รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 55

“อะไรนะ” ถังจวิ้นตกใจจนหน้าอึ้งไปเลย เขาหันหัวไปมองรอบดูรอบๆ ตัว มีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมา แต่กลับไม่เห็นร่างของหลายชาย

“เฉินเฉิน แกทำเฉินเฉินหายที่ไหน” ถังจวิ้นพูดด้วยความโกรธ แค่ไม่กี่นาที ก็ทำหลานเขาหายไป?

นั่นมันแค่เด็กอายุสามขวบ!

“พ่อ ขอโทษค่ะ เขาซนเกินจริงๆ เขาวิ่งเพ่นพ่าน หนูดูไม่อยู่อ้ะ! ฮือฮือ…” ถังชิงชิงรีบร้องไห้ด้วยความน้อยใจทันที เธอโยนความผิดทั้งหมดไปที่ถังอวี่เฉินคนเดียว

ถังจวิ้นรีบโทรแจ้งความ จากนั้น เขาก็โทรไปหาถังจือซย่า แต่โทรศัพท์ของถังจือซย่าโทรติดแต่กลับไม่ได้รับสาย เขาร้อนใจจนเหงื่อไหลโชก ตะคอกใส่ถังชิงชิงว่า “รีบไปหาคนสิ! แกยังมีหน้ามาร้องไห้อีกเหรอ”

ถังชิงชิงถูกตะคอกจนอึ้งไป เธอไม่เคยเห็นพ่อโกรธมากขนาดนี้มาก่อนเลย เธอกลัวจริงๆแล้ว เธออยากจะไปหาเด็กว่ายังอยู่ที่เดิมไหม แต่เธอจะไม่บอกทิศทางที่ชัดเจนกับพ่อ ตอนที่เธอกลับมาที่จุดเดิม เห็นว่าถังอวี่เฉินไม่อยู่แล้ว ก็รู้สึกสะใจขึ้นมา ถังจือซย่า ในที่สุดลูกของเธอก็หายไปแล้ว

ชาตินี้เธอก็จะหาเด็กคนนี้ไม่เจอ เด็กคนนี้จะไม่ใช่อาวุธในการแย่งชิงสมบัติของเธออีกต่อไป ในใจของถังชิงชิงรู้สึกดีใจอย่างมาก

ถังจวิ้นรีบติดต่อไปที่สายบริการฝ่ายในของหอรุ่ยเป่า หลังจากที่เขาพูดอธิบายสถานการณ์แล้ว พนักงานก็รับโทรหาหลี่เหมยทันที พอหลี่เหมยได้ฟังแล้ว ก็คิดได้ทันทีว่าซูเหม่ยอยู่กับถังจือซย่า เธอจึงรีบโทรไปหาซูเหม่ย

ถังจือซย่ากำลังดูเอกสารและจดบันทึกอย่างละเอียด ส่วนซูเหม่ยที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ พอเธอหยิบมาดูก็รู้ว่าเป็นผู้อำนวยการโทรมา เธอรับรับสาย “ฮาโหล พี่เหมย”

“จือซย่าอยู่กับเธอใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ! อยู่ข้างๆ ฉัน”

“ให้เธอรับโทรศัพท์”

ซูเหม่ยส่งโทรศัพท์ให้ถังจือซย่า”โทรศัพท์พี่เหมย”

ถังจือซย่ายื่นมือไปรับโทรศัพท์ “ฮาโหล พี่เหมย”

“ถือซย่า เมื่อกี้ได้รับสายจากฝ่ายบริการ พ่อเธอโทรมา บอกว่าลูกชายเธอหายตัวไป ให้เธอรีบติดต่อเขาด่วนเลย”