รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 52

จ้านฉิงเหย่ทำสีหน้าตะลึง นี่เป็นเรื่องเดียวที่ถังจือซย่าไม่ยอมบอกเขา ไม่ว่าเขาจะถามอ้อมๆ ยังไง เธอก็ไม่ยอมบอกอยู่ดี

“พี่รู้เหรอ” จ้านฉิงเหย่ถามกลับ รู้สึกประหลาดใจที่ลูกพี่ลูกน้องจะสนใจเรื่องของพนักงานด้วย?

“ครั้งก่อนน้องสาวของเธอมาก่อความวุ่นวายที่บริษัท พูดว่เมื่อ 5 ปีก่อนาถังจือซย่าไปเป็นมือที่สามของคนอื่น แถมยังทำงานขายตัวที่คลับเฮ้าส์อีกด้วย”

จ้านฉิงเหย่ถึงกับทำตาโต ไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยินมา เขาทักท้วงทันที “เป็นไปไม่ได้ จือซย่าไม่ช่คนแบบนั้น เธอไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่นอน”

“นายรู้จักเธอดีแค่ไหน” สีจิ่วเฉิงมองดูลูกพี่ลูกน้อง หวังว่าเขาจะไม่ยุ่งวุ่นวายต่อไป

จ้านฉิงเหย่กลับไม่อยากคิดมาก เขาพูดอย่างแน่วแน่ “ผมไม่สนว่าเมื่อก่อนเธอจะเป็นยังไง ผมแค่อยากใช้ชีวิตกับเขาในอนาคต ผมเองก็ไม่รู้ว่าพ่อของเด็กคือใคร แต่ผมพร้อมที่จะดูแลไปพร้อมกับเธอ และจะคิดว่าลูกของเธอเป็นลูกแท้ๆ ของผมเอง”

สีจิ่วเฉิงประเมินความตั้งใจในการตามจีบผู้หญิงคนนี้ของลูกพี่ลูกน้องต่ำไปจริงๆ เขากัดฟันพูด “ เธอมีอะไรดี”

จ้านฉิงเหย่ยิ้ม “บนตัวของจือซย่ามีความสวยงามที่เป็นเอกลักษณ์ บางทีเร่าร้อนดั่งไฟ บางทีสง่าดั่งดอกเบญจมาศ ไม่ว่าด้านไหนของเธอ ก็ทำให้ฉันหลุ่มหลงตลอดเวลา”

ในใจของสีจิ่วเฉิง อยากจะประเมินผู้หญิงคนนี้แค่แปดคำคือ ไร้ซึ่งเหตุผล หยาบคายสิ้นดี

“พี่ จะช่วยไหมเนี่ย!” จ้านฉิงเหย่นั่งไปที่โต๊ะของเขา มองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน

“ไม่ช่วย” สีจิ่วเฉิงตอบอย่างเยือกเย็น

“ใจไม่ถึงเลยนะ ยังเป็นพี่น้องกันไหมเนี่ย” จ้านฉิงเหย่เบะปากพูด

สีจิ่วเฉิงไม่คิดที่จะสนใจเขาแล้ว จ้านฉิงเหย่จึงจากไปอย่างน่าเบื่อ เขาติดสินใจที่จะไปตื้อถังจือซย่า จนกว่าเธอจะรับของขวัญไว้

จ้านฉิงเหย่กลับไปที่ห้องทำงานของถังจือซย่า ผ่านไปสักพัก ถังจือซย่าก็กลับมา เห็นเขายังอยู่ เธอพูดอย่างไร้หนทาง “ ฉิงเหย่ ฉันรับไว้ไม่ได้จริงๆ นายกลับไปเถอะ”

“เธอไม่รับไว้ ฉันก็ไม่กลับ” จ้านฉิงเหย่ทำตัวขี้งอน