รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 603

“คุณชายท่านนี้มีธุระอะไรกับผมหรือครับ” เยี่ยกั๋วเหาต้อนรับและยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่ในใจของเขากำลังนึกอยู่ เหมือนว่าในความทรงจำของเขาจะไม่เคยเจอกับคุณชายท่านนี้มาก่อน

“คนนี้คือคุณชายของพวกเราครับ แซ่เจียน พวกคุณสามารถเรียกเขาว่าคุณชายเจียน” บอดี้การ์ดพูดเสียงเข้ม

เยี่ยกั๋วเหาพยายามนึกถึงตระกูลเจียนอีกครั้งหนึ่ง แต่ก็นึกไม่ออกเลย เขาอดไม่ได้ที่จะถามออกไป “ขออนุญาตถามว่าพ่อของคุณเจียนคือท่านใดหรือครับ”

“คุณไม่มีคุณสมบัติพอที่จะรู้” เจียนจือเพ่ยพูดออกมาเบาๆ

เยี่ยกั๋วเหาชะงักไปครู่หนึ่ง เขาไม่เคยเจอชายหนุ่มที่เย่อหยิ่งขนาดนี้มาก่อน เขาพยายามคุมอารมณ์ไว้และพูดขึ้น “ถ้าอย่างนั้นคุณชายเจียนมาหาผมดึกดื่นขนาดนี้ มีธุระอะไรหรือครับ”

“ลูกสาวของพวกคุณขโมยมรดกตกทอดของตระกูลผมไป ผมมาตามหาเธอ” เจียนจือเพ่ยกวาดสายตามองดูสามีภรรยาคู่นี้

“อะไรนะ วานวานขโมยของ? เป็นไปไม่ได้ วานวานของพวกเขาไม่เคยขโมยของมาก่อน” หลี่ซวงพูดแก้ต่างให้ลูกสาวของตัวเองทันที

“ลูกสาวของพวกคุณขโมยมรดกตกทอดที่ประเมินค่าไม่ได้ของคุณชายเจียนไปจากบาร์ โปรดส่งคืนด้วยครับ” บอดี้การ์ดพูดขึ้น

“ต้องเข้าใจกันผิดแน่ๆ เลยครับ หรือว่าพวกคุณจำคนผิด ลูกสาวของผมอยู่ต่างประเทศ เธอออกนอกประเทศไปตั้งแต่เดือนก่อนแล้ว” เยี่ยกั๋วเหารู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย

บอดี้การ์ดส่งไอแพดไปให้พวกเขา “นี่ใช่ลูกสาวของพวกคุณไหม”

หลี่ซวงรีบรับมาทันที ถึงแม้ว่าลูกสาวจะแต่งหน้าเต็ม แต่เธอก็จำได้ในทันที “วานวาน นังเด็กคนนี้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ นี่เป็นลูกสาวของฉันจริงๆ แต่เธอไม่มีทางขโมยของหรอกค่ะ”

“เธออยู่ไหน” เจียนจือเพ่ยหรี่ตาลงและถามออกไป

“ลูกสาวของฉันอยู่ต่างประเทศ และพวกเราก็ติดต่อเธอไม่ได้ด้วย ต้องขอรบกวนให้คุณชายเจียนรอสักหน่อย รอเธอกลับมาแล้วพวกเราจะถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน” หลี่ซวงพูดไปตามความจริง

“รอ? ผมไม่อยากได้ยินคำนี้ที่สุด” เจียนจือเพ่ยปวดหัวกับเรื่องนี้มามากพอแล้ว จะให้เขารออีก เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย

“ไม่มีวิธีอื่นแล้วนี่คะ ตอนนี้พวกเราติดต่อเธอไม่ได้ ถ้าเธอเอาของคุณไปจริงๆ พวกเราจะให้เธอนำไปคืนอย่างแน่นอน”