รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 70

ผู้ชายคนนี้คงคิดว่ารถของตัวเองดีเลิศ ภายในเวลาไม่กี่นาทีจาก60ไมล์เพิ่มความเร็วเป็น120ไมล์ เล่นเอาเธอตกใจจนหัวใจของเธอสั่นคลอ

ผู้ชายยิ้มมุมปากเล็กน้อย “นึกว่าเธอเป็นใบ้เสียอีก”

ถังจือซย่าหันขวับจ้องไปที่เขา ผู้ชายคนนี้กำลังแช่งเธอหรือไง?

“คุณสิเป็นใบ้” ถังจือซย่าด่ากลับไปหนึ่งที

เขาไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่กลับยิ้มมุมปากมากยิ่งขึ้น รถของเขาลดความเร็วลงเล็กน้อย ถังจือซย่าทำเป็นไม่สนใจเขาต่อ และไม่พูดคุยอีก

ถึงคฤหาสน์ตระกูลสี ถังจือซย่าเงยหน้ามองดูประตูใหญ่ที่ทรงพลัง เธอเพิ่งรู้ว่าตระกูลของผู้ชายคนนี้ร่ำรวยมั่งคั่งมากแค่ไหน พวกสื่อคงไม่มีทางประมาณการตัวเลขความมั่งคั่งของเขาได้แน่ หากขุดคุ้ยออกมาคงมีเพียงแค่ส่วนหนึ่งราวกับแค่ส่วนหนึ่งของตีนเขาน้ำแข็งเท่านั้น

ถังจือซย่าจัดแจงชุดเล็กน้อย อย่างน้อยคนที่เธอมาพบก็เป็นถึงนายหญิงใหญ่ของตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่ง เธอหวังว่าตัวเองจะแต่งตัวให้เหมาะสม

สีจิ่วเฉินสแกนหน้าและเดินเข้าทางประตูด้านข้าง ถังจือซย่าเดินตามเขาเข้าไป เหมือนกับเดินเข้าไปในอุทยานหลวงอวี้ฮัวของพระราชวัง ภายในสวนดอกไม้ปลูกด้วยต้นไม้ราคาแพงหลากหลายชนิด มีแม้กระทั่งดอกไม้ที่หาดูยากในประเทศ

ในห้องโถง นายหญิงใหญ่สีได้ยินจากคนใช้ว่าคุณชายกลับมาแล้ว เธอกำลังพูดคุยกับซ่งซาน ซ่งซานก็ได้ยินเหมือนกัน นายหญิงใหญ่กำลังเตรียมให้ซ่งซานหลบออกไปก่อน แต่ว่าซ่งซานฉวยโอกาสพูดขึ้นมาก่อน “คุณชายของพวกคุณพาคุณหนูถังจือซย่ามาด้วยใช่หรือเปล่า?”

นายหญิงใหญ่สีหน้านิ่งไปเล็กน้อยและหันไปถาม “ซานซาน เธอรู้จักถังจือซย่าหรือ?”

“รู้จักค่ะ เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยมปลาย” ซงซานยิ้มเล็กน้อย “เพียงแต่ระหว่างพวกเรามีเรื่องผิดใจกันเล็กน้อย ตอนนี้ความสัมพันธ์ค่อนข้างห่างเหินแล้ว”

“เธอรู้เรื่องความสัมพันธ์ของหนูกับจิ่วเฉินไหม?” นายหญิงใหญ่สีถามอีกครั้ง

ซ่งซานพยักหัวเล็กน้อย “อืม เธอรู้อยู่แล้ว”

นายหญิงใหญ่สีถอนหายใจลง นี่มันช่างบังเอิญอะไรเช่นนี้ ผู้หญิงที่มีความสัมพันธ์กับหลานชาย กลับเป็นเพื่อนร่วมชั้นของลูกผู้มีพระคุณ

สีจิ่วเฉินกับถังจือซย่าเข้ามายืนที่ประตูห้องโถงพร้อมกัน สีจิ่วเฉินมองเห็นซ่งซานที่นั่งอยู่ด้านข้างคุณย่า สีหน้าแปลกใจเล็กน้อยชั่วขณะ เขานึกไม่ถึงว่าซ่งซานจะมาหาคุณย่าถึงที่บ้าน

ขณะเดียวกันถังจือซย่าก็เห็นซ่งซานเช่นกัน ในใจของเธอเกิดความแค้นขึ้นมา แค่เพียงได้เห็นหน้าของเธอความเกลียดที่มีก็พร้อมที่จะปะทุออกมาทุกเวลา

“เธอมาได้ยังไง?” สีจิ่วเฉินก้าวเท้าตรงไปที่ด้านหน้าซ่งซาน สายตาจ้องมองด้วยความสงสัย

“ขอโทษนะจิ่วเฉิน ฉันอยากพบครอบครัวของคุณ ก็เลย...” ซ่งซานกัดริมฝีปาก รู้สึกกลัวโดนดุจึงก้มหัวลง

สีจิ่วเฉินมองท่าทางแบบนี้ของเธอและมองไปทางคุณย่าที่เรียกเธออยู่ แน่นอนว่าเรื่องที่ควรพูดและเรื่องที่ไม่ควรพูด เธอล้วนพูดหมดแล้ว

“คุณหนูถังมาแล้ว มานั่งตรงนี้เร็ว” นายหญิงใหญ่ปฏิบัติต่อถังจือซย่าด้วยสายตาเต็มไปด้วยชื่นชอบและก็เป็นกันเอง

ถังจือซย่าทักทายอย่างมีมารยาท “สวัสดีค่ะ นายหญิงใหญ่สี”

“คุณหนูถัง ฉันคาดหวังอย่างยิ่งที่จะได้เจอเธอมาตลอด วันนี้ได้พบเธอเสียที เธอสวยกว่าที่คิดไว้เสียอีก” นายหญิงใหญ่สีดีต่อถังจือซย่าแบบชอบออกมาจากใจ

ซ่งซานที่มองดูอยู่ด้านข้าง ในใจเต็มไปด้วยความอิจฉา แม่ของถังจือซย่าช่วยสีจิ่วเฉินไว้ นี่เป็นบุญคุณอันใหญ่หลวงของตระกูลสี เธอคาดหวังอย่างยิ่งที่จะสลับตัวกับถังจือซย่า แบบนี้ ตำแหน่งนายหญิงน้อยตระกูลสี ต้องเป็นของเธอแน่นอน

“จือซย่า เธอมาแล้วเหรอ” ซ่งซานทักทายถังจือซย่า

ถังจือซย่าทำเพียงเหลือบมองเธอเล็กน้อย ก่อนจะหันไปพูดกับนายหญิงใหญ่สี “นายหญิงใหญ่ พวกเรามีเรื่องอยากจะคุยกับคุณตามลำพัง”

สีจิ่วเฉินหรี่สายตาที่เย็นชาเล็กน้อย นี่ถังจือซย่าวางแผนจะปฏิเสธการตอบแทนพระคุณของคุณย่าหรือเปล่า?

“ดีเลย ฉันเองก็อยากคุยกับเธอเหมือนกัน” นายหญิงใหญ่พูดจบ ก็จูงมือถังจือซย่า “มา มานั่งคุยตรงนี้”

ถังจือซย่าเดินตามนายหญิงใหญ่สีไปที่ห้องโถงด้านนอกที่ตั้งอยู่ในสวนดอกไม้ ที่นี่มีวิวทิวทัศน์ที่สวยงามมาก ยังมีโซฟานุ่มๆวางเรียงกันอยู่ หลังจากนั่งลงแล้ว คนใช้ก็ยกผลไม้และของหวานตามเข้ามา ดูแลอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

“คุณหนูถัง เชิญดื่มชา”

“ขอบคุณค่ะนายหญิงใหญ่” ถังจือซย่ายกแก้วน้ำชาขึ้นดื่มหนึ่งอึก ช่างเป็นชาที่กลิ่นหอมเข้มข้น

“คุณหนูถัง ฉันรู้สึกขอบคุณแม่ของเธอเป็นอย่างมากที่ช่วยจิ่วเฉินหลานของฉันเอาไว้ ฉันก็รู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่งที่เป็นสาเหตุให้แม่ของเธอต้องจากไป ฉันต้องการหาโอกาสเพื่อชดเชยเธอและครอบครัวของเธอมาโดยตลอด” นายหญิงใหญ่สีพูดด้วยความจริงใจ

ถังจือซย่ารับรู้ได้ถึงความรู้สึกผิดของนายหญิงใหญ่ เธอส่ายหัวเล็กน้อย “นานหญิงใหญ่ไม่จำเป็นต้องคิดมากไป ที่แม่ของฉันช่วยชีวิตหลานชายของคุณไว้ นั้นคือหน้าที่ที่เธอควรทำ”

“เด็กน้อย ถ้าเธอยินดี จากนี้ไปบ้านตระกูลสีของฉันก็เป็นบ้านหลังที่สองของเธอ ฉันก็จะเป็นคุณย่าแท้ๆของเธอ ฉันจะใช้ความสามารถของฉันที่มีทั้งหมดดูแลเธอกับลูกของเธอ” นายหญิงใหญ่สีพูดไปด้วยดวงตาแดงก่ำ