รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 34

หรือว่าพวกเขาทำเรื่องอะไรที่บอกคนอื่นไม่ได้ ปากของถังจือซย่าที่บอกว่าไม่ได้ชอบสีจิ่วเฉินเป็นเรื่องโกหกหรือไม่ จริงๆแล้วนางได้คบหากับสีจิ่วเฉินเป็นการส่วนตัวหรือเปล่า?

ดังนั้น รอยจูบนั้นบนคอของสีจิ่วเฉินก็คือของถังจือซย่า เป็นถังจือซย่าที่ตั้งใจทำให้เธอเห็นแน่ๆ ดวงตาของซ่งซานนั้นเปล่งประกายด้วยความแค้นและความหึงหวง ถังจือซย่านี่มันเลวจริงๆ

ปากบอกว่าไม่ชอบ แต่ลับหลังกลับแอบล่อลวงสีจิ่วเฉิน ห้าปีแล้ว ทำไมความคิดแผนการของเธอมากมายเช่นนี้

เธอไม่สามารถประมาทนางได้แล้วจริงๆ

“ช่างไร้ยางอายจริงๆ” ซ่งซานกัดฟันกรอด

ถังชิงชิงพ่นลมหายใจออกมาทันที “ใช่แล้ว มันไม่มียางอาย วันนี้ผมของฉันโดนมันดึงออกไปเยอะมาก หน้าก็บวม ฉันจะไปปล่อยให้มันได้ใช้ชีวิตดีๆแน่นอน”

การด่าของซ่งซาน ไม่เพียงเพราะแค่ความโกรธของถังชิงชิงเพียงอย่างเดียว แต่เพราะความเคียดแค้นของตัวเธอเองด้วย

“ลูกชายของถังจือซย่าอายุเท่าไหร่แล้ว” ซ่งซานถามอย่างสงสัย

ถังชิงชิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันทีแล้วเปิดดูรูปถ่ายสองสามรูป “ครั้งที่แล้วฉันแอบถ่ายรูปที่บ้านมาสองสามรูป ก็ยังไม่รู้ว่าผู้ชายคนไหนเป็นลูกนอกสมรส”

ซ่งซานรับไว้ และเมื่อเธอมองไปที่ใบหน้าของเด็กชายตัวเล็กๆในภาพ รูม่านตาของเธอก็สั่นเหมือนแผ่นดินไหว ศีรษะของเธอว่างเปล่าด้วยความตกใจ

เป็นไปได้อย่างไร ทำไมลูกชายของถังจือซย่าถึงดูคล้ายกับสีจิ่วเฉิน เธอเลื่อนไปภาพต่อไป ยิ่งเธอดูมากเท่าไหร่ หัวใจเธอก็ยิ่งเต้นผิดจังหวะ แม้กระทั่งความสงสัยในใจก็ยังชัดเจนขึ้นมา

ลูกชายของถังจือซย่า จริงๆแล้วไม่ใช่ลูกของชายนอกสมรสที่ไหน แต่เป็นเมล็ดพันธุ์ที่สีจิ่วเฉินทิ้งไว้ในคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน แล้วถังจือซย่าก็ไปให้กำเนิดที่ต่างประเทศอย่างเงียบๆ

“เด็กคนนี้อายุเท่าไหร่แล้ว!”

“นังถังจือซย่าบอกว่าสามขวบ แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้น เด็กสามขวบจะสูงขนาดนี้ได้ยังไง” ถังชิงชิงพ่นลมหายใจ รู้สึกว่าคำพูดของถังจือซย่าเต็มไปด้วยคำหลอกลวง

ซ่งซานมองไปที่เด็กในจอ เธอเพียงรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกยักษ์จับไว้และเธอไม่สามารถหายใจได้เลย

ถังชิงชิงไม่สงสัยในตัวเธอ ถ้าเธอต้องการรับรู้ว่าซ่งซานในตอนนี้มีชีวิตที่ร่ำรวย มีเสื้อผ้าที่ดีและอาหารที่ล้ำเลิศ คงจะทำให้เธออิจฉาจนเป็นบ้าแน่ๆ

เพราะในสายตาของถังชิงชิง ซ่งซานมักจะเกาะติดเธอมาตลอด

ดังนั้น นี่จึงเป็นความแค้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของซ่งซาน เธอเคยใช้ชีวิตเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง ไม่มีใครมองเห็นเธอ เธอสาบานว่าสักวันหนึ่งเธอจะต้องเป็นสะใภ้ของตระกูลสี เมื่อนั้นถึงจะสามารถเลิกคิ้วและแสดงท่าทางที่เย่อหยิ่งต่อหน้าทุกคนได้

ถังจือซย่าไปรับลูกชายของเธอหลังเลิกงาน เมื่อเธอกลับมาที่บ้านหลังเล็กในตอนเย็น เธอก็ทำอาหารสองจาน ต้มน่องไก่ที่ลูกชายของเธอโปรดปราน เด็กน้อยก็สามารถกินข้าวชามใหญ่ได้

“หม่ามี๊ฮะ คุณตาบอกว่า อายุของหม่ามี๊ไม่น้อยแล้ว หวังว่าจะสามารถหาเพื่อนร่วมคิด” จู่ๆเด็กน้อยก็พูดอะไรบางอย่างออกมา

ถังจือซย่าอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วพูดว่า “แม่มีลูกก็เหมือนมีเพื่อนร่วมคิดแล้ว”

“หม่ามี๊ฮะ แล้วคุณตาก็ถามด้วยว่าใครคือพ่อของผม พาเขากลับมาได้ไหม!” เด็กน้อยถามอีกครั้ง