รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 390

"ฉันไม่ถือสาหรอก" เมื่อผู้ชายคนนั้นพูดจบ ก็โน้มตัวลงมาใกล้กับเธอมากขึ้นอีก

ถังจือซย่ายันข้อศอกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ แล้วจูบไปที่ด้านข้างใบหน้าของเขา "รบกวนไปส่งเฉินเฉินให้หน่อย ขอบคุณค่ะ"

สีจิ่วเฉินเอื้อมมือไปโอบเธอเข้ามาในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว ทำให้ใบหน้ารูปไข่ของเธอถูไถอยู่ที่หน้าอกของเขา มือของเขาลูบไล้ไปบนศีรษะของเธอ ริมฝีปากที่มาพร้อมกับลมหายใจอุ่นจูบลงบนคอของเธอ

เป็นฉากแสดงความรักระหว่างคู่สามีภรรยาที่ควรจะมีให้กันทุกวัน อัตราเร่งการเต้นของหัวใจถังจือซย่าเร็วขึ้นมาก ใบหน้ารูปไข่ของเธอก็แดงระเรื่อขึ้นมาในทันที

น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและแตกพร่ากระซิบที่ข้างหู "เมื่อคืนวานเธอทรมานฉันเกือบตายแล้ว"

พูดไปแล้ว ก็ยังขบเบาๆ ที่ใบหูของเธอ ถังจือซย่าสั่นไปทั่วทั้งร่าง แลัวผลักเขาออกด้วยความเขินอาย "สีจิ่วเฉิน คุณรีบไปได้แล้วน่า!"

สีจิ่วเฉินที่รบกวนการนอนหลับที่กำลังดีของเธอ ในที่สุดก็ผลักประตูจากไปอย่างมีความสุข

มีเขาไปส่งลูกชายที่โรงเรียน ถังจือซย่าก็หลับต่อด้วยความสบายใจเป็นอย่างมาก ของเพียงมอบลูกชายให้กับเขาเท่านั้น เธอถึงวางใจได้อย่างนี้!

ในร้านกาแฟร้านหนึ่งที่อยู่ใกล้กับหอรุ่ยเป่า ไอ้หย่าที่ได้รับโทรศัพท์ก็เดินเข้ามา มองไปที่คนที่รออยู่ในตำแหน่งนั้นคนหนึ่ง เธอมองซ้ายแลขวาอย่างร้อนตัวเล็กน้อย "คุณมาหาฉันทำไม"

"ไอ้หย่า ขอบคุณที่ครั้งที่แล้วคุณเอาแบบมาให้ฉัน ฉันพอใจมันเป็นอย่างมาก ตอนนี้เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้ ทางบริษัทของพวกเราตัดสินใจว่าจะใช้ฉบับร่างชุดนี้ทำการฟ้องร้องหอรุ่ยเป่า และเตรียมที่จะทำให้ชื่อเสียงของหอรุ่ยเป่าเสียหายได้เลย" ผู้หญิงคนนี้พูดออกมาอย่างไม่อ้อมค้อม

สีหน้าของไอ้หย่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย "ไม่ได้บอกว่าแค่เอาไปทำการลอกเลียนแบบออกมาอีกชุดเท่านั้นเหรอ ทำไมถึงต้องฟ้องร้องหอรุ่ยเป่าด้วยล่ะ"

"ช่วยไม่ได้ หอรุ่ยเป่าปล้นธุรกิจของพวกเราไปมากเกินไปแล้ว เจ้านายของพวกเราตัดสินใจที่จะทุ่มวางเดิมพันครั้งสุดท้าย ใช้โอกาสนี้ฟ้องร้องการละเมิดสิทธิทั้งหมดของแบรนด์หอรุ่ยเป่า ต้องทำให้การเคลื่อนไหวอึกทึกเข้าไว้ยิ่งใหญ่ก็ยิ่งดี ไม่เพียงแต่ทำให้ชื่อเสียงของนักออกแบบเสื่อมเสีย ก็ยังทำให้ตลาดของหอรุ่ยเป่าเสียหายอีกด้วย"