รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 36

เด็กน้อยนี้คนนี้มาจากไหน

“ลุงฮะ รีบพาผมไปเร็ว ผมจะไม่ไหวแล้ว!” เด็กน้อยเอามือปิดกางเกงไว้ และตะโกนด้วยใบหน้าแดงก่ำสีจิ่วเฉินตอบเบาๆ “โอเค เดี๋ยวลุงพาไป”

ลิฟต์เปิดออกพร้อมกับเสียง ติ๊ง สีจิ่วเฉินก้มตัวลงไปอุ้มเจ้าตัวเล็กแล้วเดินไปที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็วเมื่อพาเข้ามาถึงด้านใน เจ้าตัวเล็กก็รีบวิ่งไปปลดทุกข์ โดยมีเขายืนมองอยู่ข้างๆหลังจากปัสสาวะเสร็จ เด็กน้อยก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างสบายใจ แล้วเขาคิดที่จะขอบคุณคุณลุงรูปหล่อคนนี้

“ขอบคุณฮะคุณลุง”

“นายชื่ออะไรหรือ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่” สีจิ่วเฉินอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย

“ผมชื่อถังอวี่เฉิน ผมมาทำงานเป็นเพื่อนหม่ามี๊” ถังอวี่เฉินตอบอย่างฉะฉาน

สีจิ่วเฉินขมวดคิ้ว “แม่ของนายคือถังจือซย่าใช่หรือไม่”

“คุณลุงรู้จักแม่ของผมด้วยหรือ”

สีจิ่วเฉินเพียงแค่เดา ถังจือซย่าเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ดังนั้นลูกชายของเธอก็น่าจะใช้นามสกุลเธอ

เด็กน้อยวิ่งไปล้างมือแล้วมองดูร่างสูงจากในกระจก ทันใดนั้นเขาก็พูดขึ้นมาว่า “ลุงฮะ เราหน้าเหมือนกันเลย!”

สีจิ่วเฉินตกใจ และเขาก็อดไม่ได้ที่จะตั้งใจสำรวจใบหน้าของเขากับเจ้าตัวเล็ก และพวกเขาก็ดูคล้ายคลึงกันอย่างคาดไม่ถึง

ทั้งคิ้ว จมูก ริมฝีปาก หรือแม้แต่ความโค้งของคางก็เหมือนกัน

“คุณลุงโสดไหมฮะ! มีแฟนแล้วหรือยัง” เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมาถามอย่างสงสัย

สีจิ่วเฉินอ่านความคิดในดวงตาโตคู่นั้นได้อย่างชัดเจน และแม้เขาจะรู้ว่าเจ้าเด็กน้อยคิดอะไรอยู่ ก็ยังบอกความจริงไปว่า“เอ่อก็...โสด ไม่มีแฟน”

“ถ้างั้นลุงลองพิจารณาหม่ามี๊ของผมหน่อยไหมฮะ เธอยังสาว สวย หุ่นดี สุภาพ นุ่มนวลอ่อนโยน ทำอาหารเก่ง” เด็กน้อยอดไม่ได้ที่จะขายของสักหน่อย แล้วก็อยากช่วยเรื่องหนักใจของคุณตา โดยการหาผู้ชายมาดูแลหม่ามี๊

“ท่านประธานสี นี่คือลูกชายของท่านหรือ! น่ารักมาก!”

“ใช่แล้ว! หน้าตาเหมือนกับท่านเป๊ะเลย!” พนักงานหญิงทั้งสองคนพุดด้วยความแปลกใจสีจิ่วเฉินขมวดคิ้ว และมองดูเจ้าตัวเล็กข้างๆ เขาหน้าดูเหมือนกับเจ้าตัวเล็กนี่ขนาดนั้นเลยเหรอ

สีจิ่วเฉินมองเจ้าตัวเล็ก ถึงแม้เด็กจะไม่ใช่ลูกของเขาแต่กลับรู้สึกใกล้ชิดและตกหลุมรักขึ้นมาซะอย่างนั้นดูเหมือนคุณย่าจะคิดถูกที่ให้เขาดูแลเด็กคนนี้ เพราะเขาและเด็กน้อยเหมือนมีโชคชะตาบางอย่างต้องกัน แบบอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

ในห้องประชุม

หลี่เสี่ยวซินผลักประตูเข้ามาด้วยท่าทางที่ตื่นตระหนก “พี่จือซย่า เฉินเฉินหายไปไหนไม่รู้”

“อะไรนะ” ถังจือซย่ารีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกจากห้องประชุมทันทีโดยไม่พูดอะไร เมื่อมาถึงก็พบว่าลูกชายไม่ได้อยู่ในห้องทำงานของเธอ หลี่เสี่ยวซินยังบอกอีกว่าเธอหาชั้นนี้ทั้งชั้นแล้วก็ไม่เจอเจ้าตัวเล็ก

ตอนนั้นเอง ผู้ช่วยของชั้นแปดที่ลงมาส่งเอกสาร ก็พูดกับถังจือซย่าว่า “นักออกแบบถัง ฉันเพิ่งเห็นเด็กคนนึงอยู่กับประธานสีด้วยล่ะ!”