รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 425

สีจิ่วเฉินไม่รู้จะทำอย่างไรกับเธอ แต่ในขณะนั้นเอง ถังจือซย่าก็โอบที่คอของเขา แล้วจูบที่ริมฝีปากเขาทีหนึ่ง “โอเคหรือยังคะ ฉันไปหาอะไรกินได้หรือยัง”

เมื่อพูดจบ เธอก็ลุกขึ้นจัดเสื้อผ้า แล้วเดินออกไป

แม้จะยังนั่งอยู่ที่พรม แต่ท่าทางของชายหนุ่มก็ดูดีมาก และใบหน้าหล่อเหลาแฝงไปด้วยความคิดชั่วร้าย

ในห้องน้ำชาสุดทางเดิน แม้ว่าซ่งซานจะเพลิดเพลินอยู่กับอาหารที่จัดเตรียมไว้เต็มโต๊ะ และการปรนนิบัติต่อเธอในฐานะแขก แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนมีลูกศรนับหมื่นเจาะทะลุหัวใจของเธอ

เธออยู่ที่นี่เหมือนเป็นตัวตลก สาวรับใช้เหล่านี้ต่อหน้าก็แสดงความเคารพเธอแต่ลับหลังไม่รู้ว่าหัวเราะเยาะเธอกันขนาดไหน!

เธอตำหนิสีจิ่วเฉินที่ทำกับเธอแบบนี้ แต่เธอกลับยิ่งเกลียดถังจือซย่า เพราะถังจือซย่าจะต้องพูดว่าร้ายเธอให้สีจิ่วเฉินฟัง จนทำให้เธอกลายเป็นตัวร้าย

ซ่งซานสูดหายใจลึกๆ แววตาปรากฏความไม่พอใจ เธอยิ้มเยาะมุมปาก แล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้อง สาวรับใช้คนหนึ่งเข้ามาขวางเธอเอาไว้ทันที “คุณซ่งคะ คุณชายสีให้คุณรับประทานอาหารอยู่ที่นี่ค่ะ”

“ฉันจะไปห้องน้ำก็ไม่ได้เลยหรือไง” ซ่งซานชำเลืองมองเธอด้วยสายตาเย็นชา แล้วรีบเดินไปยังสถานที่หนึ่ง ซึ่งคราวก่อนที่เธอมาที่นี่ ได้ถือโอกาสเดินสำรวจรอบๆ บ้านเก่าสีแห่งนี้ไว้แล้ว

เธอคลับคล้ายคลับคลาว่า ห้องยาของนายหญิงใหญ่สีอยู่ในห้องพิเศษที่ชั้นหนึ่งในใจซ่งซานคิดว่า บ้านตระกูลสีกว้างใหญ่ขนาดนี้ไม่น่าจะติดตั้งกล้องวงจรปิดเอาไว้ ดังนั้น มันสะดวกสำหรับเธอที่จะลงมือ

และเมื่อเธอมองไปรอบๆ ทิศ ก็ไม่เห็นกล้องวงจรปิดด้วย ขณะที่เธอเดินผ่านสวนดอกไม้ ก็ได้ยินเสียงผู้คนหัวเราะครื้นเครงดังออกมาจากห้องโถงใหญ่ เธอรู้สึกริษยามาก และถังจือซย่าก็ต้องอยู่ในนั้นอย่างแน่นอน

ซ่งซานเห็นสาวรับใช้เดินตามเธอมา ดวงตาของเธอฉายแววรำคาญ เธอจึงเดินลึกเข้าไปในสวนทันที คนรับใช้รีบตะโกนเรียกเธอ "คุณซ่ง อย่าเดินซี้ซั้วนะคะ นั่นไม่ใช่ทางที่จะไปห้องน้ำ"

เพียงไม่นาน ซ่งซานก็สามารถปลีกตัวพ้นจากสายตาของสาวรับใช้คนนั้นได้เธอเดินออกมาจากทางเดิน ในขณะนี้สาวรับใช้ทุกคนมารวมกันอยู่ในโถงใหญ่เพื่อให้บริการแขก จึงทำให้บริเวณอื่นในบ้านเก่าตระกูลสีค่อนข้างเงียบ

ในใจของซ่งซานปรากฏความอำมหิต แม้ว่าคุณนายหญิงใหญ่สีจะไม่ได้ปฏิบัติต่อเธออย่างเลวร้าย แต่เธอก็ยังเกลียดนายหญิงใหญ่ เกลียดที่เธอเอ็นดูถังจือซย่า เกลียดที่เธอไม่สนับสนุนให้เธอได้ลงเอยกับสีจิ่วเฉิน

ซ่งซานที่กำลังหน้ามืดล้มลงไป ก็ได้ยินคุณนายอีกคนพูดว่า “ฉันจะไปตามคนมาช่วย”

ที่โต๊ะอาหาร ถังจือซย่ากำลังนั่งชิมของหวาน ก็ได้ยินเสียงคุณนายคนนั้นวิ่งเข้ามาด้วยความรีบร้อนแล้วพูดว่า “เร็วๆ ค่ะ มีคนเป็นลม รีบพาไปส่งโรงพยาบาลเร็ว”

สีจิ่วเฉินกำลังเดินออกจากโต๊ะไปรับโทรศัพท์ ส่วนถังจือซย่าและจ้านฉิงเหย่นั่งอยู่ด้วยกัน เมื่อได้ยินเสียงร้องตะโกน จ้านฉิงเหย่ก็ลุกขึ้นคนแรก ถังจือซย่าก็รีบเดินตามเขาออกไป

จ้านฉิงเหย่มองซ่งซานก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “เธอเป็นใครน่ะ!”

“อย่าเพิ่งสนใจเลย รีบพาขึ้นรถไปโรงพยาบาลก่อนเร็ว”แม่ของจ้านฉิงเหย่พูดอย่างรีบร้อน

เมื่อถังจือซย่าเห็นซ่งซานที่นอนอยู่บนพื้น เธอก็ตกใจมาก ไม่คิดว่าซ่งซานก็มาด้วยเหมือนกันและในขณะเดียวกัน ก็มีคนตะโกนขึ้น “คุณผู้หญิงท่านนี้รู้สึกตัวแล้ว”