รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 423

ดวงตาของซ่งซานแดงก่ำทันที “ถังจือซย่ามาได้ ทำไมฉันถึงมาไม่ได้คะ คุณลำเอียงมากจิ่วเฉิน”

สีจิ่วเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย และตอบกลับเธออย่างเฉยเมย "ตำแหน่งของคุณกับจือซย่าในใจของผมนั้น เทียบกันไม่ได้เลย ผมแค่ต้องการชดเชยให้คุณทางวัตถุมาตลอด คุณน่าจะรู้ดี"

ซ่งซานรับรู้ได้ทันทีว่า ทัศนคติของสีจิ่วเฉินที่มีต่อเธอนั้นเปลี่ยนไปแล้ว เขาปฏิบัติต่อเธอเปลี่ยนจากอ่อนโยนเป็นเฉยชาไปแล้ว เป็นเพราะถังจือซย่าพูดอะไรกับเขาหรือเปล่า

“จิ่วเฉิน ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้คะ ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่า” ซ่งซานกัดริมฝีปากของเธอ และทำท่าทางน่าสงสาร

“ที่จือซย่าต้องถูกเหยียดหยามเมื่อห้าปีก่อน คุณเป็นคนทำใช่ไหม” สีจิ่วเฉินถามเธอ

ซ่งซานสั่นไปทั้งตัว เธอส่ายหัวเหมือนของเล่นป๋องแป๋ง “ไม่ใช่ฉันนะ ไม่ใช่ฉันนะจิ่วเฉิน แต่เป็นถังชิงชิง น้องสาวต่างมารดาของเธอ ตอนนั้นฉันคิดจะห้ามเธอไว้ แต่ว่าห้ามไม่ทัน มาถึงทุกวันนี้ฉันก็ยังรู้สึกเสียใจมาก สมควรแล้วที่จือซย่าจะเกลียดฉัน”

ซ่งซานทำทีที่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเธอทำอะไรไม่ได้ ในใจกลับเกลียดถังจือซย่ามาก ต้องเป็นเพราะถังจือซย่าต้องการครอบครองสีจิ่วเฉิน จึงเปิดเผยเรื่องในตอนนั้นให้เขารู้

สีจิ่วเฉินมองใบหน้าของซ่งซาน เธอไม่รู้ตัวเลยว่าตอนที่เธอร้องไห้นั้น อวัยวะเทียมบนใบหน้าของเธอ แสดงสีหน้าน่าเกลียดออกมา สีจิ่วเฉินรู้สึกอึดอัด และไม่เชื่อคำพูดของเธอแม้แต่คำเดียว

ซ่งซานรู้เพียงว่า ตอนที่เธอยิ้มเธอสวยมาก แต่เธอไม่รู้เลยว่าตอนที่ร้องไห้นั้นน่าเกลียดขนาดไหน

“ไม่ต้องไปที่โถงใหญ่ คุณสามารถทานอาหารที่นี่ก่อนกลับได้” สีจิ่วเฉินเตือนเธอ เขาไม่อยากให้ถังจือซย่ารู้ว่าเธออยู่ที่นี่

ซ่งซานได้ยินดังนั้นก็รู้สึกกระวนกระวายใจ “จิ่วเฉิน คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ”

สีจิ่วเฉินเดินกลับไปที่หน้าประตู แล้วหันมามองเธอ “จากวันนี้ไป ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก”

คำพูดประโยคนี้ เสียดแทงเข้าไปในใจของซ่งซานอย่างไม่ต้องสงสัย เธอทำมาเพื่อให้เขาชอบ แต่เธอกลับได้รับคำพูดจากเขาว่า ไม่ต้องการเห็นหน้าเธออีก

“จิ่วเฉิน” ซ่งซานลุกขึ้นเดินตามเขา แต่ถูกสาวรับใช้สองคนขวางเอาไว้ “คุณซ่ง กรุณาถอยไปค่ะ”

“คุณย่า ขอโทษนะคะ เป็นเพราะฉันเชื่อคำพูดของสีรุ่ยหมิง ก็เลยเข้าใจพวกคุณผิด” ถังจือซย่าขอโทษ

คุณนายหญิงใหญ่สีไม่อยากพูดถึงลูกเลี้ยงคนนี้มาก เธอหวังเพียงว่าเด็กๆ จะไม่ถูกเขาทำร้าย

สีจิ่วเฉินกำชับแม่บ้านให้ดูซ่งซาน และให้เธอกลับไป หลังจากทานอาหารกลางวันเรียบร้อย

เขาเดินมาที่โซนส่วนตัวของคุณย่า ก็เห็นหญิงสาวกำลังนั่งอยู่กับเธอ ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นมาทันที ร่องรอยแห่งความเย็นชาที่มีให้ซ่งซานหายไปหมดไม่เหลือ

ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้นเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามา แก้มของเธอก็แดงระเรื่อขึ้นด้วยความเขินอาย

คุณนายหญิงใหญ่สีเห็นดังนั้นก็หัวเราะ “เอาล่ะ ย่าควรจะออกไปดูแลแขกก่อน ให้จิ่วเฉินอยู่เป็นเพื่อนเธอที่นี่แล้วกันนะ”

เมื่อพูดจบ คุณนายหญิงใหญ่สีก็เดินออกไป สีจิ่วเฉินเดินมานั่งลงข้างเธอ ดวงตาทั้งสองมองมาที่เธอ ราวกับว่ามองเท่าไหร่ก็ไม่เคยพออย่างนั้น