รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 427

“คุณซ่ง ฉันรู้ว่าจิ่วเฉินผิดต่อคุณ แต่เขาก็พยายามชดเชยด้วยวิธีต่างๆ คุณควรจะรู้จักพอนะคะ” คุณนายจ้านยืนขึ้น เธอไม่ได้อยากทำให้แม่ลำบากใจ แต่เธอต้องการปกป้องหลานของเธอ

ซ่งซานมองไปที่คุณนายผู้สูงศักดิ์ มีคำเตือนปรากฏขึ้นในแววตาของเธอ สิ่งที่เธออยากจะทำ และอยากจะพูดในวันนี้ เธอก็ทำไปหมดแล้วเธอเองก็ไม่อยากทำจนสูญเสียทุกอย่าง จึงแสร้งพยักหน้าด้วยความน่าสงสาร “ฉันรู้ค่ะ ขอโทษคุณย่า ฉันไม่ควรมารบกวนงานเลี้ยงของพวกคุณ ขอโทษค่ะ ตอนนี้ฉันจะกลับแล้วค่ะ”

แม่บ้านรีบให้คนไปส่งซ่งซานกลับ ซ่งซานหันกลับมามองสีจิ่วเฉิน ด้วยสายตารักใคร่ที่ไม่อาจเก็บซ่อนเอาไว้ได้

ภายใต้แสงอาทิตย์ ร่างกายของสีจิ่วเฉินถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง และแม้แต่ดวงตาแห่งความรักใคร่ของซ่งซานก็ไม่สามารถขจัดความเย็นชาของเขาออกไปได้

ถังจือซย่าถือโอกาสตอนที่ผู้คนไม่ได้สังเกต เดินออกมาจากกลุ่มคน เธอเดินมาที่สวนดอกไม้ที่ไม่มีคน ในสมองของเธอคิดวนเวียนแต่เรื่องที่ซ่งซานแท้งลูกของสีจิ่วเฉิน

นี่เป็นการยืนยันอีกครั้งสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างสีจิ่วเฉินและซ่งซานในตอนนั้น เมื่อได้ยินอีกครั้ง เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างอธิบายไม่ถูก

คุณนายจ้านประคองแม่ของตนเข้าไปพักผ่อน เพื่อนสนิทคนอื่นๆ ก็เข้าใจเรื่องราวของตระกูลสีและไม่เอาเรื่องเหล่านี้ไปพูดมั่วๆ ที่ไหน เหตุผลที่ตระกูลสีนั้นแข็งแกร่งขนาดนี้ ก็เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลสีเป็นปึกแผ่นมาก

ในขณะนั้นเอง คุณนายหญิงใหญ่สีรู้สึกแน่นหน้าอก เธอพูดกับแม่บ้านว่า “อาอิน ไปเอายาของฉันมาหน่อย”

“คุณนายคะ อย่าโกรธไปเลยนะคะ อย่าไปใส่ใจคำพูดของคุณซ่งเลยค่ะ”

“เธอเสียลูกของจิ่วเฉินไปจริงๆ เฮ้อ! เด็กคนนั้นเป็นเลือดเนื้อของตระกูลสีเรา!” คุณนายหญิงใหญ่สีกล่าวด้วยความเสียใจ

“แม่คะ ไม่ต้องคิดเรื่องนี้แล้ว ถ้าหากจิ่วเฉินมีลูกกับผู้หญิงคนนี้จริงๆ นั่นจะเป็นเรื่องยุ่งนะคะ”คุณนายจ้านเป็นคนหลักแหลม เธอมองออกว่า นิสัยของซ่งซานคนนี้ไม่เหมาะที่จะแต่งเข้าตระกูลสี

ขณะเดียวกัน แม่บ้านก็นำยาและน้ำมาให้นายหญิงใหญ่สี เมื่อเธอกินยาเรียบร้อยแล้วก็ถอนหายใจ “ไม่ว่าจะอย่างไร ผู้หญิงที่จิ่วเฉินควรจะแต่งงานด้วย ก็คือถังจือซย่า”

“ใช่ค่ะ! หนูก็หวังให้เธอได้แต่งงานกับจิ่วเฉิน” คุณนายจ้านค่อนข้างชอบถังจือซย่า เพราะเธอเคยช่วยชีวิตลูกชายของตนไว้ด้วยครั้งหนึ่ง

เมื่อสีจิ่วเฉินตามหาถังจือซย่าเจอ เธอกำลังนั่งแกว่งชิงช้าอยู่ในสวนด้วยท่าทีเหม่อลอย สายลมพัดเส้นผมของเธอปลิวไสว และเปล่งประกายภายใต้แสงอาทิตย์ เธอดูเหมือนเจ้าหญิงที่กำลังโศกเศร้า

สีจิ่วเฉินเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างตัวเธอเงียบๆ แล้วแกว่งชิงช้าให้เธอ