รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 388

“ครับ แน่นอนว่าผมจะฟังคำพูดของแม่ ไม่ยั่วให้แม่โมโหครับ” เด็กน้อยกล่าวพลางพยักศีรษะน้อยๆ ของเขา

“เด็กดีจริงๆ ไปเล่นเถอะ!”

เด็กน้อยเลือกอันที่ชอบที่สุดแล้วเข้าไปในห้องของเขา ถังจือซย่าก็เอาของขวัญชิ้นอื่นๆ ของเขาใส่เข้าไปในตู้เก็บของ แล้วจ้องมองไปที่สีหน้าที่ดีขึ้นอย่างชัดเจนของผู้ชายคนนั้น และถามด้วยความเป็นห่วงว่า "ที่เป็นหวัดดีขึ้นแล้วหรือยังค่ะ"

"หายดีแล้ว" สีจิ่วเฉินยิ้มมุมปาก "ทั้งหมดนี้เป็นความดีความชอบของคุณเลย"

ถังจือซย่าสัมผัสได้ถึงความลึกซึ้งของแววตาของเขา จึงก้มศีรษะลงอย่างเขินอายเล็กน้อย "ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย"

"เธอไม่จำเป็นต้องทำอะไรหรอก เธอเพียงแค่ยิ้มให้ฉันเยอะๆ ก็พอ นี่มันมีประสิทธิภาพที่ดีกว่ายาดีใดๆ ในโลกนี้ซะอีก" มุมปากของผู้ชายคนนั้นกระตุกยิ้มเล็กน้อย เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ ลักษณะท่าทีที่เย็นชาของเขาต่างก็หามันไม่เจออีกแล้ว

ถังจือซย่าส่งผลไม้ไปให้เขาอย่างเขินอาย "อย่ามาพูดดีไปหน่อยเลย กินผลไม้ไปเถอะ!"

อยู่ๆ สีจิ่วเฉินก็หยิบเอากล้วยหอมลูกหนึ่งให้เธอ "อยากกินไหม"

ถังจือซย่ารับมันมา ทันใดนั้นหน้าก็แดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว "ฉันไม่อยาก"

สีจิ่วเฉินเข้าใจได้ในทันที แล้วหัวเราะรั่วออกมาอย่างกะทันหัน "หัวของเธอคิดไปถึงไหนแล้วน่ะ ในสมองคงมีความคิดที่เต็มไปด้วยสีสันแบบนี้สินะ"

ใบหน้าของถังจือซย่าแดงระเรื่อขึ้นมา ปฏิกิริยาตอบกลับของเธอรุนแรงมาก แต่ทว่า ผู้ชายคนนี้ก็ตั้งใจอยู่เล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด

สีจิ่วเฉินหัวเราะเธออยู่ครู่หนึ่ง ถึงกินของที่อยู่ตรงนั้นของตัวเอง หลังจากนั้นก็มองไปที่เธออย่างคลุมเครือ "ถ้าเธอมีความต้องการทางด้านนี้แล้วล่ะก็ ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอกนะ"

แต่ถังจือซย่ากลับเหลียวมองเขาอย่างไม่หลบซ่อน "ไม่จำเป็นหรอก"

สีจิ่วเฉินมีรอยยิ้มที่มุมปาก เหมือนกับเป็นเทพบุตรที่น่าหลงใหลอย่างไรอย่างนั้น ทั้งเซ็กซี่และมีเสน่ห์

ถังจือซย่าไม่กล้าที่จะมองไปที่เขา เธอลุกขึ้นเดินไปเก็บเสื้อผ้าที่ระเบียง เมื่อรอให้เธอหอบเสื้อผ้ากองหนึ่งเข้ามา ก็มองเห็นชายหนุ่มผู้หล่อเหลาคนนี้พิงอยู่บนโซฟาอย่างอ่อนเพลีย

ในมือถือชาที่เธอชงเอาไว้ แต่ก็ไม่ได้ดูโทรทัศน์แต่อย่างใด แล้วเอาแต่จ้องมองเธอที่เดินไปเดินมาอยู่

เวลาล่วงเลยมาถึงสามทุ่มครึ่งอย่างไม่ทันรู้ตัว ถังจือซย่าใช้เวลากว่าหนึ่งชั่วโมงในการพูดกับผู้ชายคนนี้ว่า "คุณจะไปเมื่อไร นี่มันดึกมาแล้วนะ"

"คืนนี้ฉันนอนเตียงของเธอได้ไหม" อยู่ๆ ผู้ชายคนนั้นถามขึ้นมาอย่างโลภมาก