รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 75

สีจิ่วเฉินเหลือบมองเเล้วพยักหน้า “ดูดี”

“คุณย่าดีกับฉันมากเเละชอบฉันมาก” ซ่งซานตั้งใจพูดให้ถังจือซย่าฟัง

เธอต้องการให้ถังจือซย่ารู้ว่าตำเเหน่งในใจของนายหญิงใหญ่สีเธอก็มีความสำคัญเช่นกัน

“ มอบให้เธอเธอก็เก็บไว้เถอะ!” สีจิ่วเฉินพูดจบสายตาก็มองไปที่ผู้หญิงที่นั่งเบาะหลังจากกระจกมองหลัง ถังจือซย่าหันศรีษะมองไปที่ข้างนอกหน้าต่างตลอด เผยให้เห็นใบหน้าที่ละเอียดอ่อน งดงามราวเทพธิดาน้ำเเข็งก็มิปานไม่สามารถล่วงละเมิดได้

ในที่สุดก็มาถึงถนนใหญ่ถังจือซย่าไม่อยากอยู่ต่อเเม้เเต่วินาทีเดียว เธอหันไปบอกผู้ชายข้างหน้า “ประธานสีรบกวนจอดรถทีค่ะ”

รถของสีจิ่วเฉินจอดที่ด้านข้าง ขมวดคิ้วเเล้วมองเด็กสาวในกระจก “ทำไมเหรอ”

“ฉันจะลงรถ” ถังจือซย่าพูดเสร็จก็ผลักประตูอย่างสง่าห้าวหาญลงรถไป

สีจิ่วเฉินตกใจผู้หญิงคนนี้จะไม่นั่งรถของเขาเเล้วหรือ?

ซ่งซานยิ่งมีความสุข เเบบนี้เธอก็จะได้อยู่กับสีจิ่วเฉินเพียงลำพัง

เเต่ในเวลานี้สีจิ่วเฉินลุกจากที่นั่งคนขับลงจากรถ เธอตะลึงมองดูร่างสูงเพรียวของสีจิ่วเฉินวิ่งไล่ตามถังจือซย่าถึงข้างทาง นัยน์ตาของซ่งซ่านวาวโรจน์ด้วยความเเค้นเคือง ถังจือซย่าตั้งใจหาเรื่องมาเพื่อดึงดูดความสนใจของสีจิ่วเฉินใช่ใหม

ถังจือซย่าเห็นสีจิ่วเฉินไล่ตามมาเเต่เธอไม่สนใจ เดินไปที่ตำเเหน่งที่เหมาะสมจึงยื่นมือออกไปโบกเรียกเเท๊กซี่ที่ผ่านมา

“มีรถทำไมไม่นั่งโบกเเท๊กซี่ทำไม” ชายหนุ่มขมวดคิ้วไม่พอใจ

“คุณไม่ต้องใส่ใจฉัน คุณพาซ่งซานไปส่งก็พอเเล้ว” ถังจือซย่าหันศรีษะตอบเขาประโยคหนึ่ง

“ฉันพาเขากลับบ้านก็จะพาเธอกลับบริษัท” สีจิ่วเฉินพูดเคร่งขรึม น้ำเสียงคะยั้นคะยอ

“ฉันไม่ชอบนั่งรถคันเดียวกันกับเธอ นอกจากคุณไล่เธอลงจากรถ พาเเค่ฉันคนเดียว เป็นยังไง?” ถังจือซย่าเงยหน้าพูดด้วยใบหน้าจองหอง

สีจิ่วเฉินตกใจเขาเคยได้เรียนรู้เกี่ยวกับความไร้เหตุผลของเธอมาเเล้ว เขาคว้าข้อมือของเธอ“ถังจือซย่าคุณใช้เหตุผลหน่อยได้ใหม”

ถังจือซย่าดึงมือออกอย่างรังเกียจ“ฉันใช้เหตุผลกับคนอื่นได้เเต่กับคุณฉันไม่เคยคิด อย่ามาเเตะตัวฉัน”

ในขณะนั้นเเท๊กซี่ก็มา ถังจือซย่าเปิดประตูรถก็ขึ่นไปนั่ง สีจิ่วเฉินขมวดคิ้วอย่างโกรธจัด ผู้หญิงคนนี้ไม่ไว้หน้าเขา

ซ่งซานเห็นถังจือซย่าไปเเล้วเเต่ในใจนั้นเต็มไปด้วยความคับข้องใจ ถังจือซย่าเสเเสร้งเกินไปเเล้ว ไม่ใช่เธอเสเเสร้งเก่งจนเข้าไปถึงกระดูกหรอกนะ?

สีจิ่วเฉินกลับไปที่รถ ซ่งซานเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มไปด้วตความไม่พอใจ ก็รีบตำหนิตัวเอง“เป็นเพราะฉันใช่ใหม จือซย่าถึงไม่ยิมนั่งรถคันนี้ รู้เเต่เเรกฉันเรียกเเท๊กซี่ก็ดี”

เเววตาของสีจิ่วเฉินอ่อนลงเล็กน้อย“อย่าคิดมาก เธอเเค่มีเรื่องด่วนต้องกลับบริษัท”

ซ่งซานเเสร้งถอนหายใจ“ความสัมพันธ์ของฉันกับจือซย่าก็คงกลับไปเหมือนเเต่ก่อนไม่ได้เเล้ว ชั่วชีวิตนี้ฉันคงไม่สามารถชดเชยความเจ็บปวดที่เคยทำกับเธอไว้ไม่ได้”

สีจิ่วเฉินพูดปลอบเธอ“เรื่องที่ผ่านไปเเล้วก็อย่าพูดถึงมันอีก”

“จือซย่าเกลียดฉันมาห้าปีเเล้ว ในใจฉันก็โทษตัวเองมาตลอดห้าปี ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงคืนนั้นที่เสื้อผ้าของเธอเลอะเทอะ ร่างกายที่เขียวช้ำ ฉันก็…ฉันก็อยากตบตัวเอง เพราะอะไร…เพราะอะไรต้องให้เธอเจอเรื่องที่ทารุณอย่างนั้นด้วย?”

มือที่กำพวงมาลัยของสีจิ่วเฉินกำหมัดเเน่น คำบรรยายของซ่งซานทำให้เขานึกขึ้นมาได้ว่าคนที่ถังจือซย่าประสพเคราะห์เจอตอนนั้นเป็นคนโรคจิตใช่ใหม?

ซ่งซานเเค่ต้องการเน้นย้ำว่าตอนนั้นถังจือซย่าโดนทำร้ายอย่างน่าเศร้าขนาดไหน โดนผู้ชายเล่นเซ็กอย่างทารุณ เเบบนี้สีจิ่วเฉินจะต้องหมดความสนใจไปจากเธอเเน่ๆ

ผู้ชายก็ต้องรักอนามัยบ้างล่ะ!ผู้หญิงที่โดนผู้ชายเล่นเซ็กมาก่อน พวกเขาจะยังมีความสนใจอยู่อีกหรือ

เเต่ซ่งซานเดาผิดไปเเล้วจริงๆ

นอกจากสีจิ่วเฉินจะยิ่งสงสารถังจือซย่าเเล้ว เขายังไม่รังเกียจสักนิด เเละยิ่งเมื่อรู้ถึงอดีตที่เลวร้ายของเธอเขาก็ยิ่งนึกอยากปกป้องเธอ

นี่ก็เป็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปในช่วงนี้ของเขา ตั้งเเต่คุณย่าพูดเรื่องให้เขาเเต่งงานกับเธอ เขาก็ขัดเเย้งอย่างเต็มตัว มาถึงบัดนี้เขาไม่ต่อต้านมานานเเล้ว เเม้กระทั่งเต็มใจที่จะเเต่งกับเธอ เเต่ช่วยไม่ได้กลับถูกผู้หญิงคนนี้รังเกียจเสียเเล้ว

“เรื่องที่ผ่านไปเเล้วอย่าพูดถึงมันอีก เธอก็อย่าโทษตัวเอง” สีจิ่วเฉินเห็นซ่งซานตำหนิตัวเองอย่างเจ็บปวด เขาจึงพูดให้เธอคลายกังวล