รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 409

ถังจือซย่าพยักหน้า สีจิ่วเฉินนอนหลับสนิทภายใต้แสงไฟ ประสิทธิภาพของยาดีมาก ยาค่อยๆ หยดเข้าไปในร่างกายผ่านเข็มที่ปักอยู่บนแขนที่แข็งแรงของเขา

ในใจของเธอกำลังคิด หากหลินจิงจิงขืนใจเขา แล้วจะให้เขารับผิดชอบไหม

เป็นแผนการที่ดีมาก แต่น่าเสียดายที่บังเอิญเจอกับเธอ

เธอดีใจมากที่เธอมากับเขาในคืนนี้ ไม่เช่นนั้น เขาคงไม่อาจหนีรอดจากเงื้อมมือของที่หลินจิงจิงไปได้

เธอกำลังคิดว่า ถ้าชายหนุ่มคนนี้อยู่ในห้องเดียวกับหลินจิงจิงด้วยสภาพที่ถูกมอมยา เขาจะมีอะไรกับหล่อนจริงๆ หรือ

ถังจือซย่าสะลึมสะลือหลับไป ทันใดนั้น เธอรู้สึกเหมือนมีใครสักคนมาอุ้มเธอ อ้อมกอดนั้นอบอุ่นมาก

เป็นเวลาตีสามแล้ว สีจิ่วเฉินตื่นขึ้น เมื่อเขาเห็นหญิงสาวที่นอนหลับบนโซฟาโดยมีเพียงเสื้อสูทของเขาคลุมไว้ เขารีบลุกขึ้นอุ้มเธอไปนอนบนเตียง

ฤทธิ์ยาในร่างกายของเขาถูกขจัดออกไปแล้ว เมื่อเห็นรอยข่วนบนคอที่ขาวราวกับหิมะของเธอ และมองดูผมที่ยุ่งเหยิงของเธอ ลำบากเธอแล้วจริงๆ

สีจิ่วเฉินถอนหายใจ เขาทำให้เธอกังวลแล้ว

แผนการของหลินจิงจิงล้มเหลว ในขณะนี้ เธอกำลังนั่งสะกดกลั้นความโกรธอยู่ในห้องพักของโรงแรม

เธอด่าทอบอดี้การ์ดสองคนนั้นที่ปล่อยให้ถังจือซย่าหนีไปได้ ตอนนี้ เธอคงไม่มีโอกาสอีกแล้ว

สีจิ่วเฉินจะต้องเกลียดเธออย่างแน่นอน

“คุณหนู คุณจะไปโรงพยาบาลเพื่อดูอาการที่ใบหน้าของคุณหน่อยไหมครับ” บอดี้การ์ดเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง

แน่นอนว่า เมื่อหลินจิงจิงเห็นรอยฝ่ามือบนใบหน้า และรอยขีดข่วนตามร่างกายของเธอ ก็รู้สึกตกใจมาก ถังจือซย่าป่าเถื่อนจริงๆ ลงมือไม่ยั้ง ยิ่งตอนนั้นเธอสวมแค่ชุดนอนบางๆ ยิ่งสะดวกให้เธอลงมือ

“นังแพศยาสารเลว ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่ๆ” ความโกรธพวยพุ่งออกมาทางดวงตาของหลินจิงจิง

ที่โรงพยาบาล.

ในตอนเช้าตรู่ ถังจือซย่าตื่นจากความฝันและลืมตาขึ้น ก็มองเห็นดวงตาที่กำลังยิ้มและมีเสน่ห์คู่หนึ่ง

เธอยื่นมือมาปิดหน้าโดยสัญชาตญาณ แล้วคิดว่าเมื่อไหร่กันที่เธอมานอนหลับบนเตียงของเขา

เขาต้องเป็นคนอุ้มเธอขึ้นมาแน่ๆ!