รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 689

เมื่อเธอเห็นสีจิ่วเฉินไปที่ห้องวีไอพีเพื่อพักผ่อน เธอก็ตั้งใจล่อนักธุรกิจรายนั้นมาที่หน้าประตูห้องวีไอพีของสีจิ่วเฉิน

“ปล่อยฉันนะ อย่าทำแบบนี้สิ...” สีสือเหยาจงใจตะโกนเป็นภาษาจีน และนักธุรกิจชาวต่างชาติผู้นั้นก็ฟังไม่ออก คิดว่าเธอกำลังเชื้อเชิญเขา จึงเหิมเกริมมากขึ้น

ในระหว่างที่สีสือเหยากำลังกระเสือกกระสน เธอจงใจฉีกคอเสื้อลงมาจนถึงร่องหน้าอก เผยให้เห็นเนื้อหนังมังสา

สีจิ่วเฉินที่กำลังพักผ่อนอยู่ด้านในได้ยินทันที เขาได้ยินแว่วๆ ว่าเป็นเสียงของสีสือเหยา เขาจึงเอื้อมมือไปดึงประตูให้เปิดออก สีสือเหยาผลักชายตรงหน้าออกอย่างแรง และดึงปกคอเสื้อขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลน ก่อนจะร้องขอความช่วยเหลือ “พี่จิ่วเฉิน ช่วยฉันด้วย...”

เมื่อพูดจบ ก่อนที่สีจิ่วเฉินจะได้ตอบอะไร สีสือเหยาก็โผเข้ากอดเขาไว้แน่น และคอปกเสื้อของเธอก็เปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง เต็มไปด้วยความเสน่หา

“ออกไปซะ!” สีจิ่วเฉินหันไปตะโกนใส่นักธุรกิจรายนั้นด้วยความโกรธ

นักธุรกิจผู้นั้นฉงนเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้เริ่มก่อนไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้ท่าทางของเธอดูเหมือนผู้เป็นเหยื่อล่ะ?

แต่ชายผู้นั้นก็ไม่อยากหาเรื่องตาย เขาจำสีจิ่วเฉินได้ เขารีบกล่าวขอโทษแล้วไสหัวออกไป

“เกิดอะไรขึ้น” สีจิ่วเฉินแกะมือของสีสือเหยาออก และพยุงเธอไปที่โซฟา

สีสือเหยาเงยหน้าขึ้น ดวงตาดอกสาลี่มีน้ำตาคลอหน่วย เธอกัดริมฝีปากแดงด้วยความอัปยศอดสู ท่าทางอ่อนแอที่กระตุ้นการปกป้องของผู้ชาย

“พี่จิ่วเฉิน โชคดีที่เจอพี่ ไม่งั้นฉัน...” พูดจบ เธอก็ปิดปาก แล้วจับคอเสื้อที่เปิดออกครึ่งหนึ่ง

สีจิ่วเฉินถอดสูทออก แล้วสวมทับตัวเธอเอาไว้ “ฉันจะให้ฉู่เฮ่าไปส่งเธอ”

“แล้วสูทพี่ล่ะ...”

“เธอใส่กลับไปก่อน” ดวงตาของสีจิ่วเฉินเสมองออกไปจากร่างของเธอ

“ขอบคุณนะพี่จิ่วเฉิน” สีสือเหยาพูดอย่างซาบซึ้ง สีจิ่วเฉินโทรเรียกฉู่เฮ่า ให้ฉู่เฮ่าส่งสีสือเหยากลับบ้าน

สีสือเหยาเอาเสื้อสูทที่อบอุ่นและมีกลิ่นเย็นๆ คลุมตัวเอาไว้ มุมปากของเธอกระตุกอย่างมีแผนการ

เพื่อครอบครองตำแหน่งในใจของสีจิ่วเฉิน เธอจึงจำเป็นจะต้องพังงานแต่งที่ไม่มีวันแตกหักระหว่างเขากับถังจือซย่า