รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 38

เจ้าตัวเล็กต้องกินเองซะแล้ว ถังจือซย่ากล่อมให้เขากินหลายคำ ชายที่อยู่ตรงข้ามก็มองและอดคิดไม่ได้ว่าภาพความสัมพันธ์แม่ลูกคู่นี้ช่างน่าสนใจมากจริงๆ

จู่ๆเขาก็สงสัยขึ้นมาว่าใครเป็นพ่อของเด็ก และผู้หญิงคนนี้แต่งงานกับผู้ชายแบบไหนถึงได้มีเจ้าเด็กคนนี้มา

ในขณะนั้น โทรศัพท์มือถือของสีจิ่วเฉินก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมามอง แล้วกดรับ "ฮัลโหล ซานซาน"

“จิ่วเฉิน คุณอยู่ไหน คืนนี้คุณไปทานอาหารเย็นกับฉันได้ไหม”

"ผมอยู่ที่บริษัท"

“นายไม่มีทำโอทีไม่ใช่เหรอ”

"มีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ"

“แต่...ฉันอยากให้คุณไปด้วย”

“ไว้ผมเสร็จแล้วจะติดต่อกลับไป โอเคไหม” เสียงของสีจิ่วเฉินเกลี้ยกล่อมอีกฝ่าย

ถังจือซย่าได้ยินก็รู้ทันทีว่าเป็นซ่งซาน เธอเงยหน้ามองชายที่อยู่ฝั่งตรงข้าม และเห็นว่าคิ้วและตาของเขาอ่อนโยน เกลี้ยกล่อมซ่งซานราวกับคู่รัก ซ่งซานไม่ได้โกหกเธอจริงๆ

ในใจของสีจิ่วเฉิน ซ่งซานคือคนสำคัญ

“ประธานสี ซ่งซานเป็นแฟนของคุณเหรอ” ดวงตาสวยคมของถังจือซย่ามองไปที่ชายที่อยู่ตรงข้าม

“แค่เพื่อน” สีจิ่วเฉินอธิบายด้วยเสียงทุ้ม

“คุณลุงสุดหล่อโสด ยังไม่มีแฟนฮะ” เด็กน้อยรีบเป็นพยาน

ถังจือซย่าหันไปมองลูกชายของเธอ "ลูกรู้ได้ยังไง"

“ลุงเขาบอกผมเองฮะ คุณลุงยังบอกอีกด้วยว่าเพียงแค่หม่ามี๊เต็มใจที่จะแต่งงาน ลุงเขาก็ยินดีที่จะแต่งงานกับหม่ามี๊ หม่ามี๊ฮะทำไมเราไม่เลือกล่ะ หม่ามี๊รีบแต่งงานกันเถอะ!” เด็กน้อยวัย 4 ขวบเป็นห่วงแม่ของเขา

ถังจือซย่าตะลึง จากนั้นเธอก็หรี่ตาและมองไปยังชายที่อยู่ตรงหน้าเพื่อเตือน เขาพูดอะไรกับลูกชายของเธอกันแน่

แต่สิ่งที่เธอพบคือดวงตาที่ลึกล้ำและซับซ้อนเพียงคู่เดียว

“คุณสามารถเก็บไปพิจารณา” สีจิ่วเฉินกล่าวด้วยเสียงต่ำ