รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 38

เจ้าตัวเล็กต้องกินเองซะแล้ว ถังจือซย่ากล่อมให้เขากินหลายคำ ชายที่อยู่ตรงข้ามก็มองและอดคิดไม่ได้ว่าภาพความสัมพันธ์แม่ลูกคู่นี้ช่างน่าสนใจมากจริงๆ

จู่ๆเขาก็สงสัยขึ้นมาว่าใครเป็นพ่อของเด็ก และผู้หญิงคนนี้แต่งงานกับผู้ชายแบบไหนถึงได้มีเจ้าเด็กคนนี้มา

ในขณะนั้น โทรศัพท์มือถือของสีจิ่วเฉินก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมามอง แล้วกดรับ "ฮัลโหล ซานซาน"

“จิ่วเฉิน คุณอยู่ไหน คืนนี้คุณไปทานอาหารเย็นกับฉันได้ไหม”

"ผมอยู่ที่บริษัท"

“นายไม่มีทำโอทีไม่ใช่เหรอ”

"มีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ"

“แต่...ฉันอยากให้คุณไปด้วย”

“ไว้ผมเสร็จแล้วจะติดต่อกลับไป โอเคไหม” เสียงของสีจิ่วเฉินเกลี้ยกล่อมอีกฝ่าย

ถังจือซย่าได้ยินก็รู้ทันทีว่าเป็นซ่งซาน เธอเงยหน้ามองชายที่อยู่ฝั่งตรงข้าม และเห็นว่าคิ้วและตาของเขาอ่อนโยน เกลี้ยกล่อมซ่งซานราวกับคู่รัก ซ่งซานไม่ได้โกหกเธอจริงๆ

ในใจของสีจิ่วเฉิน ซ่งซานคือคนสำคัญ

“ประธานสี ซ่งซานเป็นแฟนของคุณเหรอ” ดวงตาสวยคมของถังจือซย่ามองไปที่ชายที่อยู่ตรงข้าม

“แค่เพื่อน” สีจิ่วเฉินอธิบายด้วยเสียงทุ้ม

“คุณลุงสุดหล่อโสด ยังไม่มีแฟนฮะ” เด็กน้อยรีบเป็นพยาน

ถังจือซย่าหันไปมองลูกชายของเธอ "ลูกรู้ได้ยังไง"

“ลุงเขาบอกผมเองฮะ คุณลุงยังบอกอีกด้วยว่าเพียงแค่หม่ามี๊เต็มใจที่จะแต่งงาน ลุงเขาก็ยินดีที่จะแต่งงานกับหม่ามี๊ หม่ามี๊ฮะทำไมเราไม่เลือกล่ะ หม่ามี๊รีบแต่งงานกันเถอะ!” เด็กน้อยวัย 4 ขวบเป็นห่วงแม่ของเขา

ถังจือซย่าตะลึง จากนั้นเธอก็หรี่ตาและมองไปยังชายที่อยู่ตรงหน้าเพื่อเตือน เขาพูดอะไรกับลูกชายของเธอกันแน่

แต่สิ่งที่เธอพบคือดวงตาที่ลึกล้ำและซับซ้อนเพียงคู่เดียว

“คุณสามารถเก็บไปพิจารณา” สีจิ่วเฉินกล่าวด้วยเสียงต่ำ

ถังจือซย่ากล่าวโดยไม่ลังเล "ฉันไม่คิดหรอก"

“ผมชอบเฉินเฉินมาก และยินดีที่จะดูแลคุณไปตลอดชีวิต” สีจิ่วเฉินเหลือบมองเด็กน้อยและพบว่าความรู้สึกที่เคยโดนบังคับของเขาได้หายไปแล้ว

เขายินดีที่จะดูแลแม่ลูกคู่นี้จริงๆ

ดวงตาของถังจือซย่าเป็นประกายอย่างเห็นได้ชัด เธอรู้ว่าชายผู้นี้ไม่ได้พูดเรื่องนี้จากใจเลย เขาเพียงต้องการตอบแทนน้ำใจของเธอและเพื่อตอบแทนที่ของแม่เธอได้เสียสละช่วยเขาไว้

และเธอต้องการให้ชายคนนี้จำไว้ว่าการเสียสละของแม่เธอในตอนนั้นยิ่งใหญ่เพียงใด ไม่ใช่แค่ตอบแทนบุญคุณก็ถือว่าเป็นการได้ชดเชยแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องที่ผู้ชายคนนี้นอนกับซ่งซาน ทำให้เธอรำคาญใจจริงๆ คืนนั้นที่จูบเขา เธอก็รู้สึกไม่สบายใจแล้วยังจะให้แต่งงานกับเขาเหรอ

ชาตินี้คงเป็นไปไม่ได้

“ไม่จำเป็น ขอบคุณ” ถังจือซย่าปฏิเสธอย่างสุภาพ

สีจิ่วเฉินก็มองมาที่เธอ ดวงตาของคนสองคนสบตากันคู่ หนึ่งนั้นลึกล้ำและซับซ้อน อีกคู่หนึ่งใสซื่อและสงบ

หลังจากทานอาหารเสร็จ ถังจือซย่าก็รีบพาลูกชายออกไป แต่เจ้าตัวเล็กไม่ลืมที่จะหันไปบอกลาอีกคน "ลุงสี ลาก่อนครับ"

“ลาก่อน” สีจิ่วเฉินโบกมือให้เจ้าตัวเล็ก ถังจือซย่าขอลาในตอนบ่าย เพราะเธอจะพาลูกชายของเธอไปชมพิพิธภัณฑ์ที่ใจกลางเมือง

หลังจากชมพิพิธภัณฑ์เสร็จก็เป็นเวลาเย็นแล้ว ถังจือซย่าซื้ออาหารแล้วกลับไปที่คอนโด ลูกชายไปเล่น เธอก็จะได้เตรียมอาหารเย็นดีๆสักที และในขณะนี้ ก็มีเสียงข้อความดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือของเธอ

มันถูกส่งมาจากจ้านฉิงเหย่ "เครื่องบินฉันจะลงตอนสิบโมงเช้าพรุ่งนี้ สะดวกไหมที่จะพาเฉินเฉินไปมาฉัน"

ถังซือซย่าคิดในใจว่า ไหนๆเสาร์อาทิตย์ลูกก็อยู่บ้าน อย่างนี้ไม่สู้พาเขาไปรับฉิงเหย่ด้วยเลยล่ะ เธอตอบ "โอเค พรุ่งนี้เจอกันที่สนามบิน"

"แทบรอไม่ไหวที่จะได้เจอพวกคุณ"

“คุณกลับมาวันพรุ่งนี้ก็ได้เจอกันแล้ว”

“รอผมนะ ผมมีของขวัญมาให้พวกคุณแน่นอน”

ถังจือซย่ายิ้มและตอบว่า “อย่าแพงเกินนะ แพงเกินฉันคงรับไว้ไม่ได้”

เธอบอกเรื่องนี้กับลูกชายในตอนเย็น เด็กน้อยก็มีความสุขมากที่ได้พบจ้านฉิงเหย่ ตอนเด็กน้อยอยู่ที่ต่างประเทศ จ้านฉิงเหย่มักจะมาเล่นกับเขาราวกับว่าตนเป็นลุงแท้ๆของเจ้าเด็กน้อยจริงๆ