รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 56

ถึงแม้ถังจือซย่าจะพยายามใจเย็นและมีสติ แต่เธอก็ไม่สามารถที่จะมองในแง่ดีได้เลย เธอเข้าไปนั่งที่ที่นั่งข้างคนขับของสีจิ่วเฉิน แล้วรถก็ทะยานขับออกไป

ถังจือซย่าร้อนใจจนน้ำตาคลอ เธอถือโทรศัพท์ของซูเหม่ยไว้ หวังเป็นที่สุดว่าพ่อจะส่งข่าวดีมา

“ลูกเธอดูฉลาดมาก เขาจะต้องไม่เป็นอะไร” สีจิ่วเฉินปลอบใจเธอไปพลาง พลางหาทางแซงรถคันอื่นๆ รถสีดำวิ่งด้วยความเร็วสูงมุ่งตรงไปยังหอรุ่ยเป่า

เมื่อรถจอดที่ประตูใหญ่ ถังจือซย่าเปิดประตูรถข้างที่นั่งคนขับออกแล้วรีบวิ่งไปที่ขั้นบันได แต่เพราะรีบร้อนมากเกินไป ทำให้เธอเหยียบพลาด ขาซ้ายของเธอจึงล้มไปชนกระแทกเข้ากับมุมแหลมของขั้นบันได เธอเจ็บจนลุกแทบไม่ไหว

ในขณะนั้นเอง ก็มีวงแขนที่แข็งแรงรั้งเอวเธอไว้ แล้วพยุงเธอขึ้นมา สีจิ่วเฉินอยากจะตรวจดูแผลของเธอ แต่เธอก็วิ่งกระเผลกขึ้นไปแล้ว

ถังจือซย่าทุบประตูอย่างร้อนใจ ยามที่อยู่เวรจำเธอได้ รีบเปิดประตูให้เธอ แต่ที่ทำให้เขาตกตะลึงยิ่งกว่าคือเจ้านายใหญ่ก็อยู่ข้างหลังเหมือนกัน

ถังจือซย่าเดินมาถึงข้างลิฟต์แล้วกดลิฟต์ เธอร้อนใจจนตัวสั่น ส่วนตรงบริเวณหัวเข่า ก็มีรอยแผลเป็นที่เลือดไหลออกมา

สายตาของสีจิ่วเฉินมองไป ลิฟต์มาถึงแล้ว ถังจือซย่ารีบวิ่งเข้าไป ขาเรียวยาวของเขาก้าวเข้าไปในลิฟท์ด้วย

“เฉินเฉินไม่เป็นอะไรหรอก เฉินเฉินไม่เป็นอะไรหรอก ถึงแม้เขาจะยังเล็ก แต่เขาฉลาดมาก…ไม่เป็นอะไร ลูกฉันจะต้องไม่เป็นอะไร” ถังจือซย่าใกล้จะเสียสติ เธออดไม่ได้ที่จะพูดเองเออเอง ราวกับว่ากำลังปลอบใจตนเอง

ความเจ็บปวดสะท้อนอยู่ลึกๆ ในแววตาของสีจิ่วเฉิน โดยแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่ทันรู้ตัว ประตูลิฟต์หยุดอยู่ที่ฝ่ายออกแบบ ถืงจือซย่ารีบพุ่งออกไป วิ่งตรงไปยังห้องทำงานของเธอ เธอหยิบโทรศัพท์ของซูเหม่ยโทรหาตนเอง ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์เธอดังมาจากในซอกโซฟา

ถังจือซย่าหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยมือที่สั่นไหว เมื่อเปิดออก มีสายที่ไม่ได้รับสิบหกสาย นอกจากของพ่อแล้ว ก็มีเบอร์แปลกอันหนึ่ง แถมยังเป็นเบอร์เดียวกันอีก เธอหายใจไม่ทั่วท้อง รีบโทรกลับไป

อีกฝ่ายรีบรับสาย “ฮาโหล สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีค่ะ มีเด็กคนหนึ่งเอาโทรศัพท์คุณโทรมาฉันใช่ไหมคะ”

“ใช่ค่ะ คุณคือแม่ของเด็กใช่ไหมคะ”

“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าลูกฉันอยู่ข้างๆ คุณไหมคะ”

“อยู่ค่ะ ฉันให้เขารอคุณที่ร้านฉัน ไม่ต้องเป็นห่วง เขาไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันจะดูเขาไว้นะคะ” เสียงผู้หญิงอีกฝ่ายยังวัยรุ่น แถมยังใจดีอีกด้วย

ถังจือซย่ารู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที ในตอนนั้นเอง เสียงเล็กๆ ของลูกชายเธอก็ลอยมา

“หม่ามี้ ผมไม่เป็นอะไร ไม่ต้องเป็นห่วงครับ”

“เฉินเฉิน…ลูกแม่…” อารมณ์ของถังจือซย่าก็ถูกปลดปล่อยออกมาในตอนนี้ น้ำตาเธอไหลริน “ลูกแม่ ขอบคุณพระเจ้า หม่ามี้จะไปรับนะ”

“หม่ามี้ อย่าร้องไห้ ผมไม่เป็นอะไรครับ” เสียงปลอบของเด็กน้อยจากปลายสายตอบกลับเธอมา

ผู้หญิงคนนั้นพูดสายอีกครั้ง “คุณคะ ฉันส่งที่อยู่ร้านให้นะคะ คุณรีบมาเถอะ!”

“ได้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ฉันจะรีบไป” ถังจือซย่าวางสายไป อยู่ๆ ก็เหมือนจะเป็นลม เส้นประสาทที่ตึงเครียด ผ่อนคลายลงในทันใด กระแสเลือดไหลเข้าสมอง ทำให้เธอวิงเวียนศีรษะ

ถังจือซย่ารีบคว้าสิ่งของที่อยู่ใกล้ตัวตามสัญชาตญาณ สิ่งที่เธอคว้าเอาไว้คือแขนของผู้ชายคนหนึ่ง เธอกอดไว้แน่น เพื่อไม่ให้ตนเองล้มลง

วินาทีต่อมา เอวของเธอก็ถูกแขนอีกข้างกอดไว้ ตัวของเธอถูกรั้งเข้าไปในอ้อมอกที่แข็งแรง ถังจือซย่าก็ไม่ดิ้นรนแล้ว เพราะเธอต้องการที่พักพิง รอให้อาการหน้ามืดหายไป

สีจิ่วเฉินก้มหัวลง มองดูผู้หญิงที่หายใจหอบยู่ในอ้อมอกของเขา สีหน้าขาวซีด ดูน่าสงสารอย่างมาก อ่อนแอจนทำให้คนอยากปกป้อง ซึ่งตรงข้ามกับด้านปกติของเธอโดยสิ้นเชิง