รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 51

ในห้องทำงาน

ถังจือซย่าเพิ่งวาดภาพฉบับร่างเสร็จ เมื่อยมือนิดหน่อย ในตอนนี้กำลังนวดไหล่อยู่นั้น ประตูของเธอก็เปิดออกๆ จ้านฉิงเหย่ก็โผล่มา

“ฉิงเหย่ นายมาได้ยังไง” ถังจือซย่าดีใจที่ได้เจอเขา

“ฉันมีของขวัญจะให้เธอ” จ้านฉิงเหย่พูดจบ ก็ปิดประตูห้องทำงานลง เอาดอกไม้วางไว้บนโต๊ะของเธอ แล้วก็เอากล่องที่อยู่ในมือวางลง “นี่ ทายดูสิว่าคืออะไร”

ถังจือเซี่ยมองดูตัวหนังสืออวิ๋นติ่งอีเฮ่าตัวใหญ่บนนั้น เธออึ้งไปหลายวิ นี่มันชื่ออาคารสุดหรูที่อยู่ใจกลางเมืองนั่นไม่ใช่เหรอ

เธอดันกล่องนั่นไปที่หน้าเขา “จ้านเหย่ ของขวัญชิ้นนี้ฉันรับไม่ได้หรอกนะ มันราคาแพงมากเกินไป”

“ไม่แพง ก็แค่เพนท์เฮาส์พื้นที่สองร้อยกว่าตารางเมตร ตอนแรกว่าจะซื้อห้องที่มีชั้นลอยให้ แต่พอคิดว่าเธออยู่กับลูกสองคน มันใหญ่แล้วก็จะโล่งเกินไป ฉันก็เลยเลือกแบบที่ใหญ่สองร้อยกว่าตารางเมตรให้” จ้านฉิงเหย่พูดด้วยสีหน้าที่ไร้ทางเลือก จริงๆ เขาให้ที่ดีกว่านี้ได้ด้วยซ้ำไป

ถังจือซย่า “…”

มีเงินก็เอาแต่ใจแบบนี้ได้สินะ! ตึกพรีเมี่ยมขนาดนี้ เขายังเลือกได้

สำหรับเธอที่ทำงานออฟฟิศแล้วเนี่ย ปีหนึ่งก็คงซื้อห้อนน้ำสักห้องไม่ได้

“จ้านเหย่ พวกเราเป็นเพื่อนกัน นอกจากมิตรภาพของนายแล้ว ฉันรับของอย่างอื่นไม่ได้หรอกนะ” ถังจือซย่าพูดอย่างตั้งใจ

“เธอเคยช่วยชีวิตฉันไว้ เธอรู้ไหมว่าชีวิตฉันมันมีมูลค่าเท่าไหร่” จ้านฉิงเหย่รีบทักท้วงขึ้นมา

“ชีวิตของนายประเมินค่าไม่ได้ เอาเงินมาวัดไม่ได้อยู่แล้ว” ถังจือซย่ายิ้มแล้วส่ายหัว “การที่ช่วยนายก็เหมือนเป็นการสร้างบุญกุศลให้ตนเอง”

“ไม่ ชีวิตฉันเป็นของเธอ ของของฉันก็เป็นของของเธอ เพนท์เฮาส์หลังนี้เธอต้องรับเอาไว้” จ้านฉิงเหย่พูดอย่างมีเหตุมีผล

ถังจือซย่าหมดคำที่จะพูด “หลายปีที่ผ่านมานี้นายช่วยเราสองแม่ลูกก็เยอะมากพอแล้ว ถ้านายให้ของแบบนี้อีก ต่อไปฉันคงไม่กล้าที่จะเป็นเพื่อนกับนายแล้วหล่ะ อีกอย่าง พ่อฉันซื้อคอนโดให้ฉันแล้ว เดือนหน้าก็เข้าพักได้แล้ว”

“มันก็คงจะสบายไม่เท่าอวี๋นติ่งอีเฮ่าหรอก” จ้านฉิงเหย่พูดอย่างเร่งรีบ

“ไม่ต้องจริงๆ ฉันจะประชุมแล้ว นายกลับไปเถอะ!” ถังจือซย่าพูดจบ ก็หยิบโน้ตบุ๊คแล้วเดินออกไป

จ้านฉิงเหย่กัดริมฝีปาก คิดหาทางออกได้ทันที เขาหยิบกล่องกุญแจแล้วขึ้นไปที่ห้องประธาน

สีจิ่วเฉินกำลังทำงานอยู่ เห็นคนที่มาโดยไม่ได้รับคำเชิญ เขาก็ไม่ได้เงยหน้าอีกเลย

“พี่ ช่วยผมหน่อยสิ!”

“พูดมา”

“คืองี้นะ ผมซื้อบ้านให้ถังจือซย่าที่อวี๋นติ่งอีเฮ่าหลังหนึ่ง พี่ช่วยมอบให้เธอในนามของบริษัทได้ไหม อย่างเช่นว่า นี่เป็นเงินโบนัสประจำปีหน่ะ”

มือของสีจิ่วเฉิงที่กำลังเซ็นชื่ออยู่ชะงักไป พูดเรียบๆ ว่า “ไม่ช่วย”

“ทำไมครับ! เมื่อกี้ผมจะให้เธอ เธอก็ปฏิเสธไป ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วเนี่ย!” นฉิงเหย่พิงไปที่โต๊ะของเขา พูดอย่างไร้ทางออก

“เธอไม่รับแปลว่าเธอไม่ได้สนใจในตัวนาย” สีจิ่วเฉิงพูดเยาะเย้ย เขาเองก็เคยให้บ้านของตึกนี้ ก็ถูกปฏิเสธเหมือนกัน

“ไม่ใช่หรอก จือซย่าชอบ ข้อนี้ผมมั่นใจ” จ้านฉิงเหย่พูดอย่างมั่นใจ

สีจิ่วเฉิงคิ้วขมวด พูดโจมตีว่า “อย่ามั่นใจให้มันมากเลย”

“พี่ อย่าพูดโจมตีผมสิ! ผมจะแต่งกับจือซย่าแน่ๆ ไม่ว่าจะให้ผมรอสักสามปีหรือห้าปี หรือจะสิบปี ถ้าเธอยังไม่แต่งงาน ผมก็จะรอต่อไป” จ้านฉิงเหย่ทำสีหน้ามุ่งมั่นที่จะแต่งกับถังจือซย่าให้ได้

“แล้วนายรู้ไหมว่าเด็กที่อยู่กับเธอคือใคร” อยู่ๆ สีจิ่วเฉิงก็ถามอย่างเยือกเย็น