รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 39

ณ วิลล่าหรูส่วนตัวกลางหุบเขา

สีจิ่วเฉินได้รับโทรศัพท์จากคุณยายว่าหลานชายสุดที่รักของท่านกำลังจะกลับมา และขอให้เขาหาเวลาไปรับในวันพรุ่งนี้ เพื่อที่จะได้ไปรับมารับประทานอาหารกลางวันที่บ้านของสี

สีจิ่วเฉินตอบกลับ เขาขอให้ผู้ช่วยของเขาส่งข้อมูลเที่ยวบินของจ้านฉิงเหย่มา เวลาที่ไปรับคือสิบโมงเช้าของวันพรุ่งนี้

สุดสัปดาห์

แปดโมงเช้าถังจือซย่าออกไปทานอาหารเช้ากับลูกชายที่ร้านอาหารข้างนอก เธอมองดูเวลาอย่างไม่รีบแล้วไปยังสนามบิน และเธอยังสามารถหาร้านกาแฟที่สนามบินเพื่อนั่งรอฆ่าเวลาได้อีกด้วย

ถึงเวลาเก้าโมงครึ่ง ถังจือซย่าพาลูกชายไปที่หน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดานเพื่อดูเครื่องบิน ในที่สุดก็ถึงเวลาเก้าโมงห้าสิบนาที เธออุ้มลูกเดินไปรับเขาที่ประตูขาเข้า แต่ผู้คนที่นั่นก็เนืองแน่นไปด้วยคนที่มารอรับเช่นกัน ถังจือซย่าจึงอุ้มลูกชายไปรอเขาที่ที่โล่งข้างๆ

ในที่สุด ผู้คนก็ทยอยออกมาจากฝูงชน ไม่นานนักร่างอันโดดเด่นก็เดินออกมา ชายคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินและกางเกงยีนส์ลำลอง แว่นกันแดดวางไว้บนผมหนา เผยใบหน้าที่หล่อเหลา มีเสน่ห์ สไตล์ไฮโซที่สะดุดตายิ่งกว่าดารา ของเขา

“ลุงฉิงเหย่” เด็กน้อยรีบวิ่งไป ถังจือซย่าก็รีบวิ่งไปพร้อมกับลูกชาย

จ้านฉิงเหย่รีบเลื่อนรถเข็นไปไว้ข้างๆ แล้วนั่งลงกอดเจ้าตัวเล็กแน่น "เจ้าหนู คิดถึงฉันไหม"

“คิดถึงฮะ คิดถึงมากๆ” ถังอวี่เฉินพยักหน้าและพูด

“ฉันก็คิดถึงนาย” หลังจากพูดเสร็จ จ้านฉิงเหย่อุ้มเด็กน้อยขึ้นมานั่งบนกระเป๋าสัมภาระบนรถเข็นของเขา และเข็นเขาไปทางถังจือซย่า

ถังจือซย่าก็ยิ้มให้เขา รอให้เขามา

ในขณะนี้ ที่ทางเข้าอีกทางหนึ่ง ก็มีร่างหล่อเหลาที่ดูเป็นผู้ใหญ่เดินเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมกับฉู่เฮ่าผู้ช่วยของเขา สีจิ่วเฉินมาสายซะแล้ว อย่างไรก็ตาม สายตาเขาก็เห็นจ้านฉิงเหย่อย่างทันที และในขณะเดียวกัน เขาก็เห็นแผ่นหลังบางของหุ่นเพรียวและเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนรถเข็น

ปรากฎว่าถังจือซย่าก็อยู่ที่นี่ด้วย

ในขณะที่เขาตัดสินใจที่จะเดินเข้ามา เขาก็เห็นจ้านฉิงเหย่ที่กอดถังจือซย่าไว้แน่น