รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 59

“หม่ามี้บาดเจ็บ” เจ้าเด็กน้อยร้องขึ้นมาด้วยความสงสาร

ถังจือซย่าก็อึ้งไป เมื่อกี้ที่ผู้ชายคนนี้ไปร้านยา เพราะไปซื้อยากับผ้าก๊อซเหรอ?

สีจิ่วเฉินเอาสำลีก้านมาจัดการฆ่าเชื้อแผลให้เธอก่อน แล้วจึงพันผ้าก๊อซให้เธอ ท่าทางชำนาญราวกับว่าเคยเรียนมาก่อน ไม่นานแผลที่หัวเข่าของถังจือซย่าก็ถูกพันจนเสร็จ

“ขอบคุณนะ” ถังจือซย่าพูดขอบคุณแบบแข็งๆ คืนนี้ผู้ชายคนนี้ทำเพื่อเธอมามากพอแล้ว

สีจิ่วเฉินเอาของที่เหลือวางไว้บนโต๊ะ “อีกสองวันเปลี่ยนยาเองนะ”

“โอเค ขอบคุณนะ” ถังจือซย่าอายที่จะมองหน้าเขา เพราะก่อนหน้านี้ท่าทีที่เธอมีต่อเขามันเลวร้ายเกินไป

แต่ในคืนนี้เขาก็ยังช่วยเธอมากมายขนาดนี้

“อาคนหล่อ ขอบคุณครับ” เจ้าเด็กน้อยเงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยความขอบคุณ

“ไม่ต้องเกรงใจ” สีจิ่วเฉินยื่นมือไปลูบหัวเขา มองผู้หญิงที่ก้มหน้าอยู่ด้วยสายตาที่คมลึก แล้วเขาเดินไปที่ประตู เปิดออกแล้วเดินจากไป

ถังจือซย่าถอนหายใจ รั้งลูกมากอดเอาไว้ มีแต่แบบนี้ ถึงจะปลอบใจที่เธอตกใจกลัวได้ เจ้าเด็กน้อยเองก็กอดตอบเธอไว้แน่น

ต่อไปเธอจะไม่มีทางฝากลูกไว้กับคนที่จิตใจชั่วร้ายแน่นอน อย่างเช่น ถังชิงชิงแม่ลูก

เพราะเธอไม่ไว้ใจพวกเขา

ตอนกลางคืน มองดูท่าหลับของเจ้าเด็กน้อย ถังจือซย่าก็รู้สึกขนลุกซู่อีกครั้ง เธอกลัวอย่างมาก ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูก เธอก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อแล้วเหมือนกัน

เธอนอนลงมา นอนกอดลูกเอาไว้ในอ้อมอก อยู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บปวดที่หัวเข่าจนเธอร้องออกมา ในหัวก็นึกถึงสีจิ่วเฉินอย่างไม่ตั้งใจ ในคืนนี้ เขาอยู่เคียงข้างเธอตลอด กลายเป็นคนขับรถส่วนตัวของเธอ ขับรถเร็วบนถนนเพื่อเธอ แถมยังเป็นที่พักพิงให้เธอในขณะที่เธอรู้สึกหน้ามืดตามัวอีกด้วย

อยู่ๆ ถังจือซย่าก็รู้สึกผิดขึ้นมา ก่อนหน้านี้เธอปฏิบัติต่อเขาอย่างกันเม่น มันไม่ค่อยถูกนัก

ดูเหมือนว่าต่อไปนี้ เธอจะต้องทำดีกับเขาหน่อย เขาหวังว่าฉันจะไปเจอคุณย่าเขาสักครั้งไม่ใช่เหรอ งั้นเธอก็ตอบตกลงเขาแล้วกัน!

ไปเจอคุณนายใหญ่สี พูดคุยเรื่องบุญคุณให้เรียบร้อยก็พอแล้ว

แม่เสียสละตนเองเพื่อช่วยหลานเขาเอาไว้ เป็นหน้าที่ของเธออยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องตอบแทนบุญคุณ

เช้าวันที่สอง ถังจวิ้นก็ซื้อผลไม้และของขวัญมาดูเจ้าเด็กน้อย ในครั้งนี้เขาไม่ได้พาหลี่เจี๋ยแม่ลูกมา ไม่ว่าจะยังไง เจ้าเด็กน้อยหายตัวไป ถังชิงชิงเองก็ผิดที่ดูแลไม่ดี

ยังไงก็เป็นลูกสาวของเขา เขาไม่สามารถที่จะจินตนาการได้ว่าลูกสาวคนเล็กจะเป็นคนชั่วร้ายแบบนั้น

ฟังเสียงของพ่อที่โทษตนเองครั้งแล้วครั้งเล่า ถังจือซย่าพูดปลอบใจ “พ่อ เรื่องนี้ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป อย่าพูดถึงอีกเลยค่ะ”

แม้ว่าถังจวิ้นจะไม่ได้พูดถึง แต่ในสายตาของเขายังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด จนเจ้าเด็กน้อยก็สงสารเขา รับอยู่ข้างๆเขาอย่างเป็นเด็กดีและรับรองว่า “คุณตา ต่อไปผมจะไม่วิ่งเพ่นพ่านแล้วครับ”

“เฉินเฉินเด็กดี” ถังจวิ้นลูบหัวของเขาและได้รับการปลอบใจ

บ้านตระกูลถัง

ถังชิงชิงกำลังนอนคว่ำหน้าบนเตียง รายงานเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้กับซ่งซาน ซ่งซานที่อยู่ปลายสายเมื่อได้ยินว่าหาเด็กกลับมาได้แล้ว เธออดไม่ได้ที่จะตอกย้ำ

“ชิงชิง ครั้งนี้แย่แน่ ถังจือซย่าจะต้องพูดไม่ดีเกี่ยวกับเธอต่อหน้าพ่อแน่ บอกว่าเธอตั้งใจทำลูกเธอหายไป ถ้าเป็นแบบนี้ มันจะเป็นผลเสียต่อเธอในการแบ่งสมบัติในวันข้างหน้านะ”

ถังชิงชิงหน้าขาวซีด รู้สึกโกรธอีกแล้ว “นังถังจือซย่าชั่ว เธอกล้าพูดไม่ดีลับหลังฉันก็ลองดู ฉันจะทำให้เธออยู่ไม่สุขเลยคอยดู”

“เมื่อคืนเธอกล้าตบหน้าเธอต่อหน้าพ่อ คงจะพูดไม่ดีลับหลังอีกแน่!” ซ่งซานคอยดึงความเคียดแค้นให้ถังจือซย่า

ยิ่งคิดถังชิงชิงก็ยิ่งรู้สึกว่ามีเหตุผล ถังจือซย่าจะต้องพูดไม่ดีถึงตนเองต่อหน้าพ่ออย่างแน่นอน ยังไงในใจของพ่อ เธอก็ไม่ได้มีฐานะอะไรอยู่แล้ว ต่อไปถ้าพ่อถูกเธอหลอกจนได้ สมบัติทั้งหมดก็จะตกเป็นของเธอเหรอ

“ถังจือซย่า คอยดูเถอะ! ฉันจะไม่ให้เธออยู่เป็นสุขแน่” พูดจบ ถังชิงชิงก็นึกอะไรออก พูดพึมพำว่า “เมื่อคืนฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งอยู่กับถังจือซย่า ผู้ชายคนนั้นหน้าตาเหมือนกับลูกเธอมาก ไม่รู้ว่าเป็นใคร”

“ผู้ชายคนนั้นหน้าตาเป็นยังไงเหรอ” ซ่งซานเองก็อยากรู้ว่าผู้ชายรอบตัวของถังจือซย่าเป็นคนอะไรกันเนี่ย