รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 68

จู่ ๆ เขาใช้ปลายนิ้วยกขึ้นมาปิดที่ริมฝีปากเธอ พูดเสียงแหบแห้ง “อย่าด่าเสียงดัง เดี๋ยวปลุกลูกตื่น”

ถังจือซย่ารีบปิดปากทันที และเห็นรอยยิ้มล้อเล่นในดวงตาของผู้ชายเข้า เธอจึงยื่นมือออกไปผลักเขาต่อ เขาลุกขึ้นมาแล้ว ถังจือซย่าอดไม่ได้ที่จะกวาดสายตามองไปยังกางเกงสูทของเขา หน้าก็แดงขึ้น

ผู้ชายคนนี้ช่างสมควรตายจริงๆ

สีจิ่วเฉินรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวนิดหน่อย สีหน้าเขามีความเจ็บปวดเล็กน้อย พูดเสียงแหบแห้งเล็กน้อย “ฉันไปก่อนแล้ว”

ถังจือซย่ารีบลุกออกจากเตียงเดินไปเปิดประตูใหญ่ของห้องเธอออก มองดูผู้ชายเดินออกไปและสัญญากับตัวเองว่าต่อไปจะไม่เชิญเขามาที่บ้านอีกแล้ว

ผู้ชายคนนี้อันตรายเหมือนกับภัยพิบัติที่ร้ายแรง พร้อมที่จะแว้งกัดคนได้ตลอดเวลา

ฝนข้างนอกยังตกไม่หยุด หลังจากที่เขากลับออกไป ถังจือซย่าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ให้ร่มเขาไป ตัวคอนโดกับจุดที่เขาจอดรถระยะห่างไกลกันพอสมควร

แต่นึกขึ้นได้ว่าคนชั่วร้ายเช่นเขา ก็สมควรตากฝนสักหน่อย ให้เขาได้สติสักหน่อยก็ดี

ตลอดทั้งคืน ซ่งซานอยู่ไม่สุข ในหัวของเธอคิดแต่เรื่องที่สีจิ่วเฉินกับถังจือซย่าอยู่ด้วยกัน ถังจือซย่าจะใช้วิธีไหนยั่วยวนเขาอีก คืนนั้นซ่งซานก็ออกจากโรงพยาบาลทันที

ตอนเช้า

ซ่งซานโทรไปยังหมายเลขหนึ่ง เป็นเบอร์โทรศัพท์ของคนขับรถที่สีจิ่วเฉินจัดเตรียมไว้ให้ คนขับรถคนนี้มีหน้าที่รับผิดชอบพาเธอไปส่งสถานที่ต่างโดยสวัสดิภาพ

“ลุงหลี่ รบกวนถามหน่อย คุณรู้จักที่อยู่บ้านตระกูลสีหรือเปล่า?” ซ่งซานขึ้นไปนั่งบนรถและถามขึ้น

“คุณหนูซ่งต้องการไปบ้านตระกูลสี?” หลี่เทารู้สึกตกใจกับคำถาม

“ใช่ ช่วยพาฉันไปส่งที่บ้านตระกูลสีหน่อย ฉันมีเรื่องเร่งด่วน” ซ่งซานออกคำสั่งไปหนึ่งประโยค

หลี่เทาเห็นสีจิ่วเฉินปฏิบัติดีต่อซ่งซานไม่น้อย เขาเองก็ไม่ได้คิดมากอะไร จึงขับรถไปบ้านตระกูลสี

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ซ่งซานก็ยืนอยู่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่โอ่อ่าซุ้มประตูมีเสาโรมันแปดเสาตระหง่านอยู่ เธออึ้งไปทันที ใจกลางเมืองที่ราคาที่ดินแพงอยากกับทองแบบนี้ สามารถสร้างคฤหาสน์ใหญ่ขนาดนี้ได้ ไม่ใช่มีแค่เงินก็สามารถทำได้

ต้องมีทั้งอำนาจที่แข็งแกร่งมาก ซ่งซานเพิ่งรู้ว่าเธอรู้จักตระกูลสีน้อยไปเสียแล้ว และสิ่งเธอรู้กับสีจิ่วเฉินมีเพียงแค่ที่ในหนังสือพิมพ์ นิตยสารและสื่อข่าวที่นำเสนอเท่านั้น เมื่อได้มายืนอยู่หน้าคฤหาสน์หลังนี้ ความทะเยอทะยานของซ่งซานก็ยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้น

เธออยากเป็นนายหญิงของเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ เธอต้องการเข้าไปอยู่ในนี้ กลายเป็นสะใภ้ของตระกูลสี

ซ่งซานมีน้องชายอยู่สองคน ดังนั้นตั้งแต่เด็กเธอใช้ชีวิตในโลกที่ผู้ชายสำคัญกว่าผู้หญิง เธอดิ้นรนสุดกำลังเพื่อจะหนีไปจากบ้านหลังนั้น ไม่ว่าจะเป็นตอนที่อยู่ที่บ้าน หรืออยู่ข้างนอกชีวิตของเธอถูกคนอื่นดูถูกมาตลอด ดังนั้นเธอดิ้นรนสุดชีวิตขวนขวายเกียรติยศและความมั่งคั่งร่ำรวย อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่

ตอนนี้ ทางลัดหนึ่งทางก็อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว เธอจำเป็นต้องคว้าไว้ให้แน่น

และคนที่ขัดขวางเธอไม่ให้เป็นเจ้าของสิ่งพวกนี้ เธอจะใช้ทุกวิถีทางเพื่อกำจัดทุกให้สิ้นซาก เช่นถังจือซย่าสองแม่ลูกนั้น

ซ่งซานกดกริ่งด้านข้างประตู ไม่นานนักมีหญิงรับใช้เดินออกมาถามเธอข้ามประตูรั้ว “คุณหนูต้องการพบใครคะ?”

“สวัสดี ฉันต้องการพบนายหญิงใหญ่ตระกูลสี” ซ่งซานเคยเห็นจากหนังสือพิมพ์ คนที่มีอำนาจที่สุดของบ้านตระกูลสีตอนนี้เป็นคุณหญิงใหญ่ซึ่งเป็นคุณย่าของสีจิ่วเฉิน

“รบกวนคุณช่วยกรอกประวัติของคุณหน่อย หลังจากพวกเราตรวจสอบแล้วถึงจะให้คุณเข้าพบได้” คนใช้หญิงยื่นเอกสารชุดหนึ่งให้เธอ

ซ่งซานกรอกตามความเป็นจริงไปและแนบบัตรประชาชนไปด้วย ผ่านไปสิบนาที ในที่สุดก็ได้เข้ามาถึงประตูใหญ่ของคฤหาสน์ตระกูลสีเสียที

ที่ศาลาโบราณนายหญิงใหญ่สีกำลังทานอาหารเช้าอยู่ ได้ยินว่ามีเด็กสาวต้องการพบเธอ เธอรู้สึกมึนงงเล็กน้อย หรือว่าจะเป็นถังจือซย่ามาหรือเปล่า?

“เป็นคุณหนูถังหรือ?”

“ไม่ใช่ค่ะ นายหญิงใหญ่ เด็กผู้หญิงคนนี้ชื่อซ่งซาน เธอบอกว่าเป็นเพื่อนของคุณชาย”

นายหญิงใหญ่สีเช็ดมุมปากเล็กน้อยอย่างสง่างาม “เชิญเข้ามาเถอะ!”

รอไม่นาน นายหญิงใหญ่ก็เห็นเด็กสาวอายุน้อยเดินเข้ามาพร้อมกับคนใช้ แต่เดิมวันนี้เธอนัดเจอกับถังจือซย่า แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน?