รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 691

ในเวลาเที่ยงของวัน ถังจือซย่าโทรหาสีสือเหยาในเวลาสิบเอ็ดโมงครึ่ง และออกเดินทางไปยังร้านอาหารที่เธอจองเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

สีสือเหยาก็มาจากทางบริษัทเช่นกัน และเธอก็มาถึงก่อนแล้ว

เวลาสิบเอ็ดนาฬิกาสิบห้านาที เธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาจากประตูห้องโถง แต่งตัวมีภูมิฐาน ผมยาวดำหนาถูกมัดรวบไว้ด้านหลัง ท่าทางสง่างาม บ่งบอกถึงความมีรสนิยมที่ดี

สีสือเหยาได้ยินเรื่องที่ถังจือซย่าได้เข้ามารับช่วงต่อหอรุ่ยเป่าจากผู้เป็นพ่อ เริ่มแรกเธอคิดว่าถังจือซย่าจะกลายไปเป็นนายหญิงแบบเต็มตัวซะอีก นึกไม่ถึงเลยว่าหลังจากเธอแต่งก็ได้รับช่วงต่อหอรุ่ยเป่า และกลายเป็นเจ้าของกิจการในเครืออัญมณี

เห็นได้ชัดว่า ถังจือซย่าไม่ใช่คนที่ไม่แสวงหาความเจริญก้าวหน้าอย่างที่เธอคิด เป็นเพียงหญิงสาวที่เข้าใจในการเสพสุข หลังจากที่เธอเข้าไปทำงาน ทำให้เสน่ห์ของเธอยิ่งแรงขึ้น

ผู้หญิงแบบนี้น่าหลงใหลยิ่งกว่าคนเป็นนายหญิงแบบเต็มตัวซะอีก และก็ยิ่งทำให้ผู้ชายไม่สามารถหยุดมองได้ ร่างของเธอยังมีออร่าที่แพรวพราวอันทรงพลังอีกด้วย

นัยน์ตาของสีสือเหยาฉายแววฉิจฉาริษยาขึ้นมาทันที การที่มีครอบครัวของสามีคอยหนุนหลังให้ ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกอิจฉาเป็นที่สุดจริงๆ

ไม่ว่าเธอจะขยันแค่ไหน ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ ตระกูลก็ไม่สามารถให้ฐานที่ดีกว่านั้นกับเธอได้ สุดท้ายเธอก็ยังคงตกอยู่ในสภาพที่ต้องทำงานแทนคนอื่นอยู่ดี ไม่เหมือนกับถังจือซย่า หลังจากแต่งงานก็ได้รับช่วงต่อบริษัทเครื่องประดับในเครือที่อยู่ในท้องตลาด และมูลค่าตามราคาตลาดเกินหมื่นล้านเข้าไปแล้ว

“จือซย่า มาแล้วเหรอ” สีสือเหยาลุกขึ้นยืน และทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม

“สือเหยา ไม่เจอกันนานเลยนะ” ถังจือซย่านั่งลงฝั่งตรงข้ามเธออย่างสง่าผ่าเผย

“ฉันได้ยินมาว่าเธอรับช่วงต่อหอรุ่ยเป่า เก่งจริงๆ เลยนะ” สีสือเหยาชื่นชมอย่างเป็นธรรมชาติ

“ฉันเก่งที่ไหนกันล่ะ แค่อยู่บ้านมันอุดอู้เกินไปน่ะ ก็เลยอยากหาอะไรทำ แต่จิ่วเฉินบอกฉันว่า ไม่ได้คาดหวังให้ฉันทำกำไรอะไรมากหรอก แค่ทำให้ฉันมีความสุขก็พอ” ถังจือซย่าพูดถึงความรักใคร่ของสามีอย่างไม่แสดงอาการใดๆ

สีสือเหยามีรอยยิ้มอยู่ในดวงตา แต่ในใจกลับไม่พอใจ “พี่จิ่วเฉินคงรักเธอจริงๆ นะ”