รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 57

“ดีขึ้นไหม” เขาถามเสียงต่ำ

ถังจือซย่าดีขึ้นมาหน่อย เธอพบว่ากอดเขาอยู่ จึงรีบถอยหลัง แต่ไม่คิดว่าจะชนเข้ากับขาโต๊ะ

“ว้าย…” เธอส่งเสียงตกใจ วินาทีต่อมา อ้อมอกที่เพิ่งจะหลุดพ้น ก็ถูกผู้ชายดึงเข้าไปแนบอกใหม่

หน้าของเธอชนเข้ากับแผงอกที่แข็งแรงของเขาจนรู้สึกเจ็บ

แต่ต่อมา มือของเธอก็ถูกจับด้วยมือใหญ่ จูงเธอออกจากห้องไป จนมาถึงข้างรถ ประตูข้างที่นั่งคนขับถูกเปิดออก แล้วถังจือซย่าถูกผู้ชายกดเข้าไปข้างใน

ถังจือซย่านั่งกับที่ แล้วเอาโทรศัพท์ของตนเองโทรหาพ่อเป็นอันดับแรก

“จือซย่า…ฉันหาเฉินเฉินไม่เจอ” ถังจวิ้นที่อยู่อีกฝั่งร้อนใจจนร้องไห้ออกมา

“พ่อคะ ไม่ต้องเป็นห่วง เฉินเฉินปลอดภัยดี เขาไม่เป็นอะไร หนูกำลังไปรับเขา”

“อะไรนะ เฉินเฉินอยู่ที่ไหน เขาอยู่ไหน”

“มีพนักงานใจดีคนหนึ่งรับเขาเอาไว้ หนูกำลังจะไปรับเขา”

“บอกที่อยู่ฉันมา หนูจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

ถังจือซย่าคิดในใจ คืนนี้ถังชิงชิงอยู่กับพ่อ ส่วนถังชิงชิงก็เป็นบุคคลอันตราย เธอจะไม่ยอมให้เธอได้เข้าใกล้ลูกอีกเด็ดขาด เธอรีบพูดว่า “พ่อคะ พ่อเองก็เหนื่อยมากแล้ว หนูไปรับเฉินเฉิน พ่อกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ!”

“ไม่ ฉันจะต้องดูให้แน่ใจก่อนว่าเฉินเฉินปลอดภัย” ถังจวิ้นตกใจกลัวอย่างมาก

“ได้ค่ะ หนูรับเฉินเฉินแล้วจะไปหาพ่อค่ะ” ถังจือซย่าปลอบใจพ่อ คืนนี้ลูกของเธอหายตัวไปได้อย่างไร เดี๋ยวถามลูกเธอก็จะรู้เอง

เธอคิดว่ายังไงก็ต้องเกี่ยวข้องกับถังชิงชิงแน่นอน

หลังวางสาย รถของสีจิ่วเฉินก็มุ่งตรงไปยังที่อยู่ร้านนั้น ถังจือซย่าหลับตาลง พยายามสงบสติอารมณ์ เธอก็ตกใจกลัวแทบแย่

ตั้งแต่ลูกเกิดจนถึงตอนนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ทำเธอตกใจกลัว

ในที่สุด ที่ร้านขายเสื้อผ้าร้านหนึ่ง พอถังจือซย่าเดินเข้าร้านไป ก็เห็นลูกเธอที่นั่งพักอยู่บนโซฟา เธอดีใจจนร้องไห้แล้วเรียก “เฉินเฉิน”

“หม่ามี้ หม่ามี้มาแล้วเหรอ” เจ้าเด็กน้อยวิ่งมาตรงหน้าเธอ กอดเธอเอาไว้แน่น ถังจือซย่าเองก็ย่อตัวลง กอดเขาเอาไว้ น้ำตาไหลอย่างเงียบๆ

พนักงานมองไปที่ด้านหลังถังจือซย่า มีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ เธอตะลึงอย่างมาก เป็นผู้ชายที่หล่อมาก

คงจะเป็นพ่อของเจ้าเด็กน้อยคนนี้สินะ! มองดูก็รู้ว่าพวกเขาเป็นพ่อลูกกัน!

ภายใต้แสงไฟ สีจิ่วเฉินใส่สูทเนี้ยบ ทำให้ใบหน้าของเขายิ่งดูหล่อเหลาขึ้นมา เผยออร่าความสง่างามที่น่าหลงใหล เขาไม่พูดไม่จา แต่สายตาของเขามองไปที่แม่ลูกที่กอดกัน ดูเหมือนว่าจะโล่งอก

ถังจือซย่าลุกขึ้นมา เอาสร้อยที่คอออก นั่นเป็นสิ่งของมีค่าเพียงอย่างเดียวที่เธอมี เธอจับมือของพนักงานไว้ “ฉันลืมเอากระเป๋ามา สร้อยเส้นนี้มูลค่าสองหมื่น กรุณารับไว้ ถือว่าเป็นค่าตอบแทนนะคะ”

“ไม่ต้องไม่ต้อง นี่เป็นเรื่องที่ฉันควรทำอยู่แล้วค่ะ เด็กน่ารักขนาดนี้ ครั้งหน้าอย่าทำหายอีกนะคะ” พนักงานดันมือของเธอ ไม่ยอมรับของตอบแทน

“ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ คุณคือผู้มีพระคุณของลูกฉัน ขอเบอร์ไว้จะได้ไหมคะ” ถังจือซย่าอยากจะขอบคุณเธอจริงๆ

ผู้หญิงพูดอย่างรู้สึกเขินอาย “ไม่ต้องเกรงใจค่ะ พาเด็กกลับบ้านเถอะ!”

ถังจือซย่าเห็นเธอไม่ยอมรับค่าตอบแทน เธอจึงได้แต่พูดขอบคุณ เจ้าเด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมา พูดกับสีจิ่วเฉินว่า “อาคนหล่อ คุณเป็นคนมาส่งหม่ามี้ใช่ไหมครับ”

“อื้ม! เจ้าเด็กน้อย เธอรู้ไหมว่าคืนนี้เธอทำหม่ามี้ตกใจกลัวแทบแย่” สีจิ่วเฉินย่อตัวลง รั้งตัวเจ้าเด็กน้อยมากอดไว้

“ขอโทษครับ หม่ามี้ ผมไม่ดีเอง ผมไม่ควรที่จะวิ่งเพ่นพ่าน” เจ้าเด็กน้อยรู้ว่าตนเองทำเรื่องผิด

หลังถังจือซย่าขอบคุณพนักงานแล้ว ก็ถามเจ้าเด็กน้อยว่า “เฉินเฉิน บอกหม่ามี้มาสิว่าหายตัวไปได้ยังไง”

“คุณตาไปจอดรถ น้าชิงชิงบอกว่าจะพาผมไปซื้อของอร่อย แต่เขาไปตั้งนานก็ไม่ยอมกลับมา ผมก็เลยจะไปหาเขา แล้วก็หลงทางครับ” เจ้าเด็กน้อยพูดตามความจริง

ถังจือซย่ารู้สึกว่าความโกรธมันเอ่อล้นออกมา ถังชิงชิง เธอตั้งใจทิ้งลูกฉันไว้งั้นเหรอ