รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 690

ประกอบกับพ่อของเธอที่กระเหี้ยนกระหือรืออยากได้รับความช่วยเหลือจากสีจิ่วเฉินมาตลอด ผลักลูกสาวแสนสวยของตัวเองไปอยู่ข้างๆ เขา ซึ่งเป็นวิธีที่ประหยัดแรงและง่ายที่สุด

ถังจือซย่ายกถ้วยชาบนโต๊ะขึ้นมา ดวงตาคู่สวยหรี่ลงเล็กน้อย เธอจำเป็นต้องเตือนสีสือเหยาคนนี้สักหน่อยแล้ว

เธอไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนมามีแผนการกับผู้ชายของเธอโดยเด็ดขาด และยิ่งไปกว่านั้น นอกจากผู้ชายคนนี้จะเป็นสามีของเธอแล้ว แต่เขายังเป็นพ่อของลูกชายเธอด้วย

เพื่อพิทักษ์งานแต่งงานของตัวเอง ถังจือซย่าจะใจอ่อนไม่ได้เป็นอันขาด

ใครที่กล้ามาท้าทายในจุดๆ นี้ เธอจะทำให้อีกฝ่ายได้รู้ถึงจุดจบ

ในตอนกลางคืน ถังจือซย่าเหนื่อยจนหลับอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม และผมเผ้ารุงรัง สีจิ่วเฉินประทับจูบลงบนดวงหน้าแดงระเรื่อของเธอ ภายใต้แสงไฟสลัว ใบหน้ารูปไข่ที่นุ่มนวลของหญิงสาวในอ้อมกอดดูอ่อนล้า

เขาเองก็อดยิ้มไม่ได้ มันเป็นผลมาจากการสู้รบกับตัวเขา และเขาก็สมควรจะภูมิใจกับมัน

ในคอนโดของสีสือเหยา เธอกลับนอนไม่หลับ เธอแขวนเสื้อสูทของสีจิ่วเฉินไว้กับราวแขวนหน้าเตียง แม้ไม่ได้รีดเสื้อสูท ก็ยังคงเรียบเนียนไร้รอยยับ สามารถจินตนาการสัดส่วนรูปร่างทองคำเหมือนนายแบบของสีจิ่วเฉินได้เลย ช่างดูดีมากเลยทีเดียว

สีสือเหยาลุกขึ้นยืนใส่ชุดนอนของเธอ เธอหยิบเสื้อสูทออกมา แล้วเอามันมากอดไว้ในอ้อมแขนอย่างปวดร้าวสุดขีด ก่อนจะนอนลงบนเตียง เธอสูดดมกลิ่นลมหายใจของชายผู้นั้นที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนเสื้อสูท และเธอก็ครางฮือออกมาเบาๆ

หวังเป็นอย่างยิ่งว่าวันหนึ่งเจ้าของเสื้อสูทตัวนี้จะมานอนข้างๆ เธอ และกอดเธอไว้แน่นจนหลับไป

“จิ่วเฉิน ฉันชอบพี่มากจริงๆ นะ พี่รู้ไหม? ” เบ้าตาของสีสือเหยาเต็มไปด้วยน้ำตา เหมือนกับว่าน้อยใจเป็นที่สุด

รุ่งอรุณยามฟ้าสาง

ถังจือซย่าตื่นขึ้นไปดูลูกชาย เจ้าตัวเล็กสวมเสื้อสูทของชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้ว เตรียมพร้อมไปโรงเรียน

“หม่ามี้” เจ้าตัวเล็กเอื้อมมือมากอดอย่างออดอ้อน

ถังจือซย่าประทับจูบลงบทศีรษะน้อยๆ ของเขา และก็หอม ส่วนใหญ่คนเป็นแม่ก็มักจะชอบดมกลิ่นลูกของตัวเองอยู่แล้ว!

“หม่ามี้ หม่ามี้ตัวหอมจัง!” เจ้าตัวเล็กดมกลิ่นเธอเหมือนลูกสนัขตัวน้อย ถังจือซย่าอุ้มเธอขึ้นมา “ไปล้างหน้าแปรงฟันเถอะ!”

สีจิ่วเฉินที่แต่งตัวเสร็จแล้วเดินเข้ามา เสื้อเชิ้ตสีขาวเป็นชุดตัวโปรดของเขาเสมอ ใส่คู่กับกางเกงขายาว ทำให้เขารู้สึกสบายกายสบายใจ