รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 68

จู่ ๆ เขาใช้ปลายนิ้วยกขึ้นมาปิดที่ริมฝีปากเธอ พูดเสียงแหบแห้ง “อย่าด่าเสียงดัง เดี๋ยวปลุกลูกตื่น”

ถังจือซย่ารีบปิดปากทันที และเห็นรอยยิ้มล้อเล่นในดวงตาของผู้ชายเข้า เธอจึงยื่นมือออกไปผลักเขาต่อ เขาลุกขึ้นมาแล้ว ถังจือซย่าอดไม่ได้ที่จะกวาดสายตามองไปยังกางเกงสูทของเขา หน้าก็แดงขึ้น

ผู้ชายคนนี้ช่างสมควรตายจริงๆ

สีจิ่วเฉินรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวนิดหน่อย สีหน้าเขามีความเจ็บปวดเล็กน้อย พูดเสียงแหบแห้งเล็กน้อย “ฉันไปก่อนแล้ว”

ถังจือซย่ารีบลุกออกจากเตียงเดินไปเปิดประตูใหญ่ของห้องเธอออก มองดูผู้ชายเดินออกไปและสัญญากับตัวเองว่าต่อไปจะไม่เชิญเขามาที่บ้านอีกแล้ว

ผู้ชายคนนี้อันตรายเหมือนกับภัยพิบัติที่ร้ายแรง พร้อมที่จะแว้งกัดคนได้ตลอดเวลา

ฝนข้างนอกยังตกไม่หยุด หลังจากที่เขากลับออกไป ถังจือซย่าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ให้ร่มเขาไป ตัวคอนโดกับจุดที่เขาจอดรถระยะห่างไกลกันพอสมควร

แต่นึกขึ้นได้ว่าคนชั่วร้ายเช่นเขา ก็สมควรตากฝนสักหน่อย ให้เขาได้สติสักหน่อยก็ดี

ตลอดทั้งคืน ซ่งซานอยู่ไม่สุข ในหัวของเธอคิดแต่เรื่องที่สีจิ่วเฉินกับถังจือซย่าอยู่ด้วยกัน ถังจือซย่าจะใช้วิธีไหนยั่วยวนเขาอีก คืนนั้นซ่งซานก็ออกจากโรงพยาบาลทันที

ตอนเช้า

ซ่งซานโทรไปยังหมายเลขหนึ่ง เป็นเบอร์โทรศัพท์ของคนขับรถที่สีจิ่วเฉินจัดเตรียมไว้ให้ คนขับรถคนนี้มีหน้าที่รับผิดชอบพาเธอไปส่งสถานที่ต่างโดยสวัสดิภาพ

“ลุงหลี่ รบกวนถามหน่อย คุณรู้จักที่อยู่บ้านตระกูลสีหรือเปล่า?” ซ่งซานขึ้นไปนั่งบนรถและถามขึ้น

“คุณหนูซ่งต้องการไปบ้านตระกูลสี?” หลี่เทารู้สึกตกใจกับคำถาม

“ใช่ ช่วยพาฉันไปส่งที่บ้านตระกูลสีหน่อย ฉันมีเรื่องเร่งด่วน” ซ่งซานออกคำสั่งไปหนึ่งประโยค

หลี่เทาเห็นสีจิ่วเฉินปฏิบัติดีต่อซ่งซานไม่น้อย เขาเองก็ไม่ได้คิดมากอะไร จึงขับรถไปบ้านตระกูลสี