รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 55

“อะไรนะ” ถังจวิ้นตกใจจนหน้าอึ้งไปเลย เขาหันหัวไปมองรอบดูรอบๆ ตัว มีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมา แต่กลับไม่เห็นร่างของหลายชาย

“เฉินเฉิน แกทำเฉินเฉินหายที่ไหน” ถังจวิ้นพูดด้วยความโกรธ แค่ไม่กี่นาที ก็ทำหลานเขาหายไป?

นั่นมันแค่เด็กอายุสามขวบ!

“พ่อ ขอโทษค่ะ เขาซนเกินจริงๆ เขาวิ่งเพ่นพ่าน หนูดูไม่อยู่อ้ะ! ฮือฮือ…” ถังชิงชิงรีบร้องไห้ด้วยความน้อยใจทันที เธอโยนความผิดทั้งหมดไปที่ถังอวี่เฉินคนเดียว

ถังจวิ้นรีบโทรแจ้งความ จากนั้น เขาก็โทรไปหาถังจือซย่า แต่โทรศัพท์ของถังจือซย่าโทรติดแต่กลับไม่ได้รับสาย เขาร้อนใจจนเหงื่อไหลโชก ตะคอกใส่ถังชิงชิงว่า “รีบไปหาคนสิ! แกยังมีหน้ามาร้องไห้อีกเหรอ”

ถังชิงชิงถูกตะคอกจนอึ้งไป เธอไม่เคยเห็นพ่อโกรธมากขนาดนี้มาก่อนเลย เธอกลัวจริงๆแล้ว เธออยากจะไปหาเด็กว่ายังอยู่ที่เดิมไหม แต่เธอจะไม่บอกทิศทางที่ชัดเจนกับพ่อ ตอนที่เธอกลับมาที่จุดเดิม เห็นว่าถังอวี่เฉินไม่อยู่แล้ว ก็รู้สึกสะใจขึ้นมา ถังจือซย่า ในที่สุดลูกของเธอก็หายไปแล้ว

ชาตินี้เธอก็จะหาเด็กคนนี้ไม่เจอ เด็กคนนี้จะไม่ใช่อาวุธในการแย่งชิงสมบัติของเธออีกต่อไป ในใจของถังชิงชิงรู้สึกดีใจอย่างมาก

ถังจวิ้นรีบติดต่อไปที่สายบริการฝ่ายในของหอรุ่ยเป่า หลังจากที่เขาพูดอธิบายสถานการณ์แล้ว พนักงานก็รับโทรหาหลี่เหมยทันที พอหลี่เหมยได้ฟังแล้ว ก็คิดได้ทันทีว่าซูเหม่ยอยู่กับถังจือซย่า เธอจึงรีบโทรไปหาซูเหม่ย

ถังจือซย่ากำลังดูเอกสารและจดบันทึกอย่างละเอียด ส่วนซูเหม่ยที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ พอเธอหยิบมาดูก็รู้ว่าเป็นผู้อำนวยการโทรมา เธอรับรับสาย “ฮาโหล พี่เหมย”

“จือซย่าอยู่กับเธอใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ! อยู่ข้างๆ ฉัน”

“ให้เธอรับโทรศัพท์”

ซูเหม่ยส่งโทรศัพท์ให้ถังจือซย่า”โทรศัพท์พี่เหมย”

ถังจือซย่ายื่นมือไปรับโทรศัพท์ “ฮาโหล พี่เหมย”

“ถือซย่า เมื่อกี้ได้รับสายจากฝ่ายบริการ พ่อเธอโทรมา บอกว่าลูกชายเธอหายตัวไป ให้เธอรีบติดต่อเขาด่วนเลย”

เอกสารที่อยู่ในมือของถังจือซย่าร่วงหล่นลงพื้น สีหน้าของเธอหวาดผวาอย่างมาก “อะไรนะ ลูกฉันหายตัวไป?”

ผู้ชายที่นั่งดูข่าวในโทรศัพท์ข้างๆ รีบเงยหน้าอันหล่อเหลาขึ้นมา เมื่อเห็นใบหน้าที่ขาวซีดของถังจือซย่า เขาเองก็ตกใจอย่างมาก

ถังจือซย่าหยิบโทรศัพท์ของซูเหม่ยอล้วพูดว่า “เสี่ยวเหม่ย ขอฉันยืมโทรศัพท์เธอหน่อยนะ” พูดจบ เธอก็โทรหาเบอร์ของพ่อด้วยนิ้วมือที่สั่น

“ฮาโหล!” อีกฝ่ายเป็นเสียงที่ร้อนใจของถังจวิ้น “จือซย่าใช่ไหม”

“พ่อคะ เฉินเฉินหายตัวที่ไหน พ่ออยู่ไหนคะ” ถังจือซย่าร้อนใจจนเหงื่อตก

“อยู่แถวสวนสนุก ฉันกับชิงชิงบอกจะพาเขามา แต่อยู่ๆ เขาก็หายตัวไป จือซย่า…พ่อขอโทษ…พ่อ…” ถังจวิ้นที่อยู่ปลายสายร้อนใจจนสะอึกสะอื้น แถบจะร้องไห้ออกมา

เด็กหายตัวไป นี่มันเป็นเรื่องใหญ่เลยนะ!

พอถังจือซย่าได้ยินว่าถังชิงชิงก็อยู่ เธอก็เข้าใจในทันที ไม่ใช่พ่อที่ทำลูกเธอหาย จะต้องเป็นฝีมือของถังชิงชิงที่ทำลูกเธอหายแน่นอน

“จือซย่า เฉินเฉินจำเบอร์ลูกได้ใช่ไหม ทำไมโทรศัพท์ลูกถึงไม่มีคนรับสายตลอดเลยหล่ะ!”

ถังจือซย่ารีบเปิดกระเป๋าออก แต่ในกระเป๋าเธอไม่มีโทรศัพท์เลย สมองของเธอเหมือนถูกระเบิด โทรศัพท์เธออยู่ไหน ไปทำตกไว้ที่ไหน

เธอจำได้ว่าใส่ไว้ในกระเป๋านะ ลูกจำเบอร์โทรศัพท์เธอได้ เธอเชื่อว่าลูกฉลาดขนาดนั้น จะต้องหาคนใจดีเพื่อโทรหาเธอแน่นอน

“พ่อคะ หนูไปหาโทรศัพท์ที่บริษัทก่อน ไว้ใจเถอะ! เฉินเฉินจะต้องไม่เป็นอะไร ถ้าพ่อหาเจอก็โทรมาที่เบอร์นี้นะ หนูกลับบริษัทก่อนนะคะ” ถังจือซย่าพูดจบ ก็มองอย่างอ้อนวอนไปทางบางคนที่นั่งอยู่ที่โซฟา “ประธานสี ไปส่งฉันที่บริษัทหน่อยได้ไหมคะ ฉันรีบมากค่ะ”

“ไปเถอะ!” สีจิ่วเฉินรู้อยู่แล้วว่าเธอรีบ ลูกหายตัวไป จะไม่รีบได้อย่างไร

ถังจือซย่าหยิบกระเป๋าแล้วรีบเดินตามสีจิ่วเฉินไป ซูเหม่ยนั่งอยู่บนโซฟา แอบเช็ดเหงื่อที่ไหลพลัก ที่แท้ นี่ก็เป็นเหตุผลที่ซ่งซานให้เธอซ่อนโทรศัพท์ของถังจือซย่าเหรอ

ลูกเธอหายตัวไป?