รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 51

ในห้องทำงาน

ถังจือซย่าเพิ่งวาดภาพฉบับร่างเสร็จ เมื่อยมือนิดหน่อย ในตอนนี้กำลังนวดไหล่อยู่นั้น ประตูของเธอก็เปิดออกๆ จ้านฉิงเหย่ก็โผล่มา

“ฉิงเหย่ นายมาได้ยังไง” ถังจือซย่าดีใจที่ได้เจอเขา

“ฉันมีของขวัญจะให้เธอ” จ้านฉิงเหย่พูดจบ ก็ปิดประตูห้องทำงานลง เอาดอกไม้วางไว้บนโต๊ะของเธอ แล้วก็เอากล่องที่อยู่ในมือวางลง “นี่ ทายดูสิว่าคืออะไร”

ถังจือเซี่ยมองดูตัวหนังสืออวิ๋นติ่งอีเฮ่าตัวใหญ่บนนั้น เธออึ้งไปหลายวิ นี่มันชื่ออาคารสุดหรูที่อยู่ใจกลางเมืองนั่นไม่ใช่เหรอ

เธอดันกล่องนั่นไปที่หน้าเขา “จ้านเหย่ ของขวัญชิ้นนี้ฉันรับไม่ได้หรอกนะ มันราคาแพงมากเกินไป”

“ไม่แพง ก็แค่เพนท์เฮาส์พื้นที่สองร้อยกว่าตารางเมตร ตอนแรกว่าจะซื้อห้องที่มีชั้นลอยให้ แต่พอคิดว่าเธออยู่กับลูกสองคน มันใหญ่แล้วก็จะโล่งเกินไป ฉันก็เลยเลือกแบบที่ใหญ่สองร้อยกว่าตารางเมตรให้” จ้านฉิงเหย่พูดด้วยสีหน้าที่ไร้ทางเลือก จริงๆ เขาให้ที่ดีกว่านี้ได้ด้วยซ้ำไป

ถังจือซย่า “…”

มีเงินก็เอาแต่ใจแบบนี้ได้สินะ! ตึกพรีเมี่ยมขนาดนี้ เขายังเลือกได้

สำหรับเธอที่ทำงานออฟฟิศแล้วเนี่ย ปีหนึ่งก็คงซื้อห้อนน้ำสักห้องไม่ได้

“จ้านเหย่ พวกเราเป็นเพื่อนกัน นอกจากมิตรภาพของนายแล้ว ฉันรับของอย่างอื่นไม่ได้หรอกนะ” ถังจือซย่าพูดอย่างตั้งใจ

“เธอเคยช่วยชีวิตฉันไว้ เธอรู้ไหมว่าชีวิตฉันมันมีมูลค่าเท่าไหร่” จ้านฉิงเหย่รีบทักท้วงขึ้นมา

“ชีวิตของนายประเมินค่าไม่ได้ เอาเงินมาวัดไม่ได้อยู่แล้ว” ถังจือซย่ายิ้มแล้วส่ายหัว “การที่ช่วยนายก็เหมือนเป็นการสร้างบุญกุศลให้ตนเอง”

“ไม่ ชีวิตฉันเป็นของเธอ ของของฉันก็เป็นของของเธอ เพนท์เฮาส์หลังนี้เธอต้องรับเอาไว้” จ้านฉิงเหย่พูดอย่างมีเหตุมีผล