รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 58

เด็กที่เล็กขนาดนี้ ให้เขารอที่กับที่ในที่ที่มีคนพลุ่งพล่าน ถ้าลูกเธอโชคร้ายไปเจอคนร้ายเข้า ถูกอุ้มไปก็คงจะไม่รู้

ที่นี่ห่างจากสวนสนุกไม่ไกลมาก รถของสีจิ่วเฉินขับมาจอดอยู่ที่หน้าประตูลานจอดรถ ในตอนนี้เองหน้าประตูสวนสนุกก็ไม่ค่อยมีคนแล้ว มีแต่ถังจวิ้นกับหลี่เจี๋ยแม่ลูกที่ยังรออยู่ตรงนั้น ถังชิงชิงได้ยินว่าหาเด็กเจอแล้ว เธอก็เริ่มไม่อยากรับผิดชอบอะไรแล้ว เธอจะต้องปัดความเกี่ยวข้องออก

เมื่อรถหรูลึกลับที่สว่างไสวขับมาจอดอยู่ภายใต้แสงไฟ ถังจือซย่าอุ้มลูกลงมาจากรถ ถังจวิ้นรีบพุ่งเข้ามาแล้วรับเจ้าเด็กน้อยไปกอดไว้แน่น น้ำตาไหลริน ในใจเขารู้สึกผิดอย่างมาก

“หลานรัก ทำตาตกใจกลัวแทบแย่”

ส่วนสายตาของถังจือซย่า จ้องมองไปที่ถังชิงชิง ความโกรธที่อยู่ในใจทำให้เธอต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่อย่างนั้น เธอจะต้องระเบิดแน่นอน

ถังชิงชิงมองดูใบหน้าที่อาฆาตแค้นของถังจือซย่า เธอเดินถอยหลังด้วยความร้อนตัว รีบถามขึ้นมา “ถังจือซย่า เธอจะทำอะไร”

ถังจือซย่ามองดูท่าทีที่ร้อนตัวของเธอ เธอรู้สึกโกรธอย่างมาก เธอง้างมือขึ้นแล้วตบไปที่หน้าของถังชิงชิงอย่างแรง

“อ๊ะ…เธอตบฉัน ถังจือซย่าเธอบ้าไปแล้วเหรอ” ถังชิงชิงร้องด้วยความเจ็บปวด แล้วรีบร้องเอ็ดอยู่หลังแม่ “แม่คะ เธอตบหนู…”

หลี่เจี๋ยรีบกอดลูกเอาไว้ แล้วหันมาพูดด้วยความโกรธ “ถังจือซย่า แกมีสิทธิ์อะไรมาตบลูกสาวฉัน”

“ถังชิงชิง เธอไม่มีปัญญามากพอที่จะดูแลลูกฉัน ก็อย่าพาลูกฉันไป เธอมีจุดประสงค์อะไร อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ” สายตาของถังจือซย่าเต็มไปด้วยความโกรธ

“นังผู้หญิงเลว แกมีหลักฐานอะไรมาบอกว่าลูกสาวฉันตั้งใจทิ้งลูกเธอ” หลี่เจี๋ยรีบปกป้องลูกสาว

ถังจวิ้นเองก็รู้ดีว่าเขาก็ต้องรับผิดชอบ เขาเดินมาพูดโน้มน้าวว่า “จือซย่า เป็นความผิดของพ่อเอง อย่าโทษชิงชิงเลย”

“จากนี้ไปอยู่ห่างๆ ลูกฉัน ถ้าเธอกล้าเข้าใกล้เขาอีก คิดที่จะทำร้ายเขาอีก ฉันฆ่าเธอแน่” ถังจือซย่าพูดเตือนด้วยความโกรธ

“ถังจือซย่า เธออย่ามาปรักปรำฉันนะ” ถังชิงชิงกัดฟันไม่ยอมรับ

ถังจวิ้นที่อยู่ข้างๆ เห็นลูกสาวสองคนเกิดความขัดแย้งกัน เขารู้สึกเจ็บปวดใจมากที่สุด เขาโน้มน้าวถังจือซย่าว่า “จือซย่า ความผิดของพ่อเอง เป็นความผิดของพ่อเอง ต่อไปพ่อจะไม่ให้เฉินเฉินคลาดสายตาไปอีก”

ถังอวี่เฉินทำปากเบะ “หม่ามี้ อย่าโกรธเลยครับ เฉินเฉินดื้อเอง”

พอถังจือซย่าได้ยินเสียงของลูก ความโกรธทั้งหมดก็หายวับไป ตอนนี้สิ่งที่โชคดีที่สุดคือลูกเธอกลับมาอย่างปลอดภัย เธอพยายามอดกลั้นความโกรธเอาไว้ หันหลังไปอุ้มลูกจากพ่อมา “พ่อ คืนนี้ลำบากหน่อยนะคะ เฉินเฉินเองก็ตกใจกลัว หนูพาเขากลับบ้านก่อนนะคะ พ่อก็กลับไปเถอะ!”

พูดจบ ถังจือซย่ามองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วหันหลังเดินไปที่รถของเขา

ถังชิงชิงจ้องมองไปที่ถังจือซย่าตลอด และในขณะนั้นเอง เธอก็สังเกตเห็นผู้ชายที่อยู่ข้างๆ ถังจือซย่า เธอเบิ่งตาโต ถึงแม้ว่าแสงไฟจะมืด แต่ทำไมเธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้หน้าตาคล้ายลูกของถังจือซย่ามาก

หรือว่าเขาจะเป็นพ่อของลูกถังจือซย่า? ตอนที่เธออยากจะดูให้แน่ชัด ผู้ชายคนนั้นก็เหลือเพียงแผ่นหลังที่สูงโปร่ง ลึกลับไม่อาจคาดเดาได้

รถของสีจิ่วเฉินขับออกไป ถังจวิ้นหายใจโล่ง บอกกับหลี่เจี๋ยแม่ลูกว่า “กลับบ้านกันเถอะ!”

ถังจวิ้นไม่สามารถที่จะไปโทษถังชิงชิงได้ เพราะเธอไม่มีประสบการณ์ในการดูแลเด็ก อาจเป็นเพราะเธอชะล่าใจ แต่ก็โทษเธอไม่ได้

หลี่เจี๋ยรู้สึกไม่คุ้มแทนลูกสาว ทำไมจะต้องถูกถังจือซย่าตบหน้าด้วย

มีแต่ถังชิงชิงที่รู้ ว่าในคืนนี้เธอตั้งใจจะทิ้งถังอวี่เฉิน แถมยังหวังร้ายอีกว่าเขาจะถูกลักพาตัวไป

แต่ฟ้าไม่ให้เป็นดั่งใจ เด็กคนนี้หากลับมาจนได้

แต่ผู้ชายลึกลับคนนั้นเป็นใคร เพียงมองแค่แวบเดียว เธอก็รู้สึกได้ว่าเขาไม่ธรรมดา ไม่ใช่คนทั่วไปแน่นอน

รถของสีจิ่วเฉินจอดอยู่หน้าประตูหมู่บ้านของถังจือซย่า เขาเห็นว่าข้างๆ มีร้านยาอยู่ เขาจึงมุ่งตรงไปที่ร้านยา ถังจือซย่าที่อุ้มลูกไว้มองเขาด้วยความสงสัย

ผ่านไปสักพัก สีจิ่วเฉินก็กลับมา ในมือของเขาถือของที่ซื้อมา คืนนี้ถังจือซย่ารู้สึกขอบคุณเขาด้วยใจจริง

“ประธานสี คืนนี้ขอบคุณมากนะคะ ดึกมากแล้ว ท่านกลับไปเถอะ!”

สีจิ่วเฉินพูดเสียงต่ำ “ฉันไปส่งพวกเธอถึงบ้าน”

ถังจือซย่าหันหลังเดินไปที่ลิฟต์ สีจิ่วเฉินเดินตามขึ้นไป ถังจือซย่าเปิดประตูออกแล้วเปิดไฟ เจ้าเด็กน้อยนั่งอยู่บนโซฟา เหมือนลูกหมาที่กำลังรอคนมาดุ

“หม่ามี้ ผมผิดไปแล้ว หายโกรธได้ไหมครับ”

“หม่ามี้ไม่โกรธ หม่ามี้…หม่ามี้ก็แค่รีบร้อนเกินไปหน่อย” ถังจือซย่าก็รู้อยู่แก่ใจ คืนนี้ลูกเห็นฉากที่เธอตบหน้าถังชิงชิงแล้ว

อยู่ๆ สีจิ่วเฉินก็ยื่นมือไปจับเธอไว้ แล้วกดเธอให้นั่งอยู่บนโซฟา ถังจือซย่าตะลึง ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าก็ย่อตัวลงไป มือใหญ่ของเขาจับขาซ้ายเธอเอาไว้ ตรงนั้นมีรอยแผลยาวสี่ห้าเซนติเมตร แต่เนื่องจากเธอไม่ได้จัดการ รอยเลือดก็ได้แห้งไปหมดแล้ว

แต่แผลก็ยังมีอยู่