รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 57

“ดีขึ้นไหม” เขาถามเสียงต่ำ

ถังจือซย่าดีขึ้นมาหน่อย เธอพบว่ากอดเขาอยู่ จึงรีบถอยหลัง แต่ไม่คิดว่าจะชนเข้ากับขาโต๊ะ

“ว้าย…” เธอส่งเสียงตกใจ วินาทีต่อมา อ้อมอกที่เพิ่งจะหลุดพ้น ก็ถูกผู้ชายดึงเข้าไปแนบอกใหม่

หน้าของเธอชนเข้ากับแผงอกที่แข็งแรงของเขาจนรู้สึกเจ็บ

แต่ต่อมา มือของเธอก็ถูกจับด้วยมือใหญ่ จูงเธอออกจากห้องไป จนมาถึงข้างรถ ประตูข้างที่นั่งคนขับถูกเปิดออก แล้วถังจือซย่าถูกผู้ชายกดเข้าไปข้างใน

ถังจือซย่านั่งกับที่ แล้วเอาโทรศัพท์ของตนเองโทรหาพ่อเป็นอันดับแรก

“จือซย่า…ฉันหาเฉินเฉินไม่เจอ” ถังจวิ้นที่อยู่อีกฝั่งร้อนใจจนร้องไห้ออกมา

“พ่อคะ ไม่ต้องเป็นห่วง เฉินเฉินปลอดภัยดี เขาไม่เป็นอะไร หนูกำลังไปรับเขา”

“อะไรนะ เฉินเฉินอยู่ที่ไหน เขาอยู่ไหน”

“มีพนักงานใจดีคนหนึ่งรับเขาเอาไว้ หนูกำลังจะไปรับเขา”

“บอกที่อยู่ฉันมา หนูจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

ถังจือซย่าคิดในใจ คืนนี้ถังชิงชิงอยู่กับพ่อ ส่วนถังชิงชิงก็เป็นบุคคลอันตราย เธอจะไม่ยอมให้เธอได้เข้าใกล้ลูกอีกเด็ดขาด เธอรีบพูดว่า “พ่อคะ พ่อเองก็เหนื่อยมากแล้ว หนูไปรับเฉินเฉิน พ่อกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ!”

“ไม่ ฉันจะต้องดูให้แน่ใจก่อนว่าเฉินเฉินปลอดภัย” ถังจวิ้นตกใจกลัวอย่างมาก

“ได้ค่ะ หนูรับเฉินเฉินแล้วจะไปหาพ่อค่ะ” ถังจือซย่าปลอบใจพ่อ คืนนี้ลูกของเธอหายตัวไปได้อย่างไร เดี๋ยวถามลูกเธอก็จะรู้เอง

เธอคิดว่ายังไงก็ต้องเกี่ยวข้องกับถังชิงชิงแน่นอน

หลังวางสาย รถของสีจิ่วเฉินก็มุ่งตรงไปยังที่อยู่ร้านนั้น ถังจือซย่าหลับตาลง พยายามสงบสติอารมณ์ เธอก็ตกใจกลัวแทบแย่