รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 53

ถังจือซย่าไม่รู้ตัวเลย หลังจากที่เธอเอาเอกสารวางเข้าตู้ เธอดูนาฬิกาแล้วพูดกับซูเหม่ยว่า “เอาหล่ะ พวกเราออกเดินทางได้แล้ว คืนนี้ต้องไปตรวจดูหน้าร้านสามร้าน เวลาค่อนข้างเร่ง”

“อื้ม ไปกันเถอะ!” ซูเหม่ยรีบอาสาถือกระเป๋าให้เธอ “พี่จือซย่า ฉันถือกระเป๋าให้ค่ะ”

พอถังจือซย่าออกมา ก็รับกระเป๋ามา “ฉันถือเองดีกว่า!”

ซูเหม่ยรีบคืนเธอไป แล้วทั้งสองคนก็ลงมาจากตึก เนื่องจากทั้งสองคนไม่มีรถ เวลาออกไปข้างนอกก็ต้องอาศัยแท็กซี่เท่านั้น

แต่ก็รู้สึกไร้หนทางเพราะในช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่รถแท็กซี่เปลี่ยนกะ รถที่อยู่บนท้องถนนไม่มีรถคันไหนจอดเลย ในขณะที่ถังจือซย่ากำลังหงุดหงิด ก็มีรถโรลส์-รอยซ์ เรธขับมาจอดข้างหน้า เมื่อลดกระจกรถลง ใบหน้าที่หล่อเหลาของผู้ชายก็เผยออกมา ใส่ชุดสูทสีดำ นั่งอยู่เบาะที่นั่งคนขับอย่างสง่า ทั้งมีอำนาจและลึกลับ ดึงดูดผู้คนเป็นพิเศษ

ซูเหม่ยตะลึงอย่างมาก นี่รถของประธานสี?

“ขึ้นรถ ฉันไปส่งพวกเธอเอง” สีจิ่วเฉิงพูดด้วยความเมตตากรุณาเป็นพิเศษ

ถังจือซย่าแกล้งพูดอย่างเกรงใจ “ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ”

แต่สีจิ่วเฉิงก็ไม่มีท่าทีว่าจะไป สายตาที่คมลึกของเขามองไปที่ใบหน้าดื้อรั้นของถังจือซย่า พูดเป็นครั้งที่สอง “ขึ้นรถ”

ซูเหม่ยร้อนอกร้อนใจอยากจะนั่งรถของสีจิ่วเฉิง ถ้าจะได้นั่งสักครั้งเพราะถังจือซย่า ก็ถือว่าเป็นความโชคดีของเธอ

“พี่จือซย่า ตอนนี้หารถไม่ได้จริงๆ ค่ะ พวกเราจะสายกันแล้วนะคะ นั่งรถประธานสีไปเถอะ!” พูดจบ เธอก็อาสาเปิดประตูรถข้างที่นั่งคนขับ ลากเขาขึ้นรถไป

ถังจือซย่าไม่ยินยอมอยู่แล้ว แต่สีจิ่วเฉิงก็ยืนกรานว่าจะไปส่ง ซูเหม่ยเปิดประตูรถออกอีก เธอพูดกับซูเหม่ยว่า “เธอนั่งข้างหน้าเลย”

พูดจบ เธอก็เปิดประตูหลังแล้วนั่งเข้าไป

ซูเหม่ยดีใจแทบแย่ เธอมีเกียรติได้นั่งที่นั่งข้างคนขับของประธานสี หลังจากที่เธอนั่งเข้ามา ก็ไม่กล้าที่จะหายใจ เกรงไปทั้งตัวเลย รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก