รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 49

พอฉู่เฮ่าพูดจบ ก็รีบทำเป็นเอามือป้องปาก เขารู้ว่าเจ้านายไม่ได้อยากได้ยินคำพูดนี้

สีจิ่วเฉินทำเสียงไม่พอใจ ลูกพี่ลูกน้องของเขาคนนี้วันวันไม่ทำอะไร มัวแต่ครุ่นคิดเรื่องการตามจีบผู้หญิง

สีจิ่วเฉินหรี่ตา แล้วโทรไปยังโทรศัพท์สายใน

“ฮาโหล ใครคะ” เสียงหวานใสของถังจือเซี่ยลอยมาจากทางนั้น

“ฉันเตือนเธอแล้วใช่ไหม ว่าอย่าเข้าใกล้ลูกพี่ลูกน้องฉันให้มาก เธอไม่สนใจเลยใช่ไหม” เขาพูดอย่างเยือกเย็น

“สีจิ่วเฉิน บ้านนายอยู่ที่ทะเลหรือไง ถึงได้ยุ่งวุ่นวายกว้างขวางขนาดนี้ อยู่ที่บริษัทนายคือเจ้านาย แต่พอเลิกงาน ในสายตาของฉัน นายไม่ใช่อะไรทั้งนั้น” ถังจือเซี่ยด่าอย่างห้าวหาญ

สีหน้าของผู้ชายบางคนถึงกลับเปลี่ยนไป ผู้หญิงคนนี้ทำให้คนอื่นโกรธเก่งทีเดียว

“ถ้าเธอกล้าเล่นกับความรู้สึกเขาหล่ะก็…”

“ฉันคบหากับเพื่อนปกติ นายยุ่งอะไรด้วย” พอถังจือเซี่ยพูดจบก็วางสายไปเลย

สีหน้าของผู้ชายบางคนอึมครึมถึงสุดขีด ผู้หญิงคนนี้หยาบคายจริงๆ ผู้หญิงแบบนี้ ทำไมคุณย่าถึงจะให้แต่งงานด้วยนะ

หลังเลิกงาน ถังจือเซี่ยวิ่งออกจากห้องทำงานเป็นคนแรก เมื่อมาถึงใต้ตึก รถสปอร์ตอเนกประสงค์ของจ้านฉิงเหย่ก็จอดอยู่หน้าประตู สะดุดตายิ่งนัก

ถังจือเซี่ยเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับแล้วขึ้นรถ บอกกับเขาว่า “ไปรับเฉินเฉินกันเถอะ!”

จ้านฉิงเหย่เห็นเธอใส่ชุดเครื่องแบบพนักงาน ในสายตาเกิดมีความลุ่มหลงขึ้นมา “เธอเป็นผู้หญิงที่ใส่ชุดเครื่องแบบที่สวยที่สุดที่ฉันเคยเจอมา”

ถังจือเซี่ยรู้สึกชอบใจ “คำพูดแบบนี้ฉันชอบฟัง”

หลังรับเจ้าเด็กน้อยที่โรงเรียนแล้ว เจ้าเด็กน้อยดีใจอย่างมากตามที่คาดไว้เลย นั่งบนคาร์ซีทที่เตรียมเพื่อเขาโดยเฉพาะอยู่ที่เบาะหลัง แถมยังร้องเพลงที่เขาเพิ่งเรียนมาใหม่อีกด้วย

“พ่อกับแม่ไปทำงาน…ส่วนผมไปโรงเรียน ไม่ร้องไห้ไม่งอแง ทักทายคุณครูว่าสวัสดีตอนเช้า…”

เสียงร้องที่ดังกังวานของเด็ก ร้องได้เพราะเชียว ถังจือเซี่ยตีเคาะจังหวะอย่างตั้งใจ เจ้าเด็กน้อยยิ่งร้องใหญ่เลย ร้องไปตั้งหลายรอบ