รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 72

สีจิ่วเฉินดึงแขนของซ่งซานออก ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ดวงตาสีดำจดจ้องไปที่เธอ “ในเมื่อฉันหาเธอเจอ ฉันก็จะรับผิดชอบเธอ”

ซ่งซานเหมือนกับแมวที่ได้รับบาดเจ็บ ริมฝีปากแดงทำปากจู๋ ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้า “อืม ฉันเชื่อคุณ จิ่วเฉิน สำหรับฉันแล้วคุณคือคนที่ฉันเชื่อใจที่สุด ชั่วชีวิตนี้ฉันอยากอยู่ข้างๆคุณไปตลอด เป็นคนที่คุณปกป้อง เป็นคนที่คุณต้องการ ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

สีจิ่วเฉินตบไหล่ปลอบเธอเบาๆเล็กน้อย “เอาละ อย่าร้องไห้อีกเลย ร้องไห้แล้วไม่สวยนะ”

ซ่งซานก้มหัวลง เขินอายเหมือนดอกไม้ที่อยู่ด้านข้าง สายตาของเธอมองไปทางพุ่มไม้อีกทางด้วยท่าทีเยาะเย้ย ถังจือซย่าได้ยินทั้งหมดแล้วนะ!

สีจิ่วเฉินรู้สึกได้ว่าได้ยินเสียงชัดเจนว่ามีคนอยู่ด้านหลัง เขาเอ่ยเสียงต่ำ “ใคร? ออกมา”

ถังจือซย่าไม่ได้คิดจะหลบ เธอก้าวเดินออกมาอย่างเปิดเผย สีจิ่วเฉินมองเห็นว่าเป็นเธอ สีหน้าก็เปลี่ยนไปยุ่งเหยิงทันที เมื่อกี้ที่ซ่งซานกอดเขาแล้วพูดเรื่องพวกนั้นกับเขา เธอได้ยินไหมนะ?

“จือซย่า...” ซ่งซานทำเสียงตกใจ

ถังจือซย่ายกมุมปากพูดเยอะเย้ยเล็กน้อย “พวกคุณทำต่อไป ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันแค่ผ่านมาเฉยๆ”

“จือซย่า คุณย่าพูดอะไรกับเธอเหรอ?” ซ่งซานรีบถามทันทีและเรียกนายหญิงใหญ่สีอย่างสนิทสนมว่าคุณย่า

ถังจือซย่าขมวดคิ้วขึ้นอย่างเย็นชา “ฉันไม่จำเป็นต้องบอกเธอ”

ซ่งซานฝืนยิ้มออกมา พูดอย่างอ่อนโยน “ฉันเพียงแค่ถามๆเท่านั้น เธออย่าได้โกรธเลยนะ”

“ซ่งซาน ต่อหน้าฉันทำเสแสร้งอ่อนแอให้มันน้อยๆหน่อย เธอเป็นคนยังไง ในใจฉันรู้ดีที่สุด” ถังจือซย่าอยากเข้าไปกระชากหน้ากากจอมปลอมของซ่งซาน ให้สีจิ่วเฉินได้เห็นชัดๆ ว่าเธอเป็นคนจิตใจเลวทรามขนาดไหน

ดวงตาของซ่งซานแดงเล็กน้อย พูดขอโทษด้วยความนอบน้อม “จือซย่า ขอโทษ ปีนั้นถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอช่วยฉันไว้ เธอก็คงไม่...”