รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 54

ถังจือซย่าหมดคำที่จะพูด ผู้ชายคนนี้กำลังเฝ้าดูเธอทำงานเหรอ ช่างเถอะ รีบทำงานของตนเองให้เสร็จเถอะ ไม่ว่ายังไงเงินโบนัสประจำปีนี้เธอจะต้องเอามาให้ได้

ขณะนั้น ถังจวิ้นกำลังพาถังชิงชิงไปรับเด็กน้อยถังอวี่เฉิน แล้วกินมื้อเย็นที่ร้านอาหารร้านหนึ่ง

ถังชิงชิงมองดูถังอวี่เฉินที่อยู่ใต้แสงไฟ เธออิจฉาจับใจจริงๆ ไม่รู้ว่าถังจือซย่าไปมีลูกกับผู้ชายคนไหนมา พอโตขึ้น หน้าตาคงจะดีมากแน่นอน แล้วถ้าต่อไปเจ้าเด็กคนนี้ไปได้เศรษฐีนีเข้า ถังจือซย่าก็คงรวยไปแล้ว

“พ่อคะ กินข้าวเสร็จ พวกเราพาเฉินเฉินไปเล่นที่สวนสนุกที่อยู่ใกล้ๆ กันเถอะ! ที่นั่นมันสนุกมากเลยนะ” ถังชิงชิงพูดเสนอ

ถังจวิ้นเป็นคนแก่แล้ว เขาเล่นสนุกอย่างวัยรุ่นไม่ได้หรอก แต่เขาก็อยากจะพาเจ้าเด็กน้อยไปสวนสนุก เขาพยักหน้า “ได้ งั้นเราก็พาเฉินเฉินไปเล่นกันเถอะ”

“เฉินเฉิน กินสิลูก” ถังจวิ้นมองหลานด้วยสายตาเอ็นดู

ถังชิงชิงแอบเครียดแค้น มิน่าหล่ะ อาวุธในการปลอบพ่อของถังจือซย่าก็คือเจ้าเด็กคนนี้นี่เอง พ่ออยากจะได้เด็กผู้ชายมาตลอด แต่แม่ไม่สามารถจะมีลูกได้อีกแล้ว ตอนนี้ ถังจือซย่ามีลูกผู้ชาย พ่อคงจะเอ็นดูจากใจจริง

ถังจือซย่าตั้งใจมีลูกกลับมาเพื่อมาแย่งสมบัติกับเธอเหรอเนี่ย!

ยิ่งมองเด็กคนนี้ก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ เธออยากจะให้คนร้ายมาลักพาตัวไปซะเดี๋ยวนี้เลย ชาตินี้ก็อย่าได้มาโผล่หน้าที่บ้านอีกเลย

ในที่สุดก็กินข้าวเสร็จ ตอนหาที่จอดรถใกล้ๆ กับสวนสนุก เนื่องจากค่อนข้างไกล ถังจวิ้นกลัวว่าพวกเขาจะเดินทางไกลเกิน จึงให้พวกเขาสองคนลงรถที่หน้าสวนสนุกก่อน

และนี่ก็เข้าแผนการของถังชิงชิงพอดี เธอรีบบอกกับเจ้าเด็กน้อยว่า “เฉินเฉิน มา ลงรถกับน้าก่อนนะ คุณตาจะต้องไปจอดรถที่ลานจอดรถที่อยู่ไกลแหน่ะ!”

“เฉินเฉิน เด็กดี ไปกับน้าก่อนนะ” ถังจวิ้นพูดกับเจ้าเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน

ถังอวี่เฉินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แล้วตามถังชิงชิงลงจากรถไป ถังชิงชิงมองรถของพ่อที่ขับไกลออกไป เธอยิ้มเยือกเย็นและในสายตาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย เธอมองเด็กน้อยที่อยู่ข้างๆ อย่างเย็นชารู้สึก รังเกียจเหมือนกับที่รังเกียจถังจือซย่า

“ทางนั้นมีของอร่อย พวกเราไปซื้อกันเถอะ!” ถังชิงชิงไม่คิดที่จะพาเขาเข้าสวนสนุก เพราะข้างในจะมีพนักงานคอยดูแลเขา เธอจะไปเขาไปที่ถนนใหญ่ ที่นั่นไม่มีใครจะมาดูแลเขาหรอกนะ

เจ้าเด็กน้อยทำได้แค่ตามเธอไป ถังชิงชิงมองไปที่ที่ชุกชุมไปด้วยผู้คน เธอพูดกับถังอวี่เฉินว่า “เธอรอฉันตรงนี้นะ ห้ามวิ่งเพ่นพ่านนะ!ฉันจะไปซื้อผลไม้”

“อื้ม!” เจ้าเด็กน้อยพยักหน้า

“เธอมีนาฬิกามือถือไหม”

“ไม่มีครับ!” เจ้าเด็กน้อยส่ายหัว

ถังชิงชิงแอบดีใจทันที เด็กอายุสามสี่ขวบเดินหายไป คงจะตามหายากน่าดู อีกทั้งคนที่นี่ก็เยอะ ไม่แน่อาจมีพ่อค้ามนุษย์แอบซุ่มตัวอยู่ที่นี่ก็เป็นได้ ถังชิงชิงทิ้วเจ้าเด็กน้อยไว้แล้วก็เดินจากไป

สิบนาทีต่อมา ถังชิงชิงก็กลับไปรอพ่อที่ประตูทางเข้าสวนสนุก

ส่วนเจ้าเด็กน้อยก็รออยู่กับที่นานมาก แต่ก็ไม่เห็นถังชิงชิงจะกลับมา เขาเงยหน้าขึ้น รอบๆ นั้นเต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมาก เขาก็เป็นแค่เด็กตัวน้อยๆ แยกทิศทางไม่ออกด้วยซ้ำ เขากระพริบตาที่กลมโต มีรางสังหรณ์ที่ไม่ดี เขาเดินหายแถมยังหลงทางอีกด้วย

และก็ไม่รู้ว่าจะไปหาคุณตาที่ไหน

แต่เจ้าเด็กน้อยก็ไม่ลนลานและไม่กระวนกระวาย เขาเดินเข้าไปที่ร้านร้านหนึ่ง พูดกับพี่พนักงานว่า “พี่สาวครับ ผมหลงทาง หาครอบครัวของผมไม่เจอครับ ผมขอยืมโทรศัพท์โทรหาหม่ามี้ได้ไหมครับ”

“หนูน้อยน่ารัก หนูหลงทางเหรอ ได้สิ เอาไป” พนักงานรีบส่งโทรศัพท์ให้เขา

ถังอวี่เฉินโทรหาเบอร์ของแม่ โทรศัพท์ดังแต่ไม่มีใครรับ เขาโทรติดกันสองรอบก็ไม่มีใครรับสาย นอกจากเบอร์ของหม่ามี้แล้ว เขาก็ไม่มีเบอร์ของคนอื่นอีกแล้ว

“หนูน้อยน่ารัก หม่ามี้ไม่รับสายเหรอ”

เจ้าเด็กน้อยส่ายหัว พี่พนักงานกับกับเขาว่า “ไม่งั้น หนูรออีกสักพักค่อยโทรไปใหม่นะ ไว้ใจได้ พี่สาวเป็นคนดี จะดูแลหนูเองนะ”

เจ้าเด็กน้อยรีบพยักหน้า ตัดสินใจว่าจะรออีกสักพักค่อยโทรใหม่

พอถังจวิ้นจอดรถเสร็จรับตามมาที่หน้าประตูสวนสนุก แต่พอเขามาถึง ก็เห็นลูกสาวถังชิงชิงเดินมาทำหน้าเศร้า บอกกับเขาว่า “พ่อคะ พ่อเกิดเรื่องแล้วค่ะ เฉินเฉินเดินหายไป หนูแค่พาเขาไปซื้อไอศกรีมแค่แปปเดียว เขาก็วิ่งเพ่นพ่าน หนูหาเขาไม่เจอ…”