รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 370

ถังจือซย่ารีบอธิบาย "พ่อ นี่มันไม่เกี่ยวอะไรกับลูก เขาชอบเฉินเฉินมากแต่หนูไม่ชอบเขาแล้ว"

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร พอฟังพ่อว่าสีจิ่วเฉินเธอก็รู้สึกเป็นทุกข์

ถังจวิ่นประหลาดใจอีกครั้ง “ทำไมลูกถึงไม่ชอบเขาแล้วล่ะ”

ถังจือซย่าเงยหน้ามองพ่อตน ตอนนั้นที่พ่อสูญเสียภรรยาไปและเธอก็กลายเป็นเด็กกำพร้าแม่ เขารู้สึกอย่างไร?

“พ่อคะ พ่อเคยเกลียดตระกูลสีบ้างไหม”

ถังจวิ้นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เกลียดแล้วได้อะไร ตอนนั้นเป็นหน้าที่ของแม่ของลูกที่จะต้องช่วยชีวิตคน”

“เป็นไปได้ไหมว่าถ้าแม่ไม่ทุ่มเทกับหน้าที่ขนาดนี้ แม่ก็จะยังมีชีวิตอยู่” ถังจือซย่าถามขณะนั่งข้างพ่อ

“อะไรนะ ที่ลูกเลิกกับเขาเพราะว่าลูกรับไม่ได้เรื่องที่แม่ของลูกสละชีวิตเพื่อช่วยคุณชายสีเหรอ” ถังจวิ้นมองเธออย่างลำบากใจ

ถังจือซย่าพยักหน้า "ใช่ค่ะ"

“แต่พ่อเข้าใจแม่ของลูกนะ ถ้าเกิดต้องเห็นเด็กอายุหกขวบถูกฆ่าตายต่อหน้า แม่ลูกจะต้องเข้าไปช่วยเด็กนั้นอย่างไม่คิดชีวิตแน่นอน”

"เป็นไปได้ไหมที่แม่จะถูกบังคับให้ไปช่วย เพราะนั่นเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลสี " ถังจือซย่ามองที่พ่อตน เธอรู้ว่าพ่อจะต้องไม่รู้เรื่องที่นายหญิงใหญ่สีข่มขู่ท่านายกเทศมนตรีแน่

“สถานการณ์ตอนนั้นวุ่นวายและเข้าขั้นวิกฤตมาก คนที่ลักพาตัวจับที่คอคุณชายสีและกำลังจะกรีดคอเขา ใครจะไปทนให้โศกนาฏกรรมเช่นนี้เกิดขึ้นได้ แม่ของลูกอยู่ใกล้ที่สุด เธอเหวี่ยงนักฆ่าออกไปอย่างสุดกำลังและกอดคุณชายสีไว้ แล้วคนที่ลักพาตัวก็กระหน่ำแทงเธอเยี่ยงคนบ้าและคุณชายได้รับการช่วยเหลือ จากคนอื่นและพวกที่ลักพาตัวก็ถูกยิงตายในที่เกิดเหตุ แต่แม่ของลูกโชคไม่ดีจึงเสียชีวิตไป"

ถังจือซย่าหลับตาลงและจินตนาการถึงฉากนี้ เธอก็เจ็บปวดจนน้ำตาไหล

“โอเค! ถ้าลูกรับไม่ได้ งั้นก็ไม่ต้องติดต่อกับตระกูลสี ลูกจะได้ไม่ต้องเสียใจอีก” ถังจวิ้นปลอบ และเข้าใจเธอ

หลังจากมื้อเย็น ถังจวิ้นพูดกับเธอว่า "ถ้างั้นลูกก็มาช่วยงานที่บริษัทพ่อเถอะ! พ่อควรจะสอนวิธีบริหารบริษัทให้ลูกได้แล้ว"

“พ่อคะ พ่อจะมอบบริษัทให้หนูจริงๆเหรอ” ถังจือซย่ามองไปที่พ่อของตน จริงๆแล้วเขามีลูกสาวอีกคน

“คนที่พ่อไว้วางใจมีแค่ลูก ลูกคิดว่าพ่อจะยังสามารถวางใจชิงชิงได้เหรอ” ถังจวิ้นถอนหายใจ “เธอนิสัยเสียตั้งแต่เด็กแล้วก็ใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือย แต่ถ้ามอบให้ลูกก็ยังมีพอหวัง แค่ในอนาคตลูกไม่ปฎิบัติไม่ดีกับเธอในก็พอ”

ถังจือซย่ารู้สึกถึงแรงกดดันอันหนักอึ้ง เธอพยักหน้าแล้วพูดว่า "ตกลง พรุ่งนี้หนูส่งเฉินเฉินไปโรงเรียนแล้วก็จะไปที่บริษัท"