รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 426

ซ่งซานที่กำลังถูกจ้านฉิงเหย่อุ้มเตรียมจะออกไป ก็ลืมตาขึ้นพอดี จ้านฉิงเหย่จึงปล่อยเธอลง ขณะนั้น สาวรับใช้คนหนึ่งเดินออกมาอย่างรีบร้อน “คุณซ่งคะ คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร! ดิฉันตามหาคุณอยู่ตั้งนาน”

“คุณซ่งคนนี้ทำไมหรือ”คุณนายจ้านถามขึ้น

“คือ..คุณชายใหญ่ให้คุณซ่งนั่งทานข้าวอีกห้องหนึ่งค่ะ” สาวรับใช้ตอบ

ถังจือซย่ามองสบตากับซ่งซานพอดี สายตาแห่งความเกลียดชังของซ่งซานจดจ้องมาที่เธอ ถังจือซย่าเข้าใจทันทีว่า ที่แท้ ซ่งซานก็อยู่ที่นี่ด้วย เพียงแต่เธอถูกสีจิ่วเฉินจัดให้นั่งทานอาหารอยู่อีกที่หนึ่ง

ซ่งซานไม่ได้รับเชิญอย่างเป็นทางการ เธอมาด้วยตัวเอง

“คุณ...” จ้านฉิงเหย่มองซ่งซาน แล้วหันไปมองถังจือซย่า เขารู้สึกเหมือนกำลังมองถังจือซย่าเวอร์ชั่นของเลียนแบบภายใต้แสงที่ส่องมาที่ใบหน้าของซ่งซาน ยังคงเห็นร่องรอยของศัลยกรรมพลาสติกของเธอได้อย่างชัดเจน

“คุณซ่ง คุณทานอาหารเสร็จแล้ว ฉันจะให้รถไปส่งคุณกลับบ้านนะคะ!” แม่บ้านปรากฏตัว แล้วพูดกับซ่งซาน “เชิญค่ะ!”

“ฉันจะไปลาคุณย่าสี” ซ่งซานพูดกับแม่บ้าน

“ขอโทษด้วยค่ะ คุณชายใหญ่ให้พวกเราส่งคุณกลับบ้านเดี๋ยวนี้”แม่บ้านไม่ต้องการให้ซ่งซานเข้าไปรบกวนทุกคนที่กำลังรับประทานอาหาร

ซ่งซานไม่เต็มใจนัก แต่ในขณะนั้นบรรดาแขกเหรื่อสาว กำลังยืนล้อมและมองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจ เธอจึงพูดว่า “ได้ ฉันจะไป แต่ขอพูดกับเพื่อนรักของฉันสักหน่อยได้ไหม”

ว่าแล้ว เธอก็ชี้นิ้วมาที่ถังจือซย่า

ถังจือซย่าปฏิเสธด้วยความรังเกียจ “ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับเธอ”

“จือซย่า เมื่อห้าปีก่อนที่เธอถูกผู้ชายเอาเปรียบ เธอบอกว่าฉันเป็นคนทำ ทำไมเธอต้องถึงบอกสีจิ่วเฉินว่าฉันเป็นคนทำด้วยล่ะ ฉันไปเรียกหนุ่มคาวบอยมาให้เธอนอนด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่ แถมยังนอนกับเขาจนตั้งท้องเด็กคนหนึ่งออกมาอีก” ซ่งซานพูดเสียงดัง

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างมองสีจิ่วเฉินด้วยสีหน้าตกใจ ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะทำเรื่องแบบนี้ พวกเขาไม่รู้ว่าควรจะประณามคุณชายใหญ่ผู้สูงส่งแห่งตระกูลสีผู้นี้หรือไม่

สีหน้าของถังจือซย่าซีดลงทันใด เธอมองซ่งซาน เธอเคยมีลูกกับสีจิ่วเฉินอย่างนั้นหรือ

คุณนายหญิงใหญ่สีเพิ่งจะเดินมาถึง เธอกำลังดูซ่งซานแสดงละครอยู่เช่นเดียวกัน จากนั้นก็พูดกับซ่งซานว่า “คุณซ่ง ฉันรู้ดีว่าจิ่วเฉินเคยทำเรื่องที่ไม่ถูกต้องและผิดต่อเธอ แต่ตลอดห้าปีมานี้ จิ่วเฉินพยายามตามหาเธอ เพื่อชดเชยให้เธอมาตลอด เราพยายามชดใช้ให้เธอทุกวิถีทาง และตั้งแต่เราหาเธอพบ ตระกูลสีของเราเคยปฏิบัติไม่ดีกับเธอบ้างหรือเปล่า”

สิ่งที่ซ่งซานต้องการ ไม่ใช่เพียงแค่สิ่งของนอกกายเท่านั้น แต่เธอต้องการมีสถานะเป็นภรรยาของสีจิ่วเฉิน เธอกัดฟันพูดว่า “คุณย่าคะ หลังจากนี้หนูจะไม่มีโอกาสได้เจอผู้ชายและแต่งงานกับเขา หนูต้องการเป็นภรรยาของจิ่วเฉินและอยากจะแต่งงานกับเขาค่ะ”

ซ่งซานแสดงความทะเยอทะยานของเธอโดยไม่ปิดบัง เธอมองสีจิ่วเฉินด้วยความรัก "จิ่วเฉิน ฉันไม่โทษสิ่งที่คุณทำกับฉันในคืนนั้น ฉันแค่หวังว่าฉันจะได้อยู่เคียงข้างคุณ และอยู่กับคุณตลอดไป"

“เรื่องของความรู้สึกบังคับกันไมได้ ซานซาน ผมแต่งงานกับคุณไม่ได้” สีจิ่วเฉินปฏิเสธน้ำเสียงเรียบเฉย