รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 48

ถังจือซย่าตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเงยหน้าขึ้นพบกับดวงตาที่ดูไม่มีความสุขของสีจิ่วเฉินที่ชำเลืองมองเธออย่างเย็นชา

ปากกาของเธอถูกเขาหยิบไปวางไว้ตรงหน้าเขา เขาไม่คืนให้เธอ

อีกแปบถังจือซย่ามีเรื่องที่จะต้องจด เธอจำต้องยืนขึ้นอย่างเขินอาย หน้าแดง แล้วเดินไปแย่งปากกาคืนมา

สีจิ่วเฉินเหลือบมองเธอ ไม่พูด และก็มองไม่ออกว่าเขาพอใจหรือไม่พอใจ

หลี่เหมยกระแอมเบาๆ “ตกลง เรามาประชุมกันเถอะ อย่ามั่วนอกเรื่อง”

ใบหน้าของถังจือซย่าค่อนข้างร้อน แตะตัวเขาทีไรมีแต่เรื่องร้ายเกิดขึ้น

"จือซย่าคุณกับซูเหม่ยอยู่กลุ่มวันศุกร์" หลี่เหมยเริ่มจัดกลุ่ม

ซู่เหม่ยแสร้งทำเป็นดีใจทันที "พี่จือซย่า กรุณาให้คำแนะนำกับฉันด้วยคะ"

ถังจือซย่าพยักหน้าและยิ้มให้ซู่เหม่ย หลี่เหมยแบ่งกลุ่มและเริ่มวิเคราะห์งานและการตลาด สีจิ่วเฉินไม่ได้พูดอะไร แต่เขาฟังอยู่ตลอด

เพียงแต่ว่าตาของเขาจ้องไปที่ถังจือซย่าเป็นครั้งคราว และเขาก็จ้องไปที่เธอนานหลายนาทีหลายครั้ง ราวกับว่าเขาเหม่อลอย ทำให้ถังจือซย่ารู้สึกไม่สบายใจ

ตาของชายผู้นั้นเหมือนกับกล้องวงจรปิดที่ตามติดและมองแค่เธอ

ในที่สุด การประชุมสิ้นสุดลง ถังจือซย่าแทบรอไม่ไหวที่จะเก็บของและออกไป แต่สีจิ่วเฉินกล่าวอย่างเย็นชาว่า "ถังจือซย่าอยู่ก่อน"

เท้าของถังจือซย่าเทือบจะหยุดอยู่กับที่ เธอหันไปมองชายผู้เย็นชา “มีอะไรเหรอคะประธานสี”

เขาไม่พูด นักออกแบบคนอื่นๆ อยากดูความบันเทิงนี้ แต่สีจิ่วเฉินกลับกวาดสายตาที่เต็มไปด้วยรังสีอำมหิตแผ่ซ่าน ซึ่งทำให้พวกเขากลัวจนตัวสั่นและรีบออกไป

สายตาของไอ้หย่าและซุ่เหม่ยริษยาแทบตาย ในบริษัท ถังจือซย่าถูกยกเว้นและได้รับการปฏิบัติอย่างดีทุกที่

ราวกับว่าสีจิ่วเฉินอยู่ในบริษัทนี้เพื่อเธอคนเดียว และเขาไม่สนใจสิ่งที่พนักงานคนอื่นทำ

ประตูห้องประชุมปิดลง ถังจือซย่าเริ่มโกรธเธอเลิกเสแสร้ง และตบโต๊ะอย่างโกรธเคือง "สีจิ่วเฉิน คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่"

“วันจันทร์หน้า ผมอยากพาคุณกลับไปหาคุณย่า” สีจิ่วเฉินพูดขึ้นทันที ดวงตาของเขาสงบลง

ถังจือซย่าอึ้ง ไปพบนายหญิงใหญ่ของตระกูลสีเหรอ ทางเลือกแรกในความคิดของเธอคือการปฏิเสธ

“ฉันไม่ไป และฉันไม่ต้องการที่จะเกี่ยวข้องกับครอบครัวสีของคุณ” ถังจือซย่าปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา

“จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่อนุญาตให้เจอกับฉิงเหย่ และไม่อนุญาตให้เข้าไปพัวพันกับเขา”สายตาของสีจิ่วเฉินมุ่งไปที่เธอซึ่งเต็มไปด้วยการบีบบังคับ

ถังจือซย่ามองเขาอย่างหมดคำพูด "เขาเป็นเพื่อนของฉัน"

“เขาก็เป็นคนของตระกูลสี ถังจือซย่า เธอแน่นักไม่ใช่เหรอ” สีจิ่วเฉินยิ้มเย้ย

ถังจือซย่าถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดด้วยความหงุดหงิดว่า “คุณสี ในหนึ่งวันคุณมีเรื่องมากมายให้ต้องจัดการ คุณกลับไปที่สีเอ็มไพร์กรุ๊ปเพื่อทำงานเถอะ! บริษัทขนาดเล็กเช่นนี้จะรองรับเจ้านายใหญ่เช่นคุณได้อย่างไร"

“ผมจะทำงานที่ไหน ไม่จำเป็นต้องให้คุณมาเป็นห่วง” สีจิ่วเฉินพึมพำ

“ไม่ นายส่งผลต่องานของฉัน” ถังจือซย่ากัดฟันของเธอ

“วันจันทร์ ไปพบคุณย่าผม ถึงคุณจะไม่อยากไปก็ต้องไป” เสียงของสีจิ่วเฉินฟังดูเหมือนคำสั่งที่บังคับ

ถังจือซย่ามองเขาด้วยความโกรธ “ไม่” หลังจากที่เธอพูดจบเธอก็ผลักประตูและออกไป

ใบหน้าของชายที่อยู่ข้างหลังรู้สึกหน่วงเหมือนจมน้ำราวกับว่าเขาโกรธมาก

เมื่อถังจือซย่ากลับมาที่ห้องทำงานซู่เหม่ยกำลังรอเธออยู่ เธอพูดอย่างประจบสอพลอ "พี่จือซย่า ฉันได้ยินมาว่ารายงานการสำรวจร้านนี้เชื่อมโยงกับรางวัลครึ่งปี ดังนั้นเราต้องไม่สะเพร่า!"

“อือ! นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเขียนรายงานแบบนี้ ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเขียนมัน!” ถังจือซย่าพูดกับเธอ

ซู่เหม่ยกระพริบตาและแสดงรอยยิ้มอย่างนับถือ "พี่จือซย่า พี่เเป็นเพียงคนเดียวที่ส่วนกลางส่งให้กลับมา พี่จะต้องเก่งมากๆ จากนี้ไปฉันจะติดตามพี่"

ถังจือซย่าขยับริมฝีปากยิ้ม เธอค่อนข้างมั่นใจในการออกแบบ แต่กับเรื่องซับซ้อนในบริษัทนี้เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก

“โอเค ไปทำงานเถอะ!” ถังจือซย่า ถือว่าที่ชู่เหม่ยซมเป็นคำเยินยอจากเด็กใหม่

กลับไม่รู้เลยว่า เธอแสร้งทำตัวเป็นสุนัขเชื่อง แต่ก็พร้อมที่จะแว้งกัดเธอได้ทุกเมื่อ

ถังจือซย่าทำได้เพียงเลื่อนนัดกับพ่อของเธอเท่านั้น เธอโทรไปหาเขา ถังจวิ้นรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยินว่าเขาจะได้ดูแลหลานชายของเขา

“ได้ พ่อว่างอยู่ ลูกไปจัดการธุระของลูกเถอะ พ่อจะพาเฉินเฉินไปกินของอร่อย”

หลังจากจัดเรื่องลูกชายเสร็จแล้ว ถังจือซย่าก็สบายใจขึ้น ต่อมาเธอได้รับโทรศัพท์จากจ้านฉิงเหย่ เขารออยู่ที่ประตูบริษัทและจะพาเธอกับลูกชายไปทานอาหารค่ำมื้อใหญ่

ถังจือซย่าก็ไม่ได้ปฏิเสธและเธอก็ไม่มีเพื่อนในประเทศ ถือว่าโชคดีที่มีเพื่อนอย่างจ้านฉิงเหย่

สีจิ่วเฉินจัดการอีเมลในห้องทำงาน ฉู่เฮ่าที่เพิ่งเสร็จจากการออกไปส่งเอกสารข้างนอกเดินเข้ามาเขายิ้มและพูดว่า "ประธานสี เมื่อกี้ผมเห็นรถของคุณชายจ้านครับ"

“เขาอยู่ที่ไหน” สีจิ่วเฉินหรี่ตาลง

“เขาอยู่ชั้นล่างครับ ดูเหมือนกำลังรอใครสักคน อาจจะเป็นคุณถัง”