รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 77

“ธุระเรื่องงาน” สีจิ่วเฉินพูดจบก็วางสายก่อน

ถังจือซย่าทำได้เเค่ออกจากประตูเดินไปสำนักงานใหญ่ เธอเคาะประตูเเล้วเข้าไปเห็นเเค่ชายคนหนึ่งบนที่นั่งสวมเสื้อเชิ๊ตสีขาวเสน่ห์เกินห้ามใจ นัยน์ตาสีดำสนิทคู่นั้นจ้องมาที่เธอ

“ประธานสีมีอะไรชี้เเนะ” ถังจือซย่าเดินไปถามตรงหน้า

สีจิ่วเฉินมองดูเธออย่างผ่อนคลาย”เธอมั่นใจกับผลงานของเธอในนิทรรศการอัญมณีครั้งนี้ใหม เเน่ใจใหมว่าจะได้รางวัล?

ถังจือซย่ายิ้มที่มุมปากทันที “มั่นใจเเน่นอน”

“ฉันเพิ่มเงินรางวัลในครั้งนี้จากหนึ่งเเสนเพิ่มไปเป็นถึงหนึ่งล้าน ถ้าหากเธอได้รางวัลเงินนี่ก็จะเป็นของเธอ” สีจิ่วเฉินเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างเกียจค้าน ทั่วตัวเต็มไปด้วยพลังของชายชาตรีนัยน์ตาที่สว่างไสวคู่นั้นยิ่งมีเสน่ห์ดึงดูดใจ

ถังจือซย่าอดคิดไม่ได้ว่าถ้าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่นักธุรกิจ ไปเป็นดาราน่าจะได้เป็นถึงซุปเปอร์สตาร์ เเค่รูปลักษณ์เเบบนี้ก็พอถมเถ

ถังจือซย่ามั่นใจเเน่นอนถ้าเธอได้หนึ่งล้าน เธอก็จะสามารถเก็บเงินเป็นสินสอดทองหมั้นไว้ให้ลูกชาย ในอนาคตถ้าจะเเต่งสะใภ้ก็ไม่ต้องเป็นกังวลเเล้ว

“ใกล้จะถึงเวลาฉันเลิกงานเเล้ว” ถังจือซย่าพูดกับเขาเป็นนัยว่าเธอจะไปเเล้ว

“ฉันก็กำลังจะเลิกงานพอดี ฉันส่งเธอไปรับเฉินเฉิน”

“ไม่ต้องขอบคุณ” ถังจือซย่าปฎิเสธ

สีจิ่วเฉินหรี่ตามองดูเธอลึกซึ้ง “ฉันรับปากคุณย่าไว้ต้องดูเเลพวกเธอสองคนเเม่ลูก”

ถังจือซย่ามีความรู้สึกที่ดีมากกับนายหญิงใหญ่เเต่กับหลานชายไม่รู้สึกอะไร เธอปฎิเสธอีกครั้ง”พวกเราไม่ต้องการการดูเเลจากคุณ”

สิบนาทีต่อมา

ถังจือซย่าโบกเเท๊กซี่ใต้ตึก ทันใดนั้นเงาดำของรถโรลส์-รอยซ์คันหนึ่งเคลื่อนไปข้างหน้าเธอเเล้วกระจกรถลดลงมา ชายหนุ่มที่มีน้ำเสียงไม่ยอมให้ปฎิเสธง่ายๆ”ขึ้นรถ”

ถังจือซย่าจ้องเขาด้วยความโมโห ผู้ชายคนนี้เป็นวิญญาณหรือไงตามติดไม่เลิก เธอปฎิเสธไปเเล้วไง

ในขณะนั้นเเท๊กซี่คันหนึ่งไม่ดูตาม้าตาเรือก็ขับไปจอดหน้ารถใครบางคนทันที ถังจือซย่ารีบเปิดประตูอย่างรวดเร็วเเล้วขึ้นไปนั่ง

เเท๊กซี่ออกไปเเล้วเเละรถสีดำก็ตามไป

ถังจือซย่าหันกลับไปเหลือบมอง คาดไม่ถึงจะเห็นหัวรถโรลส์-รอยซ์สีดำ เธอหงุดหงิดในใจผู้ชายคนนี้จะจบได้หรือยัง?

สีจิ่วเฉินตามไปถึงหน้าประตูโรงเรียน ถังจือซย่าลงจากรถเดินเข้าไปในโรงเรียน ตอนที่เธอจูงมือลูกชายออกมานั้นก็เห็นใครบางคนยืนพิงกระจกรถอย่างสง่างามจ้องมาที่เธอสองเเม่ลูก

เด็กชายตัวเล็กๆที่จับมือเธออย่างมีความสุขก็สลัดมือถังจือซย่าออกร้องอย่างประหลาดใจ”คุณลุงสี”

พูดจบก็วิ่งไปหาผู้ชายคนหนึ่ง

สีจิ่วเฉินนั่งลงรับเด็กชายไว้ในอ้อมกอดด้วยเเขน เด็กน้อยก็นั่งที่ข้อพับเเขนของเขาอย่างมีความสุขมาก

ในเวลานี้มีพ่อลูกคู่หนึ่งเข้ามาเด็กผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นถาม”ถังอวี่เฉินนี่พ่อของนายใช่ใหม”

ถังอวี่เฉินมองที่เพื่อนร่วมชั้นเเละมองผู้ชายข้างๆกำลังคิดจะส่ายหัว ผู้ชายก็ยิ้มกว้าง”ใช่ฉันเป็นพ่อของถังอวี่เฉิน”

ถังอวี่เฉินตกตะลึง ถังจือซย่าที่เพิ่งมาถึงได้ยินพอดีเธอมองไปที่ผู้ชาย เขายอมรับมั่วซั่วทำไม

รอจนเด็กชายกับพ่อของเขาจากไป ถังอวี่เฉินก็มองสีจิ่วเฉินอย่างโหยหา”คุณลุงสีคุณเป็นพ่อให้ผมชั่วคราวได้ใหม”

“หนูอยากให้ฉันเป็นพ่อของหนูเหรอ” สีจิ่วเฉินถามกลับ

“อยากครับ!”

“ไม่ได้” เสียงผู้หญิงไม่พอใจเเทรกเข้ามาถังจือซย่าจะบ้าเเล้วลูกชายล้อเล่น ผู้ชายคนนี้ก็ล้อเล่นด้วยหรือ

“หม่ามี๊คุณครูบอกว่าเดือนนี้มีการเเสดงของพ่อเเม่ลูกต้องให้คุณพ่อมาร่วมด้วย ผมอยากเชิญคุณลุงสีมาเป็นพ่อของผมชั่วคราวเข้าร่วมการเเสดงเเทนผม”

“ไม่มีการเเสดงของหม่ามี๊กับลูกเลยเหรอ”

“มีครับ!เด็กผู้หญิงร่วมกับหม่ามี๊ เด็กผู้ชายร่วมกับคุณพ่อทั้งนั้น”เด็กน้อยตอบ

ถังจือซย่าฮึดฮัดโรงเรียนอนุบาลเเห่งนี้ไม่คำนึงถึงเด็กที่ไม่มีพ่อ ดังนั้นจึงจัดรายการออกมาเเบบนี้ เเน่นอนว่าก็ไม่สามารถโทษโรงเรียนอนุบาลได้

สีจิ่วเฉินพูดหนักเเน่น”ฉันจะไปร่วมในการเสดงพ่อเเม่ลูกกับหนู”