รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 39

ณ วิลล่าหรูส่วนตัวกลางหุบเขา

สีจิ่วเฉินได้รับโทรศัพท์จากคุณยายว่าหลานชายสุดที่รักของท่านกำลังจะกลับมา และขอให้เขาหาเวลาไปรับในวันพรุ่งนี้ เพื่อที่จะได้ไปรับมารับประทานอาหารกลางวันที่บ้านของสี

สีจิ่วเฉินตอบกลับ เขาขอให้ผู้ช่วยของเขาส่งข้อมูลเที่ยวบินของจ้านฉิงเหย่มา เวลาที่ไปรับคือสิบโมงเช้าของวันพรุ่งนี้

สุดสัปดาห์

แปดโมงเช้าถังจือซย่าออกไปทานอาหารเช้ากับลูกชายที่ร้านอาหารข้างนอก เธอมองดูเวลาอย่างไม่รีบแล้วไปยังสนามบิน และเธอยังสามารถหาร้านกาแฟที่สนามบินเพื่อนั่งรอฆ่าเวลาได้อีกด้วย

ถึงเวลาเก้าโมงครึ่ง ถังจือซย่าพาลูกชายไปที่หน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดานเพื่อดูเครื่องบิน ในที่สุดก็ถึงเวลาเก้าโมงห้าสิบนาที เธออุ้มลูกเดินไปรับเขาที่ประตูขาเข้า แต่ผู้คนที่นั่นก็เนืองแน่นไปด้วยคนที่มารอรับเช่นกัน ถังจือซย่าจึงอุ้มลูกชายไปรอเขาที่ที่โล่งข้างๆ

ในที่สุด ผู้คนก็ทยอยออกมาจากฝูงชน ไม่นานนักร่างอันโดดเด่นก็เดินออกมา ชายคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินและกางเกงยีนส์ลำลอง แว่นกันแดดวางไว้บนผมหนา เผยใบหน้าที่หล่อเหลา มีเสน่ห์ สไตล์ไฮโซที่สะดุดตายิ่งกว่าดารา ของเขา

“ลุงฉิงเหย่” เด็กน้อยรีบวิ่งไป ถังจือซย่าก็รีบวิ่งไปพร้อมกับลูกชาย

จ้านฉิงเหย่รีบเลื่อนรถเข็นไปไว้ข้างๆ แล้วนั่งลงกอดเจ้าตัวเล็กแน่น "เจ้าหนู คิดถึงฉันไหม"

“คิดถึงฮะ คิดถึงมากๆ” ถังอวี่เฉินพยักหน้าและพูด

“ฉันก็คิดถึงนาย” หลังจากพูดเสร็จ จ้านฉิงเหย่อุ้มเด็กน้อยขึ้นมานั่งบนกระเป๋าสัมภาระบนรถเข็นของเขา และเข็นเขาไปทางถังจือซย่า

ถังจือซย่าก็ยิ้มให้เขา รอให้เขามา

ในขณะนี้ ที่ทางเข้าอีกทางหนึ่ง ก็มีร่างหล่อเหลาที่ดูเป็นผู้ใหญ่เดินเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมกับฉู่เฮ่าผู้ช่วยของเขา สีจิ่วเฉินมาสายซะแล้ว อย่างไรก็ตาม สายตาเขาก็เห็นจ้านฉิงเหย่อย่างทันที และในขณะเดียวกัน เขาก็เห็นแผ่นหลังบางของหุ่นเพรียวและเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนรถเข็น

ปรากฎว่าถังจือซย่าก็อยู่ที่นี่ด้วย

ในขณะที่เขาตัดสินใจที่จะเดินเข้ามา เขาก็เห็นจ้านฉิงเหย่ที่กอดถังจือซย่าไว้แน่น

ฝีเท้าของเขาหยุดลงห่างออกไปสิบเมตร รูม่านตาของเขาหดตัวเมื่อมองดูชายหญิงคู่หนึ่งที่กอดกันไว้ เขาคิดอย่างซับซ้อนมาก

“ท่านประธานสี พวกเรายังต้องเข้าไปกันอีกเหรอ” ฉู่เฮ่าถาม

สีจิ่วเฉินมองยังคู่รักที่กอดกันอย่างเฉยเมย การแสดงออกของหนุ่มรูปหล่อที่แทบดูไม่ได้

“ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ต้องการให้ฉันมารับแล้ว กลับกันเถอะ!” สีจิ่วเฉินไม่รอให้ฉู่เฮ่าโต้ตอบ เขาหันหลังแล้วจากไป และแผ่นหลังนั้นดูเหมือนกำลังรู้สึกโกรธอย่างอธิบายไม่ถูก

ถังจือซย่าที่ถูกกอด ชะงักอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตีชายที่กอดแน่นเบาๆ "พอแล้ว! นานเกินไปแล้ว ฉันแทบหายใจไม่ออกแล้วนะ"

จ้านฉิงเหย่ยกยิ้ม "ผมคิดถึงคุณนี่! ถ้าไม่กอดเธอไว้ เธอจะเข้าใจความรู้สึกของผมได้อย่างไร"

“โอเค ไปกันเถอะ!” ถังจือซย่าพูดกับเขา

ทั้งสามคนเดินออกจากสนามบิน เนื่องจากจ้านฉิงเหย่ไม่ได้ให้ใครในครอบครัวมารับเขา ถังจือซย่าจึงต้องเรียกแท็กซี่อีกครั้ง ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงรอแท็กซี่เท่านั้น

และในขณะนั้น มีรถสีดำขับผ่านมาและคนขับก็คือคนขับรถของสีจิ่วเฉิน

“คุณชายจ้านครับ ขึ้นรถ”

“เอ๊ะ! พี่เหลียง พี่มาที่นี่ได้อย่างไร” จ้านฉิงเหย่ถามด้วยความประหลาดใจ

“แน่นอนว่าเป็นคุณชายใหญ่ที่ส่งผมมา” พี่เหลียงพูดขณะลงจากรถ และรีบนำกระเป๋าสัมภาระขึ้นรถ

สีจิ่วเฉินที่ยังนั่งอยู่ตรงเบาะหลังในรถของฉู่เฮ่า เขาจ้องมองไปยังคนด้านหน้าที่กำลังจะก้าวขึ้นรถ จ้านฉิงเหย่กอดเจ้าตัวเล็กไว้และจูบเด็กน้อยเบาๆก่อนที่จะวางเขาลงที่เบาะหลัง จากนั้นถังจือซย่าก็เข้าไปนั่ง และเขาเลือกนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ

“ท่านประธานสี ดูเหมือนว่าคุณชายจ้านกับคุณถังมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน” ฉู่เฮ่ากล่าว

“กลับบ้าน” สีจิ่วเฉินสั่ง