก็ไม่อยากมีความสนิทสนมกับเขาเลยจริงๆ

“สบายใจเถอะ ของที่คุณใช้ไปแล้วน่ะ ฉันรังเกียจ” ฉันจือซย่ากล่าวอย่างเยือกเย็น

“ได้เลย ฉันจะเอาประโยคนี้ไปบอกกับสีจิ่วเฉินให้เอง” ซ่งซานหัวเราะเยาะ คิดว่าถังจือซย่าจะกลัวเธอพูดในสิ่งที่ผิด

ใครจะรู้ว่าถังจือซย่านั้นใจกว้างมากขนาดนี้ “ถ้าอย่างนั้นเธอก็อย่าพลาดแม้แต่คำเดียว แล้วก็เลียนแบบน้ำเสียงของฉันด้วยล่ะ”

แววตาของซ่งซานฉายแววประหลาดใจ ตอนนี้ถังจือซย่ามีความมั่นใจตั้งแต่หัวจรดเท้าซึ่งนี่เป็นสิ่งที่เธออิจฉา

ซ่งซานออกไปแล้ว ถังจือซย่าถอนหายใจอย่างโล่งอก ซ่งซานมาหาเธอที่นี่เพื่อเรียกร้องความสนใจ และเธอจะไม่ทำให้นางสมหวังแน่ๆ

ณ ห้องทำงานของท่านประธาน

ซ่งซานเคาะประตู

“เข้ามา” เสียงชายหนุ่มที่น่าดึงดูดดังขึ้นมาแผ่วเบา

ซ่งซานผลักประตูเข้ามาและเห็นร่างที่สง่างามอย่างยิ่งอยู่บนโซฟา เธอเรียกเบาๆ “จิ่วเฉิน”

“คุณมาที่นี่ทำไม” สีจิ่วเฉินถามด้วยดวงตาที่หรี่ลง

“ฉันเบื่อมากเลย ฉันอยากออกไปเดินเล่น” หลังจากพูดจบเธอก็กัดริมฝีปากแดงของเธอแล้วนั่งลงข้างเขาโดยไม่พูดอะไร

“ทำไมหรือ เกิดอะไรขึ้น” สีจิ่วเฉินเห็นว่าเธอดูไม่มีความสุข

“คราวหลังถ้าฉันว่างฉันจะมาหาคุณ ปกติคุณสามารถโทรหาฉันได้ ส่งข้อความหรือวิดีโอ” สีจิ่วเฉินมองไปที่ซ่งซาน ถึงแม้ว่าภาพลักษณ์ของเธอกับคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อนจะแตกต่างกัน แต่เขาก็ไม่เคยปฏิบัติกับเธอไม่ดี

ซ่งซานมองไปที่ใบหน้าอันสมบูรณ์แบบของชายคนนั้น ทันใดนั้น หางตาเธอก็สังเกตเห็นรอยแดงที่คอของเขา เธอสูดหายใจเข้าแล้วรีบมองเข้าไปใกล้ๆ “จิ่วเฉิน นี่คุณเป็นอะไร”

“ไม่มีอะไร ฉันเป็นภูมิแพ้” สีจิ่วเฉินยกปกคอเสื้อขึ้นเพื่อปิดรอย

“ทำไมคุณถึงเป็นภูมิแพ้ล่ะ”

“ฉันแพ้อาหารทะเล” สีจิ่วเฉินอธิบายเสียงเบา แล้วลุกขึ้นพูดว่า “เธอรอฉันก่อน ฉันขอจัดการจดหมายสักครู่”

สีจิ่วเฉินเดินไปยังตำแหน่งของเขา ในขณะที่ซ่งซานต้องการไปที่ห้องน้ำเพื่อแต่งหน้า

เธอลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ผลักประตูเข้าไปในห้องเล็กๆ ทันทีที่เธอเข้าไปก็มีคนเดินเข้ามา นั่นคือพนักงานหญิงสองสามคน

“เฮ้! ตอนที่ฉันไปส่งเอกสารมาเมื่อกี้ ฉันเห็นชัดเจนเลยว่ารอยที่อยู่บนคอของท่านประธานสีคือรอยจูบ”