รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 59

“หม่ามี้บาดเจ็บ” เจ้าเด็กน้อยร้องขึ้นมาด้วยความสงสาร

ถังจือซย่าก็อึ้งไป เมื่อกี้ที่ผู้ชายคนนี้ไปร้านยา เพราะไปซื้อยากับผ้าก๊อซเหรอ?

สีจิ่วเฉินเอาสำลีก้านมาจัดการฆ่าเชื้อแผลให้เธอก่อน แล้วจึงพันผ้าก๊อซให้เธอ ท่าทางชำนาญราวกับว่าเคยเรียนมาก่อน ไม่นานแผลที่หัวเข่าของถังจือซย่าก็ถูกพันจนเสร็จ

“ขอบคุณนะ” ถังจือซย่าพูดขอบคุณแบบแข็งๆ คืนนี้ผู้ชายคนนี้ทำเพื่อเธอมามากพอแล้ว

สีจิ่วเฉินเอาของที่เหลือวางไว้บนโต๊ะ “อีกสองวันเปลี่ยนยาเองนะ”

“โอเค ขอบคุณนะ” ถังจือซย่าอายที่จะมองหน้าเขา เพราะก่อนหน้านี้ท่าทีที่เธอมีต่อเขามันเลวร้ายเกินไป

แต่ในคืนนี้เขาก็ยังช่วยเธอมากมายขนาดนี้

“อาคนหล่อ ขอบคุณครับ” เจ้าเด็กน้อยเงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยความขอบคุณ

“ไม่ต้องเกรงใจ” สีจิ่วเฉินยื่นมือไปลูบหัวเขา มองผู้หญิงที่ก้มหน้าอยู่ด้วยสายตาที่คมลึก แล้วเขาเดินไปที่ประตู เปิดออกแล้วเดินจากไป

ถังจือซย่าถอนหายใจ รั้งลูกมากอดเอาไว้ มีแต่แบบนี้ ถึงจะปลอบใจที่เธอตกใจกลัวได้ เจ้าเด็กน้อยเองก็กอดตอบเธอไว้แน่น

ต่อไปเธอจะไม่มีทางฝากลูกไว้กับคนที่จิตใจชั่วร้ายแน่นอน อย่างเช่น ถังชิงชิงแม่ลูก

เพราะเธอไม่ไว้ใจพวกเขา

ตอนกลางคืน มองดูท่าหลับของเจ้าเด็กน้อย ถังจือซย่าก็รู้สึกขนลุกซู่อีกครั้ง เธอกลัวอย่างมาก ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูก เธอก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อแล้วเหมือนกัน

เธอนอนลงมา นอนกอดลูกเอาไว้ในอ้อมอก อยู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บปวดที่หัวเข่าจนเธอร้องออกมา ในหัวก็นึกถึงสีจิ่วเฉินอย่างไม่ตั้งใจ ในคืนนี้ เขาอยู่เคียงข้างเธอตลอด กลายเป็นคนขับรถส่วนตัวของเธอ ขับรถเร็วบนถนนเพื่อเธอ แถมยังเป็นที่พักพิงให้เธอในขณะที่เธอรู้สึกหน้ามืดตามัวอีกด้วย

อยู่ๆ ถังจือซย่าก็รู้สึกผิดขึ้นมา ก่อนหน้านี้เธอปฏิบัติต่อเขาอย่างกันเม่น มันไม่ค่อยถูกนัก