รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 35

ถังจือซย่าหยุดหัวเราะแล้วมองลูกชายอย่างจริงจัง “เฉินเฉินเราจะไม่ตามหาพ่อนะ โอเคไหม แม่เลี้ยงลูกคนเดียวได้”

“แต่คุณตาบอกว่า มันเป็นความผิดของพ่อผมที่ขาดความรับผิดชอบ เขาต้องรับผิดชอบผมกับหม่ามี๊” เด็กน้อยพูดด้วยสีหน้าที่ดูเป็นผู้ใหญ่

ถังจือซย่าพูดไม่ออก พ่อกับลูกกำลังพูดถึงเรื่องนี้เพื่ออะไร

“คุณตาบอกว่าถ้าเขาแก่เฒ่าลง วันหนึ่งเขาคงไม่สามารถดูแลพวกเราได้”

ตอนนี้ถังจือซย่าน้ำตาไหล ที่แท้พ่อของเธอกังวลว่าวันหนึ่งเขาจะแก่เฒ่าจนไม่สามารถดูแลแม่และลูกได้ เธอกลั้นน้ำตาแล้วพูดว่า “เฉินเฉินเด็กดี แม่จะเข้มแข็งขึ้นอย่างแน่นอนแล้วแม่ก็จะดูแลลูกและคุณตาเอง”

“อื้ม เฉินเฉินก็จะโตเร็วๆ ตัวสูงๆ จะได้ดูแลหม่ามี๊กับคุณตาด้วย” หลังจากที่เด็กน้อยพูดจบ ก็กินข้าวไปอีกคำใหญ่ๆ

ในใจของถังจือซย่านั้นอ่อนโยนมาก ลูกชายคือทุกสิ่งสำหรับเธอ เธอต้องสร้างบ้านที่สามารถกำบังลมและฝนสำหรับลูกชายให้ได้

พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์

ถังจือซย่าคิดว่าเธอไม่ต้องไปทำงานตั้งแต่เช้าตรู่ แต่เธอไม่คิดว่าจะได้รับสายโทรศัพท์จากหลี่เหมยในตอนเช้า

“จือซย่า ทำไมเธอไม่มีทำงานล่วงเวลาล่ะ”

“ต้องทำงานล่วงเวลาด้วยเหรอ” ถังจือซย่าลุกขึ้นนั่งลูบหน้าผาก แล้วถามว่าทำไมต้องทำงานล่วงเวลาในประเทศ

“เพราะว่าเร็วๆนี้จะต้องเปิดตัวรุ่นใหม่ สองสามสัปดาห์นี้จึงต้องทำงานล่วงเวลา มาเร็วเข้า!”

“นั่นมัน...ฉันสามารถพาลูกชายไปที่บริษัทด้วยได้ไหม” ถังจือซย่ารีบถาม

“ได้เลย!” หลี่เหมยตอบรับ เข้าใจในการเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวของเธอ

ถังจือซย่ารีบปลุกลูกชายของเธอให้ตื่นทันที และพูดกับเขาว่า “เฉินเฉิน ไปกัน ไปเป็นเพื่อนหม่ามี๊ทำงานล่วงเวลาหน่อยครับ”

ดูเหมือนคนตัวเล็กจะยังไม่ตื่น แต่ก็พยักหน้า

เธอพาลูกชายลงไปชั้นล่างเพื่อนั่งแท็กซี่ไปที่บริษัท ซื้อขนมปังเป็นอาหารเช้าระหว่างทาง มาถึงบริษัทเวลา 09.50 น.

หลี่เสี่ยวซินเข้ามาพร้อมกับกาแฟ เห็นเด็กน้อยน่ารักนั่งอยู่บนโซฟาก็ตกตะลึง

“ว้าว! พระเจ้าช่วย! น่ารักเกินไปแล้ว!”