รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 72

สีจิ่วเฉินดึงแขนของซ่งซานออก ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ดวงตาสีดำจดจ้องไปที่เธอ “ในเมื่อฉันหาเธอเจอ ฉันก็จะรับผิดชอบเธอ”

ซ่งซานเหมือนกับแมวที่ได้รับบาดเจ็บ ริมฝีปากแดงทำปากจู๋ ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้า “อืม ฉันเชื่อคุณ จิ่วเฉิน สำหรับฉันแล้วคุณคือคนที่ฉันเชื่อใจที่สุด ชั่วชีวิตนี้ฉันอยากอยู่ข้างๆคุณไปตลอด เป็นคนที่คุณปกป้อง เป็นคนที่คุณต้องการ ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

สีจิ่วเฉินตบไหล่ปลอบเธอเบาๆเล็กน้อย “เอาละ อย่าร้องไห้อีกเลย ร้องไห้แล้วไม่สวยนะ”

ซ่งซานก้มหัวลง เขินอายเหมือนดอกไม้ที่อยู่ด้านข้าง สายตาของเธอมองไปทางพุ่มไม้อีกทางด้วยท่าทีเยาะเย้ย ถังจือซย่าได้ยินทั้งหมดแล้วนะ!

สีจิ่วเฉินรู้สึกได้ว่าได้ยินเสียงชัดเจนว่ามีคนอยู่ด้านหลัง เขาเอ่ยเสียงต่ำ “ใคร? ออกมา”

ถังจือซย่าไม่ได้คิดจะหลบ เธอก้าวเดินออกมาอย่างเปิดเผย สีจิ่วเฉินมองเห็นว่าเป็นเธอ สีหน้าก็เปลี่ยนไปยุ่งเหยิงทันที เมื่อกี้ที่ซ่งซานกอดเขาแล้วพูดเรื่องพวกนั้นกับเขา เธอได้ยินไหมนะ?

“จือซย่า...” ซ่งซานทำเสียงตกใจ

ถังจือซย่ายกมุมปากพูดเยอะเย้ยเล็กน้อย “พวกคุณทำต่อไป ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันแค่ผ่านมาเฉยๆ”

“จือซย่า คุณย่าพูดอะไรกับเธอเหรอ?” ซ่งซานรีบถามทันทีและเรียกนายหญิงใหญ่สีอย่างสนิทสนมว่าคุณย่า

ถังจือซย่าขมวดคิ้วขึ้นอย่างเย็นชา “ฉันไม่จำเป็นต้องบอกเธอ”

ซ่งซานฝืนยิ้มออกมา พูดอย่างอ่อนโยน “ฉันเพียงแค่ถามๆเท่านั้น เธออย่าได้โกรธเลยนะ”

“ซ่งซาน ต่อหน้าฉันทำเสแสร้งอ่อนแอให้มันน้อยๆหน่อย เธอเป็นคนยังไง ในใจฉันรู้ดีที่สุด” ถังจือซย่าอยากเข้าไปกระชากหน้ากากจอมปลอมของซ่งซาน ให้สีจิ่วเฉินได้เห็นชัดๆ ว่าเธอเป็นคนจิตใจเลวทรามขนาดไหน

ดวงตาของซ่งซานแดงเล็กน้อย พูดขอโทษด้วยความนอบน้อม “จือซย่า ขอโทษ ปีนั้นถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอช่วยฉันไว้ เธอก็คงไม่...”

ถังจือซย่าใบหน้าซีดขาวเล็กน้อย พูดเสียงเย็นขัดเธอ “หุบปาก อย่าทำให้ฉันเกลียดเธอมากไปกว่านี้”

ซ่งซานตกใจกลัวจนตัวสั่นเล็กน้อย หันหน้าไปทางสีจิ่วเฉินเพื่อให้เขาปลอบขวัญ สีจิ่วเฉินรู้ว่าพวกเขากำลังพูดเรื่องอะไรกันอยู่ เมื่อเห็นว่าสีหน้าของถังจือซย่าซีดขาว เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอได้เผชิญกับฝันร้ายที่ไม่อยากจะเอ่ยถึงมันขึ้นมาอีก

“ซานซาน เธอกลับไปรอผมที่ห้องโถง ผมกับคุณหนูถังมีเรื่องคุยกันเล็กน้อย” สีจิ่วเฉินหันไปคุยกับซ่งซาน

แน่นอนว่าซ่งซานไม่ยินดีให้โอกาสพวกเขา แต่ว่าเธอไม่กล้าทำให้สีจิ่วเฉินไม่ชอบใจ เธอทำได้เพียงพยักหัวอย่างเชื่อฟังแล้วเดินจากไป

หลังส่งซ่งซานออกไปแล้ว ถังจือซย่าก็ไม่อยากสนใจผู้ชายตรงหน้าสักเท่าไร เมื่อกี้เธอเพิ่งจะได้ยินซ่งซานเล่าเรื่องราวคืนนั้นของพวกเขา เธอได้ยินแล้วรู้สึกไม่สบายท้อง ผู้ชายคนนี้อยู่บนร่างซ่งซานอย่างดุดันเหรอ?

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าช่วงนี้เขาคนนี้อยู่ในช่วงต้องการปลดปล่อย ตอนที่อยู่กับเธอก็ชอบทำตัวรุ่มร่าม ชอบฉวยโอกาส เห็นทีประโยคนั้นจะพูดไม่ผิด ผู้ชายจะซื่อสัตย์ก็ต่อเมื่อมีตะปูตอกไว้ที่กำแพง

“ถังจือซย่า ซ่งซานพูดเรื่องของเธอให้ฉันฟังหมดแล้ว ในเมื่อเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว ก็ลืมมันไปเสียเถอะ!” สีจิ่วเฉินพูดปลอบจากด้านหลังเธอ

ถังจือซย่าหยุดฝีเท้าลงเล็กน้อย เธอรู้ว่าซ่งซานต้องอะไร หล่อนต้องการเอาเรื่องอดีตที่ไม่ดีของเธอ ใส่ไฟเติมแต่งให้ดูย่ำแย่เป็นสิบเท่าเล่าให้ชายคนนี้ฟัง เขาในตอนนี้กำลังสงสารเธอหรือ? หรือว่าเห็นใจเธอ?

น่าเสียดาย เธอไม่ต้องการความเห็นอกเห็นใจของใครทั้งนั้น

ผู้ชายในคืนนั้นทำร้ายเธอให้เธอเจ็บปวดใจ แต่เพราะมีลูกชายเป็นยารักษา เธอเลยลืมบาดแผลเมื่อห้าปีก่อนไปไม่น้อย ถึงขนาดหากไม่เอ่ยถึง เธอก็ไม่ได้คิดถึงมันอีก

“คุณชายสี คุณจัดการตัวเองให้ดีเสียก่อนเถอะ!” ถังจือซย่าเอ่ยเสียงเย็น

“ฉันสามารถทำอะไรเพื่อเธอบ้างได้ไหม?” สายตาของสีจิ่วเฉินจับจ้องไปที่ใบหน้าซีดขาวของเธอ หัวใจบีบรัด

“มี จากนี้เป็นต้นไป ให้ซ่งซานอยู่ห่างๆฉันเข้าไว้” ถังจือซย่าลั่นวาจาเสร็จ เดินสวนทางออกไปอย่างเย็นชา