รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 78

“ฮื่อ!” เด็กน้อยพยักหน้าอย่างมีความสุข

“เฉินเฉินทำไมพวกเราไม่เชิญคุณลุงจ้านมาร่วมล่ะ!” ถังจือซย่ารู้สึกว่าจ้านฉิงเหย่เหมาะสมกว่า

“ฉิงเหย่เพิ่งรับช่วงต่อจากบริษัทยุ่งมากๆไม่มีเวลาเข้าร่วม”

“ฉันลองถามเขาดูให้เขาจัดการให้” ถังจือซย่ารู้สึกว่าจำเป็น

“ไม่ได้นะหม่ามี๊!เมื่อกี้เสี่ยวชิงรู้ว่าคุณลุงสีเป็นพ่อของผมเเล้ว ถ้าเปลี่ยนเป็นคุณลุงฉิงเหย่ความก็เเตกพอดี” ถังอวี่เฉินรีบโต้เเย้ง

ถังจือซย่า “…”เธออยากร้องไห้ เมื่อกี้ผู้ชายคนนี้ยอมรับมั่วซั่วทำไมนะ!

สีจิ่วเฉินยิ้มที่มุมปาก “ฉันจะเเสดงเป็นพ่อให้สมบทบาทเลย”

“ผมก็ตั้งตารอ” ถังอวี่เฉินปรบมือเล็กๆของเขา

“ฉันจะเลี้ยงหนูกินของอร่อยๆ” ผู้ชายพูดจบก็พูดว่าจะเปิดประตูด้านหลังเอาเด็กน้อยเข้าไป ถังจือซย่ารีบมาอุ้มลูกชายหันไปพูดกับใครสักคน “ไม่รบกวนประธานสีคืนนี้ฉันจะหุงข้าวให้เขากินเอง”

ถังอวี่เฉินกลับมาสู่อ้อมกอดของหม่ามี๊ เงยหน้าขึ้นเเละพูดกับสีจิ่วเฉิน”คุณลุงสีมากินข้าวบ้านผมใหม ฝีมือการทำอาหารของหม่ามี๊ดีมาก…” คำพูดต่อไปของเด็กน้อยโดนมือหนึ่งมาปิดไว้ทันที”

ถังจือซย่าปิดปากเล็กๆของลูกชายไว้หันไปพูดกับผู้ชายว่า “ฝีมือการทำอาหารของฉันเเย่มากเลยไม่เชิญคุณ”

ริมฝีปากของผู้ชายโค้งขึ้นยิ้มเล็กๆ “ฉันไม่รังเกียจ” พูดจบก็สงสารเด็กน้อยที่โดนเอามือปิดปากไว้ “อย่าปิดปากเด็กเเล้ว”

ถังจือซย่าเพิ่งนึกขึ้นได้ตอนนี้จึงรีบปล่อยมือ เด็กน้อยสูดหายใจดวงตาโตกระพริบโต้เเย้ง “ หม่ามี๊ฝีมือทำอาหารเห็นชัดๆว่าเก่งมาก ทำไมหม่ามี๊ถึงพูดโกหก”

ถังจือซย่ามองดูลูกชายไม่มีคำพูดใด เลื่อยขาเก้าอี้ฉัน คุณก็เลื่อยซะมีความสุขซินะ?

โอ๊ย!ต้องโทษเธอสอนให้ลูกพูดความจริงมาตลอดห้ามพูดโกหก เเละเธอก็ยังคงมั่นใจในฝีมือการทำอาหารของตัวเอง

“คุณลุงสีพวกเราไปจ่ายตลาดเป็นเพื่อนหม่ามี๊เถอะ!” เด็กน้อยเงยหน้าพูด

ถังจือซย่าไม่มีที่ว่างให้พูดปฏิเสธ เด็กน้อยมุดเข้าไปในรถของสีจิ่วเฉิน พอคิดถึงที่เขาเคยช่วยเธอเเละยังต้องเชิญมาให้ช่วยเข้าร่วมในกิจกรรมวันพ่อเเม่ลูก เชิญเขากินข้าวสักมื้อก็สมควรอยู่

เธอก็ขึ้นรถด้วย สีจิ่วเฉินขับไปที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ

ถังจือซย่าให้ลูกชายกับเขารอบนรถ เธอไปซื้ออาหารสำหรับทำมื้อเย็นที่ห้างสรรพสินค้าอย่างรวดเร็ว เเละขับกลับไปที่คอนโด

กลับมาถึงคอนโดถังจือซย่ารู้สึกว่าสองห้องนอนหนึ่งห้องรับเเขกก็เพียงพอสำหรับเธอเเละลูกชายอาศัยอยู่ จนต้องมารับรองผู้ชายคนนี้จึงพบว่า บ้านเธอเล็กไปจริงๆ

“คุณอยู่เป็นเพื่อนเฉินเฉินเถอะ!ฉันไปห้องครัว” ถังจือซย่าคิดเเค่อยากทำอาหารเย็นให้เร็วๆผู้ชายคนนี้กินเสร็จจะได้กลับ

เด็กน้อยก็ไม่ใช่เด็กอายุสามขวบเเล้วไม่ต้องการคนอยู่เป็นเพื่อน เขาหันไปพูดกับสีจิ่วเฉิน “คุณลุงสีคุณลุงไปช่วยหม่ามี๊หุงข้าวเถอะ!ผมจะทำการบ้านเเล้ว”

สีจิ่วเฉินมองไปที่ร่างผอมเพรียวในห้องครัวพยักหน้า “ได้!หนูไปทำการบ้านเถอะ!”

เด็กน้อยกลับเข้าห้องเพื่อทำการบ้าน ชายร่างสูงเดินไปทางห้องครัว ถังจือซย่ากำลังคิดจะหยิบของในตู้เย็น ใช่

เกิดการชนกันที่ประตูห้องครัว

ถังจือซย่ากระเเทกศรีษะชนเข้าไปในอ้อมเเขนของชายหนุ่ม เเละชายหนุ่มก็รีบคว้ามือเธอไว้เเละโอบเอวเล็กๆของเธอไว้ ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก

ใบหน้าที่สวยงามของถังจือซย่าตื่นตระหนกคิดอยากถอยหลัง ส้นเท้าเตะไปที่ประตูครัว ตามองไปทางที่จะถอยหลังกลับ

เธอเอื้อมมือไปจับมือชายหนุ่มเเต่ชายหนุ่มก็โอบเอวเธออีกครั้ง ในครั้งนี้ยิ่งใกล้กันเข้าไปอีก กระทั่งเธอต้องกอดเอวเขาไว้เเน่น

ถังจือซย่ารีบสลัดให้พ้นจากเขา ผลักเขาออกไปด้วยความตกใจพูดอย่างโกรธๆว่า “คุณนั่งบนโซฟาได้ใหมอย่าทำให้วุ่นวาย”

ผู้ชายบางคนเป็นผู้บริสุทธิ์จริงๆนะ

เขาเเค่อยากมาดูว่าเธอต้องการให้ช่วยใหม เเละเป็นเธอที่โผเข้าอ้อมกอดเขาสองครั้งยังต้องโดนเธอดุ

“ต้องการให้ช่วยใหม” สีจิ่วเฉินหรี่ตาถาม