รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 71

ถังจือซย่ารู้สึกขอบคุณในน้ำใจของเธอที่มีให้ เธอส่ายหัวยังแน่วแน่ “ฉันขอขอบคุณนายหญิงใหญ่อย่างมากที่ยังคงนึกถึงคุณแม่ของฉัน แต่ว่าบุญคุณนี้ ฉันไม่ต้องการให้ท่านตอบแทน ฉันมาที่นี่เพียงแค่อยากบอกกับท่านว่าฉันไม่อยากได้อะไรตอบแทนจริงๆ”

นายหญิงใหญ่สีรีบยื่นมือไปจับมือเธอไว้อย่างกระตือรือร้น “เด็กน้อย แม่ของเธอไม่อยู่แล้ว ตามหลักแล้วฉันควรดูแลเธอแทนแม่ของเธอ เอาแบบนี้ได้ไหม ฉันรับเธอเป็นหลานบุญธรรมของฉัน”

บ้านของถังจือซย่านอกจากพ่อแล้ว ก็ไม่มีใครแล้ว คุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายล้วนจากไปหมดแล้ว ดังนั้นเมื่อเจอสีหน้าที่เมตาของนายหญิงใหญ่ ภายในใจเกิดความรู้สึกประทับใจ

“เด็กน้อย เธอก็ถือว่าฉันเป็นญาติของเธอคนหนึ่ง ไปมาหาสู่กันดีหรือไม่?” ฉันรู้ว่าเธอกับแม่เธอเป็นคนตรงไปตรงมา ฉันไม่ได้ต้องการที่จะบังคับเพื่อขออะไร ฉันแค่หวังว่าฉันสามารถรับรู้ได้ตลอดว่าเธอยังใช้ชีวิตสุขสบายดี” ใบหน้าของนายหญิงใหญ่สีใบแสดงสีหน้าขอร้องมองไปที่เธอ เต็มไปด้วยความคาดหวัง

ถังจือซย่าอดไม่ได้ที่จะใจอ่อนขึ้นมา เธอไม่รู้จริงๆว่าควรจะปฏิเสธหญิงชราท่านนี้อย่างไรดี ถึงแม้จะเป็นครั้งแรกที่พบกัน แต่เธอก็รู้สึกถึงความสนิทสนมอย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนกับได้เจอญาติที่ไม่ได้เจอกันมานานแสนนาน

สามารถมีคุณย่าที่ไม่ธรรมดาแบบนี้ ถือว่าเป็นโชคของถังจือซย่า เธอผงกหัวเล็กน้อย “ได้ค่ะ นายหญิงใหญ่”

นายหญิงใหญ่ดีใจจนหัวเราะขึ้นมา “ต่อไปนี้ฉันก็จะมีหลานสาวเพิ่มมาอีกหนึ่งคน ดีจริงๆ”

“นายหญิงใหญ่ ถึงเวลาที่ท่านต้องทานยาแล้ว”

“จริงด้วยสิ ฉันมียาที่ต้องกิน จือซย่า เธอนั่งรอสักพักก่อนนะ หรือไม่ก็ไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวสักครูฉันจะไปหาเธอ”

“ได้ค่ะ ท่านไปทานยาเถอะค่ะ!” ถังจือซย่าผงกหัวเล็กน้อย และมองดูนายหญิงใหญ่เดินจากไป ดีที่ด้านข้างสามารถเดินเข้าสวนดอกไม้ได้เลย เธอไม่อยากไปห้องโถงไปเจอซ่งซาน งั้นก็ไปเดินเล่นในสวนดอกไม้ก่อนละกัน!

ภายในสวนดอกไม้ สีจิ่วเฉินพาซ่งซานมาเดินดูรอบคฤหาสน์ตระกูลสี สายตาเฉียบคมของเขามองไปทางซ่งซาน “ซานซาน ทำไมไม่บอกผมก่อนสักคำ ก็มาพบคุณย่าของผมแล้ว?”

ซ่งซานก็แค่ทำทุกวิถีทางเพื่อต่อสู้ให้ได้ผลประโยชน์ที่เป็นของเธอ ถังจือซย่าสามารถให้ตระกูลสีตอบแทนบุญคุณได้ เธอก็สามารถทำให้ตระกูลสียอมรับได้เช่นกัน

“จิ่วเฉิน ฉันชอบคุณ ฉันอยากให้ความสัมพันธ์ของเราพัฒนาแน่นแฝงขึ้นไปอีก” สายตาของซ่งซานมองไปทางเขาด้วยความรัก ไม่แม่แต่จะปกปิดความคิดของเธอสักนิด

“ซานซาน ฉันยินดีที่จะใช้สิ่งของชดเชยให้เธอ” สีจิ่วเฉินตอบด้วยความอ่อนโยน เรื่องแบบนี้เขาสามารถแยกแยะได้ดี

เขาสามารถชดเชยให้ซ่งซานได้เพียงแค่สิ่งของเท่านั้น ไม่เกี่ยวข้องกับความรู้สึก

หลายวันมานี้ซ่งซานก็สังเกตได้ สีจิ่วเฉินดีกับเธอมาก อยากได้อะไรก็หามาให้ตลอด แต่ว่า สิ่งพวกนี้ไม่ใช่สิ่งที่ซ่งซานต้องการ

“จิ่วเฉิน คุณชอบจือซย่าหรือเปล่า?” ซ่งซานเงยหน้าถาม แววตาแฝงไปด้วยความเกลียดชัง

สายตาเหยี่ยวของสีจิ่วเฉินหรี่ลง ไม่ตอบคำถาม

ซ่งซานแกล้งยิ้มอย่างเศร้าใจ “ถังจือซย่าเกลียดฉันขนาดนั้น ถ้าหากเธอรู้ว่าพวกเราเคยได้กัน และ...เธอเคยโดนผู้ชายย่ำยีมาก่อน เธอไม่สนใจผู้ชายไปตั้งนานแล้ว”

ท่าทีของสีจิ่วเฉินนิ่งไปหลายวินาที เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร รู้สึกไม่พอใจที่ได้ยินเรื่องของถังจือซย่ากับผู้ชายคนอื่น

“เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องพูดถึงอีก” สีจิ่วเฉินพูดเรียบง่าย จิตใจเหม่อลอยไม่อยู่กับเนื่อกับตัว

ในขณะนั้นเอง สายตาซ่งซานมองเห็นเงาคนกำลังเดินเข้ามาจากพุ่มดอกไม้อีกทาง สายตาที่เฉียบคมของเธอพบว่าเป็นถังจือซย่า

แววตาของซ่งซานสาดประกายออกมา จู่ๆก็พุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของสีจิ่วเฉิน กอดเอวของเขาแน่น “จิ่วเฉิน คุณเป็นผู้ชายคนแรกของฉัน ความบริสุทธิ์ของฉันให้คุณไปแล้ว ชั่วชีวิตนี้ฉันคงไม่สามารถชอบใครได้อีก ฉันรักคุณ จิ่วเฉิน”

สีจิ่วเฉินร่างกายหยุดชะงัก ก้มหัวมองดูซ่งซานที่อยู่ในอ้อมแขน จู่ ๆเธอก็สารภาพรัก ทำให้เขาตั้งตัวไม่ทัน

เขาทำได้เพียงแค่ปลอบโยนเธออย่างใจเย็น “ซานซาน อย่าทำแบบนี้”

“ฉันไม่เอา คืนนั้นฉันยังจำได้ชัดเจน จูบของคุณ กลิ่นอายของคุณ ท่าทางบ้าคลั่งของคุณที่อยู่บนร่างของฉันตอนนั้น...”

เดิมทีถังจือซย่าอยากเดินเล่นผ่อนคลายจิตใจ นึกไม่ถึงจะเจอซ่งซานกับสีจิ่วเฉินจู๋จี๋กัน อีกทั้งยังได้ยินซ่งซานพูดแบบนั้น กลางวันแสกๆขนาดนี้ ไม่อายชาวบ้านเขาหรือไง?