รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 75

สีจิ่วเฉินเหลือบมองเเล้วพยักหน้า “ดูดี”

“คุณย่าดีกับฉันมากเเละชอบฉันมาก” ซ่งซานตั้งใจพูดให้ถังจือซย่าฟัง

เธอต้องการให้ถังจือซย่ารู้ว่าตำเเหน่งในใจของนายหญิงใหญ่สีเธอก็มีความสำคัญเช่นกัน

“ มอบให้เธอเธอก็เก็บไว้เถอะ!” สีจิ่วเฉินพูดจบสายตาก็มองไปที่ผู้หญิงที่นั่งเบาะหลังจากกระจกมองหลัง ถังจือซย่าหันศรีษะมองไปที่ข้างนอกหน้าต่างตลอด เผยให้เห็นใบหน้าที่ละเอียดอ่อน งดงามราวเทพธิดาน้ำเเข็งก็มิปานไม่สามารถล่วงละเมิดได้

ในที่สุดก็มาถึงถนนใหญ่ถังจือซย่าไม่อยากอยู่ต่อเเม้เเต่วินาทีเดียว เธอหันไปบอกผู้ชายข้างหน้า “ประธานสีรบกวนจอดรถทีค่ะ”

รถของสีจิ่วเฉินจอดที่ด้านข้าง ขมวดคิ้วเเล้วมองเด็กสาวในกระจก “ทำไมเหรอ”

“ฉันจะลงรถ” ถังจือซย่าพูดเสร็จก็ผลักประตูอย่างสง่าห้าวหาญลงรถไป

สีจิ่วเฉินตกใจผู้หญิงคนนี้จะไม่นั่งรถของเขาเเล้วหรือ?

ซ่งซานยิ่งมีความสุข เเบบนี้เธอก็จะได้อยู่กับสีจิ่วเฉินเพียงลำพัง

เเต่ในเวลานี้สีจิ่วเฉินลุกจากที่นั่งคนขับลงจากรถ เธอตะลึงมองดูร่างสูงเพรียวของสีจิ่วเฉินวิ่งไล่ตามถังจือซย่าถึงข้างทาง นัยน์ตาของซ่งซ่านวาวโรจน์ด้วยความเเค้นเคือง ถังจือซย่าตั้งใจหาเรื่องมาเพื่อดึงดูดความสนใจของสีจิ่วเฉินใช่ใหม

ถังจือซย่าเห็นสีจิ่วเฉินไล่ตามมาเเต่เธอไม่สนใจ เดินไปที่ตำเเหน่งที่เหมาะสมจึงยื่นมือออกไปโบกเรียกเเท๊กซี่ที่ผ่านมา

“มีรถทำไมไม่นั่งโบกเเท๊กซี่ทำไม” ชายหนุ่มขมวดคิ้วไม่พอใจ

“คุณไม่ต้องใส่ใจฉัน คุณพาซ่งซานไปส่งก็พอเเล้ว” ถังจือซย่าหันศรีษะตอบเขาประโยคหนึ่ง

“ฉันพาเขากลับบ้านก็จะพาเธอกลับบริษัท” สีจิ่วเฉินพูดเคร่งขรึม น้ำเสียงคะยั้นคะยอ

“ฉันไม่ชอบนั่งรถคันเดียวกันกับเธอ นอกจากคุณไล่เธอลงจากรถ พาเเค่ฉันคนเดียว เป็นยังไง?” ถังจือซย่าเงยหน้าพูดด้วยใบหน้าจองหอง