รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 50

คืนนั้นเมื่อ 5 ปีก่อน เธอก็ไม่บริสุทธิ์แล้ว เธอถูกไอ้เลวคนหนึ่งรักแก หลังจากคืนนั้นมา เธอก็ไม่สนใจผู้ชายคนไหนอีกเลย ลูกชายเป็นทั้งหมดของทั้งชีวิตเธอ ไม่ว่าจะเรื่องแต่งงาน ความรักหรือผู้ชาย เธอก็ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น

สำหรับจ้านฉิงเหย่เธอก็คิดกับเขาแค่เพื่อน ปีนั้นที่เธอไปพบลูกค้าระหว่างทาง ก็ได้เจอกับเขาที่ประสบอุบัติเหตุ เมื่อเห็นรถเขามีควันขึ้น เธอรีบพุ่งเข้าไปลากเขาออกมาจากที่นั่งข้างคนขับ

หลังจากนั้นไม่ถึงสองนาที รถของเขาก็ระเบิด ในตอนนั้น เธอรู้สึกกลัวจนเหงื่อตก ถ้าเธอตายไปจริงๆ ลูกชายเธอคงจะต้องเป็นเด็กกำพร้าแน่

เพราะฉะนั้น เธอกับจ้านฉิงเหย่ก็เหมือนเป็นเพื่อนที่เคยผ่านความตายกันมาก่อน ความสัมพันธ์จึงลึกซึ้งกว่ามิตรภาพทั่วๆ ไป

หลังจากที่ช่วยเขาไว้ เธอก็จากไป จากนั้น จ้านฉิงเหย่ตามหาเธอจนเจอ ตามติดเธอเพราะจะตอบแทนบุญคุณ ความสัมพันธ์จึงค่อยๆ สนิทขึ้น

ในตอนเย็น ถังจวิ้นกลับถึงบ้าน หลี่เจี๋ยรับกระเป๋าเขามา พลางถามว่า “อาจวิ้น คืนมะรืนฉันมีงานกินเลี้ยงกับเพื่อน คุณไปกับฉันหน่อยนะคะ”

“วันมะรืน? กี่โมง?”

“ก็กินข้าวตอนตอนเย็นไง!”

“คืนมะรืนผมไม่ว่าง ไปไม่ได้”

“ทำไม ที่บริษัทต้องทำโอทีเหรอ?”

“ไม่ใช่ ฉันต้องดูแลลูกแทนจือซย่า ตอนเย็นเธอต้องทำโอที ผมต้องไปดูแลเฉินเฉิน” ถังจวิ้นไม่ได้คิดว่าหลี่เจี๋ยนเป็นคนนอก ดังนั้น เรื่องหลายๆ เรื่องเขาจึงพูดออกมา

สีหน้าของหลี่เจี๋ยไม่ดีขึ้นมาทันที เธอทำเสียงไม่พอใจ “คุณก็คิดถึงแต่ลูกสาวคนโตทั้งวัน! บ้านพวกเราถูกเธอปั่นป่วนจนเป็นสภาพไหนแล้วเนี่ย”

“จือซย่าตัวคนเดียว ดูแลลูกมันลำบากขนาดไหน อะไรที่ผมช่วยได้ผมก็ต้องช่วยอย่างเต็มที่” ถังจวิ้นพูดอย่างไร้ทางเลือก

“ช่วยช่วยช่วย คุณคิดแต่จะช่วยเธอ ทำไมคุณไม่คิดจะช่วยชิงชิงของเราบ้าง” หลี่เจี๋ยรีบพูดขึ้นมาทันที ไม่พอใจอย่างมาก

ถังจวิ้นที่ถูกบีบให้อยู่ตรงกลางก็ไม่รู้จะทำอย่างไร แต่เขาก็ยังมุ่งมั่นที่จะช่วยเหลือลูกสาวคนโต เพราะในห้าปีนี้ เขาติดหนี้เธอ

ถังชิงชิงที่อยู่บนชั้นสองได้ยินเข้า ดูเหมือนว่าโอกาสเธอจะมาแล้ว

ถังจวิ้นอาบน้ำเสร็จจึงนั่งดูข่าวในห้องสมุด ถังชิงชิงถือผลไม้จานหนึ่งเข้ามา “พ่อคะ ยังไม่นอนเหรอ”

“อื้ม!”

“พ่อคะ เมื่อกี้หนูได้ยินว่าพ่อจะดูแลลูกให้พี่เหรอ หนูก็อยากไปดูแลเฉินเฉินกับพ่อด้วยค่ะ ยังไงเขาก็เป็นหลานของหนู หนูเองก็อยากจะออกแรงช่วยเหมือนกันค่ะ”

ถังจวิ้นรู้สึกตื้นตันใจ ดูเหมือนว่าลูกสาวนคนเล็กจะรู้เหตุรู้ผลแล้ว! เขาพูดชมเธอ “ชิงชิง ลูกมีใจที่จะช่วยพ่อก็ดีใจแล้ว ดีหล่ะ งั้นคืนมะรืน ลูกไปด้วยกันกับพ่อนะ!”

ถังชิงชิงพยักหน้าอย่างว่านอนสอนง่าย “อื้ม! ได้ค่ะ แต่พ่ออย่าเพิ่งบอกพี่นะคะ หนูกลัวว่าถ้าพี่รู้ว่าหนูจะไป พี่จะไม่ให้หนูไปค่ะ”

“ก็ได้! พ่อจะไม่บอก” ถังจวิ้นรู้ไม่ทันความคิดของลูกสาวคนเล็ก ในสายตาของเขา การที่ลูกสาวทั้งสองสามารถอยู่ด้วยกันอย่างสันติก็มีความสุขมากแล้ว

แค่พริบตาเดียววันศุกร์ก็มาถึงแล้ว ในตอนเช้าที่ถังจือซย่าไปส่งลูกที่โรงเรียน ก็ได้บอกกับเขาว่า เลิกเรียนตอนเย็นคุณตาจะเป็นคนมารับ เจ้าเด็กน้อยพยักหน้าอย่างเป็นเด็กดี “หม่ามี้วางใจเถอะ ผมจะเชื่อฟังคุณตาแน่นอนครับ”

“โอเค หม่ามี้ก็จอตั้งใจทำงานหาเงินนะ” ถังจือซย่าลูบไล้หัวของเขา ดีใจอย่างมาก

สองวันมานี้ ซูเหม่ยจะชอบมาหาถังจือซย่าอยู่บ่อยๆ จะสอบถามเรื่องบางอย่างกับเธอ แถมยังซื้อกาแฟและขนมมาเอาใจเธออีก ถังจือซย่าไม่อยากจะรับของพวกนั้นอยู่แล้ว แต่ซูเหม่ยจะให้เธอรับให้ได้ เธอเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร

ตอนบ่ายสองกว่า จ้านฉิงเหย่ปรากฎตัวที่หอรุ่ยเป่า ในมือของเขามีของขวัญชิ้นหนึ่ง และดอกไม้ช่อหนึ่ง วางท่าเหมือนแฟนอย่างมาก

จ้านฉิงเหย่เป็นหนุ่มหล่อที่สดใส เดินไปถึงไหนก็ดึงดูดสายตาของผู้คน พนักงานออฟฟิศหญิงต่างอิจฉาถังจือซย่าอย่างมาก

“ว้าว! ให้ดอกไม้อีกแล้ว”

“หล่อจังเลย!”

“ไม่ใช่แค่หล่อ ดูเหมือนรวยมากด้วย คงจะเป็นลูกคนรวย”

“ฉันว่าเป็นลูกมหาเศรษฐี นาฬิกาที่อยู่บนข้อมือเขามูลค่าเป็นสิบล้าน”

“ชิ ถังจือซย่าไม่รู้ไปโชคดีมาจากไหน”