รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 620

“ฉันจะเล่นแค่ครึ่งชั่วโมง โอเคไหม” เยี่ยวานวานเริ่มลดเงื่อนไขลง

แต่ผู้ชายคนนั้นกลับไม่แยแส

“ยี่สิบนาที ไม่ได้จริงๆ... งั้นสิบนาทีก็ได้ ฉันจะออกไปขี่รถรับลมแล้วรีบกลับมาเลย” เยี่ยวานวานคิดในใจว่า ขอแค่เธอสามารถออกไปได้

“ชอบผู้ชายที่อยู่ข้างนอกมากขนาดนั้นเลยเหรอ” เจียนจือเพ่ยเงยหน้าขึ้นพร้อมกับสายตาที่ดูเย้ยหยัน

“ไม่ใช่นะ ฉันแค่อยากออกไปเล่นที่ชายหาดข้างนอก” เยี่ยวานวานอธิบาย เธอแค่ต้องการไปขับรถเล่นจริงๆ

ลองถามดูว่าช่วงเวลาดีๆ แบบนี้ ใครจะอยากเสียมันไปโดยเปล่าประโยชน์ล่ะ

แต่เจียนจือเพ่ยกลับตัดสินใจที่จะเชื่อว่าเธอชอบผู้ชายที่อยู่ข้างนอก มุมปากเขายิ่งตึงมากขึ้นอย่างไร้อารมณ์ “วันนี้เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปไหนทั้งสิ้น”

เยี่ยวานวานมีสีหน้าที่ขมขื่นทันที จึงพูดได้เพียงว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะออกไปบอกเขา”

หลังจากพูดจบ เยี่ยวานวานก็ออกมาพูดกับสีจวิ้นเจี๋ยว่า “รุ่นพี่ คุณไปเล่นเถอะ! ฉันยังมีธุระที่ต้องทำค่ะ”

“มีอะไรที่ต้องยุ่งล่ะ เวลาหายากแบบนี้ เธอไม่ควรไปสนุกหรือ” สีจวิ้นเจี๋ยรู้สึกผิดหวังมากเช่นกัน เขานึกว่าจะสามารถชวนเยี่ยวานวาน ออกไปเที่ยวเล่นที่ชายหาดและสร้างความทรงจำที่ดีให้พวกเขาได้

“ขอโทษค่ะ ฉันไปด้วยไม่ได้จริงๆ” เยี่ยวานวานถอนหายใจ “ไว้มาเล่นกันครั้งหน้านะคะ!”

“ฉัน...” ก่อนที่เยี่ยวานวานจะพูดจบ จู่ๆ เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง เธอจึงรีบหันหน้าไปดูทันที และก็พบว่าเจียนจือเพ่ยใส่เสื้อเชิ้ตสีดำ กำลังเดินออกมาด้วยท่าทีสบายๆ

สีจวิ้นเจี๋ยก็ตกตะลึงเช่นกัน เขามองไปยังผู้ชายที่อายุดูไล่เลี่ยกัน เห็นได้ชัดว่าเขาคิดว่าตัวเองก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าชายตรงหน้าเขาเลย แต่ทำไมถึงเขารู้สึกว่าตัวเองไร้พลังอำนาจกว่าเขาขนาดนี้?

ชายคนนี้เพียงแค่ยืนอยู่ที่ลานหน้าบ้านแต่กลับเจิดจรัสกว่าดวงอาทิตย์เสียอีก ไม่ว่าจะอวัยวะบนใบหน้าของเขา ร่างกายของเขา ตั้งแต่หัวจรดเท้าเขาเหมือนมีบรรยากาศบางอย่างที่หรูหรา ร่ำรวย และล้ำค่าอย่างหาที่เปรียบมิได้ นั่นคือเกียรติอันสูงศักดิ์ในกระดูกของเขา ที่ไม่ใช่แค่ภายนอกที่ทำให้เขาดูเหนือกว่า

“เอ่อ...เขาเป็น...” เยี่ยวานวานพยายามหาสถานะที่สมเหตุสมผลในการแนะนำเจียนจือเพ่ย แต่เธอกลับหาไม่ได้เลย

ทางด้านในใจของสีจวิ้นเจี๋ย ดูเหมือนเขาจะมีคำตอบแล้ว ผู้ชายคนนี้อาจจะเป็นแฟนของเยี่ยวานวานใช่หรือไม่ ไม่เช่นนั้นเขาจะอยู่บ้านหลังเดียวกันหรือ