รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 716

"ครั้งหน้าช่วยบอกฉันหน่อยไหมห้ะ อย่ามาโกหกหน้าด้านๆ" เยี่ยวานวานบ่น

“เธออยากเจอฉันขนาดนั้นเลยเหรอ” เจียนจือเพ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

ใบหน้าสวยของเย่หวานว่านแดงเล็กน้อยและเธอพูดด้วยหน้าบึ้งตึง "ใครบอกกันเล่า ไม่ใช่ซะหน่อย"

"จองร้านอาหารหรือยัง"

"อืม ตอนบ่ายฉันมีงานแถวนี้แหล่ะ" เยี่ยวานวานพยักหน้า

"ไปกันเถอะ" จู่ๆ เจียนจือเพ่ยก็เอื้อมมือมาคว้าข้อมือของเธอแล้วก็เดินทาง

หัวใจของเยี่ยวานวานเต้นไม่เป็นจังหวะ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงจับมือไว้กัน ที่นี่มีเพื่อนร่วมงานของเธออยู่เยอะ เธอไม่อยากโดนคนอื่นเข้าใจผิดนะ

ณ ห้องอาหาร

เยี่ยวานวานเป็นตัวแทนของพ่อเธอเพื่อพูดกับชายที่อยู่ตรงข้าม "คุณเจียน ฉันขอบคุณคุรแทนคุณพ่อล่ะกัน ขอบคุณคุณส่งบริษัทคืนให้เขา ขอบคุณ"

เจียนจือเพ่ยมองไปที่ใบหน้าอันบอบบางที่แสดงความจริงใจของเธอ แล้วเขาก็ยิ้มเล็กน้อย "แค่ขอบคุณ คำเดียวงั้นเหรอ"

เยี่ยวานวานเม้มริมฝีปากสีแดงของเธอ "แล้วคุณยังอยากให้ขอบคุณแบบไหนอีกล่ะ"

เจียนจือเพ่ยมองไปที่ริมฝีปากสีแดงของเยี่ยวานวานที่ถูกกัดด้วยฟันขาว ริมฝีปากที่เนียนน่ารักและน่าจุมพิตมองแล้วทำให้ร่างกายของเขาเกร็งอย่างอธิบายไม่ถูก เขากลืนน้ำลายและพูดว่า "ไม่มีอะไร ทำไมเธอถึงชอบกัดปากตัวเองนักนะ ไม่กลัวปากแตกหรือไง"

เวลาที่เยี่ยวานวานประหม่า เธอชอบกัดริมฝีปากล่างของเธอจนติดเป็นนิสัย และพอเขาพูดแบบนี้ ดวงตาที่เหมือนพระจันทร์เสี้ยวของเธอก็เลิกขึ้น "ฉันไม่ได้โง่ ฉันจะกัดปากตัวเองให้แตกทำไม"

“วันหลังอย่าเอาแต่กัดปากใส่ผู้ชาย เธอรู้หรือเปล่าว่าสำหรับผู้ชายแล้วนี่หมายถึงการอ่อย” เจียนจือเพ่ยสอนอย่างจริงจัง

ใบหน้าสวยของเยี่ยวานวานแดง เธอเข้าใจแล้ว

"ฉัน...ฉันแค่ชิน ฉันไม่ได้อยากจะอ่อยใคร" เยี่ยวานวานอธิบาย

“เลิกทำแบบนี้ซะ” ชายตรงหน้าออกคำสั่งอย่างแข็งกร้าว

เยี่ยวานวานพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง "ได้ ฉันจะเริ่มเปลี่ยนตั้งแต่วันนี้เลย"

เมื่อเห็นท่าทีที่เชื่อฟังของเธอ เจียนจือเพ่ยก็มีความสุขอย่างอธิบายบอกไม่ถูก เขายิ้มและชมเธอว่า "เป็นเด็กดีจริงๆ"

หน้าของเยี่ยวานวานเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง ชายคนนี้คิดอย่างไรกับเธอกันแน่!