รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 53

ถังจือซย่าไม่รู้ตัวเลย หลังจากที่เธอเอาเอกสารวางเข้าตู้ เธอดูนาฬิกาแล้วพูดกับซูเหม่ยว่า “เอาหล่ะ พวกเราออกเดินทางได้แล้ว คืนนี้ต้องไปตรวจดูหน้าร้านสามร้าน เวลาค่อนข้างเร่ง”

“อื้ม ไปกันเถอะ!” ซูเหม่ยรีบอาสาถือกระเป๋าให้เธอ “พี่จือซย่า ฉันถือกระเป๋าให้ค่ะ”

พอถังจือซย่าออกมา ก็รับกระเป๋ามา “ฉันถือเองดีกว่า!”

ซูเหม่ยรีบคืนเธอไป แล้วทั้งสองคนก็ลงมาจากตึก เนื่องจากทั้งสองคนไม่มีรถ เวลาออกไปข้างนอกก็ต้องอาศัยแท็กซี่เท่านั้น

แต่ก็รู้สึกไร้หนทางเพราะในช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่รถแท็กซี่เปลี่ยนกะ รถที่อยู่บนท้องถนนไม่มีรถคันไหนจอดเลย ในขณะที่ถังจือซย่ากำลังหงุดหงิด ก็มีรถโรลส์-รอยซ์ เรธขับมาจอดข้างหน้า เมื่อลดกระจกรถลง ใบหน้าที่หล่อเหลาของผู้ชายก็เผยออกมา ใส่ชุดสูทสีดำ นั่งอยู่เบาะที่นั่งคนขับอย่างสง่า ทั้งมีอำนาจและลึกลับ ดึงดูดผู้คนเป็นพิเศษ

ซูเหม่ยตะลึงอย่างมาก นี่รถของประธานสี?

“ขึ้นรถ ฉันไปส่งพวกเธอเอง” สีจิ่วเฉิงพูดด้วยความเมตตากรุณาเป็นพิเศษ

ถังจือซย่าแกล้งพูดอย่างเกรงใจ “ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ”

แต่สีจิ่วเฉิงก็ไม่มีท่าทีว่าจะไป สายตาที่คมลึกของเขามองไปที่ใบหน้าดื้อรั้นของถังจือซย่า พูดเป็นครั้งที่สอง “ขึ้นรถ”

ซูเหม่ยร้อนอกร้อนใจอยากจะนั่งรถของสีจิ่วเฉิง ถ้าจะได้นั่งสักครั้งเพราะถังจือซย่า ก็ถือว่าเป็นความโชคดีของเธอ

“พี่จือซย่า ตอนนี้หารถไม่ได้จริงๆ ค่ะ พวกเราจะสายกันแล้วนะคะ นั่งรถประธานสีไปเถอะ!” พูดจบ เธอก็อาสาเปิดประตูรถข้างที่นั่งคนขับ ลากเขาขึ้นรถไป

ถังจือซย่าไม่ยินยอมอยู่แล้ว แต่สีจิ่วเฉิงก็ยืนกรานว่าจะไปส่ง ซูเหม่ยเปิดประตูรถออกอีก เธอพูดกับซูเหม่ยว่า “เธอนั่งข้างหน้าเลย”

พูดจบ เธอก็เปิดประตูหลังแล้วนั่งเข้าไป

ซูเหม่ยดีใจแทบแย่ เธอมีเกียรติได้นั่งที่นั่งข้างคนขับของประธานสี หลังจากที่เธอนั่งเข้ามา ก็ไม่กล้าที่จะหายใจ เกรงไปทั้งตัวเลย รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก

ถังจือซย่านั่งอยู่ที่เบาะหลัง พอเธอเงยหน้าขึ้นมา ก็ได้ชนเข้ากับสายตาคมลึกของผู้ชายผ่านทางกระจกหลัง

ถังจือซย่ารีบเบือนสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง รถของสีจิ่วเฉิงค่อยๆ ขับออกไป มุ่งตรงไปยังถนนการค้าที่พวกเธอกำลังจะไป

“ประธานสี ท่านรู้ได้ยังไงว่าพวกเราจะไปถนนเส้นนี้คะ!” ซูเหม่ยถามอย่างแปลกใจและดีใจ

“ฉันเคยอ่านเอกสาร” สีจิ่วเฉิงตอบ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถของสีจิ่วเฉิงจอดอยู่หน้าร้านร้านหนึ่งในถนนการค้าเส้นหนึ่ง ซูเหม่ยลงจากรถอย่างอาลัยอาวรณ์ ถังจือซย่าพูดกับผู้ชายที่นั่งอยู่ที่นั่งคนขับอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณ”

สีจิ่วเฉิงมองดูพวกเธอเดินเข้าไปในหน้าร้านของหอรุ่ยเป่า เขาขับรถไปตรงที่ข้างๆ เขาไม่ได้จากไป แต่กลับลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปในหน้าร้านนั้น

หลังถังจือซย่าอธิบายกับผู้จัดการร้าน ก็ถูกจัดให้ไปที่ห้องรับแขก และในขณะนั้น ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาจากทางประตู เขาสวมใส่ชุดสูท แสดงออกถึงความสง่าและลึกลับ เผยออร่าของผู้มีอำนาจภายใต้แสงไฟ

“ประธานสี…” ผู้จัดการถึงกับตกใจ เจ้านายใหญ่อยู่ๆ ก็มาเยือน ทำให้เธอรับมือไม่ทัน หวาดหวั่นอย่างมาก

หรือว่าหน้าร้านที่เธอดูแลอยู่จะมีปัญหา?

“พวกถังจือซย่าอยู่ไหน”

“อ้อ! ดีไซน์เนอร์ถังอยู่ที่ห้องรับแขก ฉันกำลังจะเอาเอกสารของลูกค้าให้เธอดู” พูดจบ ผู้จัดการก็รีบเดินไปต้อนรับเขา

ถังจือซย่ากำลังดูเอกสารของลูกค้าใหม่ในช่วงนี้ รวมถึงบันทึกรายการสินค้าขายดีของร้านนี้ อยู่ๆ ประตูก็เปิดออก รูปร่างที่สูงโปร่งและหล่อเหลาเดินเข้ามา

ซูเหม่ยทำตาโต ทำไมประธานสีถึงอยู่ที่นี่

ถังจือซย่ามีแต่ความตกใจแต่ไร้ความดีใจ ผู้ชายคนนี้มันตามติดไม่เลิกราจริงๆ

“พวกเธอทำธุระของพวกเธอต่อเลย” สีจิ่วเฉิงพูดเสียงต่ำ แล้วนั่งลงที่ข้างๆ