รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 76

เบ้าตาของซ่งซานเเดงก่ำเเละยังจงใจใช้หลังมือเช็ดน้ำตาอย่างเงียบๆ

ส่งมาถึงวิลล่าแล้ว

เเววตาของซ่งซานมองดูที่สีจิ่วเฉินอย่างคาดหวัง “จิ่วเฉินเข้าไปข้างในดื่มชาก่อนไหม”

“ไม่ล่ะ เดี๋ยวมีประชุมที่บริษัท” สีจิ่วเฉินปฎิเสธ

“เเค่น้ำชาถ้วยเดียวใช้เวลาไม่นานหรอก ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวรู้สึกเหงา”

“ผมบอกแล้ว ถ้าคุณรู้สึกเหงาก็พาครอบครัวมาอยู่ด้วยกัน” สีจิ่วเฉินเเนะนำ

“ฉันบอกพวกเขาเเล้ว พวกเขาไม่คุ้นกับที่นี่” ซ่งซานรีบพูดเท็จ ความสบายแบบนี้ เธอจะให้ครอบครัวที่เธอเกลียดชังมาเสวยสุขด้วยได้ยังไง?

พวกเขานำความเจ็บปวดมาให้ก็เพียงพอเเล้วที่เธอจะเกลียดพวกเขา

“งั้นก็เกลี้ยกล่อมพวกเขาให้มาอยู่เป็นเพื่อนคุณสิ” สีจิ่วเฉินพูดจบก็เหลือบมองนาฬิกา “ผมต้องไปแล้ว”

ซ่งซานรู้ว่าไม่อาจรั้งเขาไว้ได้เเต่เมื่อมองดูความหล่อเหลาที่น่าหลงใหลตรงหน้า เธอก็ทำใจกล้าโน้มตัวมาจากตำเเหน่งของเธอยื่นมือออกไปคิดจะกอดสีจิ่วเฉินมาจูบก่อนลงจากรถ

เเต่ปฎิกิริยาของสีจิ่วเฉินก็ไวเช่นกัน พอลมหายใจของซ่งซานมาใกล้ ฝ่ามือใหญ่ของสีจิ่วเฉินก็หยุดเธอไว้ สายตาของเขามีพลังที่ไม่สามารถทนได้ชนิดหนึ่ง “ลงรถไปเถอะ!”

ซ่งซานหน้าเเดงด้วยความเขินได้เเต่ลงจากรถไปอย่างอับอาย

มองรถของสีจิ่วเฉินออกไปเเล้วใบหน้าก็ยังรู้สึกร้อน ในใจคิดสงสัยว่าสีจิ่วเฉินไม่มีความต้องการทางร่างกายเลยหรือ หรือว่าข้างกายเขามีผู้หญิงคนอื่น?

เธออดคิดถึงครั้งก่อนที่บนคอของเขามีรอยจูบไม่ได้ ถ้าหากไม่ใช่ของถังจือซย่าก็ต้องเป็นของคนอื่นเเน่

บนเเท๊กซี่ถังจือซย่านั่งดูข้อความอย่างนึกเบื่อ ทันใดนั้นเธอมองไปที่การสนทนาระหว่างเธอกับจ้านฉิงเหย่ด้วยความประหลาดใจ เธอไม่ได้ตอบกลับข้อความเหล่านี้นี่นา!

เธอนึกย้อนไปอีกครั้ง เมื่อคืนเธออาบน้ำตอนเก้าโมงเป็นไปไม่ได้ที่ลูกชายจะมาตอบข้อความเหล่านี้ เเต่ตอนนั้นมีเเค่สีจิ่วเฉินที่อยู่บ้านของเธอคนเดียว

หรือว่าเป็นเขา

ถังจือสย่าอ่านคำพูดคำจาที่ใช้ ก็เดาได้เลยว่าต้องเป็นเขา!

น่าเกลียด!

เขามาเเอบดูข้อความของเธอเเละยังตอบข้อความกลับให้เธออีก

มาดูที่จ้านฉิงเหย่สารภาพรัก ถังจือซย่าไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี จ้านฉิงเหย่สารภาพรักอยู่บ่อยๆ เเละทุกครั้งก็ลึกซึ้งซะจนเธอเห็นเป็นเรื่องปกติ