รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 79

“ไม่ต้องการ” ถังจือซย่าขมวดคิ้วเเละตอบ

สีจิ่วเฉินทำได้เพียงกลับไปนั่งที่โซฟามองดูผู้หญิงคนนี้เดินไปเดินมาในครัว ยุ่งอยู่กับการทำอาหารเย็นสำหรับสามคน

จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าในห้องเล็กๆนี้เหมือนกับมีพลังอย่างหนึ่งที่ล้างความเหนื่อยล้าเเละทำให้เขาผ่อนคลายสบายตัว

ถังจือซย่าทำเห็ดอบไก่หม้อดินของโปรดของลูกชาย เเละผัดอาหารอีกสองอย่าง ต้มซุปข้าวโพดซี่โครงหมูหม้อหนึ่ง

ทั้งหมดนี้เธอใช้เวลาทำไปหนึ่งชั่วโมง

เเละผู้ชายที่อยู่บนโซฟาก็นั่งดูเธอหนึ่งชั่วโมงเช่นกันสีจิ่วเฉินค้นพบว่าเเค่ดูผู้หญิงทำอาหารก็มีความรู้สึกหนึ่งว่าดูไม่พอ

เขาเป็นอะไรเนี่ย?

เด็กน้อยตั้งใจหลบอยู่ในห้องไม่ออกมา เขาอยากให้ความเป็นส่วนตัวกับคุณลุงสีเเละหม่ามี๊ ให้พวกเขาพัฒนาความสัมพันธ์ให้ดีๆไม่เเน่นะสักวันหนึ่งคุณลุงสีก็สามารถเป็นพ่อของเขาจริงๆก็ได้

เด็กน้อยเเม้ว่าจะยังเล็กเเต่เขาก็ดูออกว่าหม่ามี๊เห็นจ้านฉิงเหย่เป็นเเค่เพื่อนเท่านั้นไม่ได้มีความคิดที่จะเเต่งงานกับเขาจริงๆ เเต่กับคุณลุงสีท่านนี้ไม่เเน่ว่าหม่ามี๊อาจจะชอบนะ?

ถังจือซย่าเสริฟอาหารเสร็จอยู่ดีๆก็ก็มองไปที่ผู้ชายบนโซฟา ร่างสูงตรงนั่งอยู่บนโซฟาตัวเล็กในห้องโถงดูสง่างามเเละสูงศักดิ์

“ กินข้าวเเล้ว” ถังจือซย่าเตรียมข้าวเเละกับข้าวเสร็จจึงไปเคาะประตูเรียกลูกชายในห้องให้เขาออกมากินข้าว

เด็กน้อยเปิดประตูเเละพูดกับชายบนโซฟาว่า “คุณลุงสีพวกเราล้างมือเเล้วกินข้าวกันเถอะ!”

“ ได้” สีจิ่วเฉินพาเขาไปล้างมือในห้องน้ำ

ที่โต๊ะอาหารชายหนุ่มมองดูกับข้าวสามอย่างซุปหนึ่งอย่าง เเม้จะเป็นเเค่อาหารบ้านๆเเต่เรียกน้ำย่อยเขามาก ขนาดอาหารจากภัตตาคารห้าดาวยังไม่น่าดึงดูดใจเท่ากับอาหารไม่กี่อย่างนี้

ถังจือซย่าเช็ดมือจากในครัวเสร็จ ออกมาก็เห็นข้าวชามหนึ่งวางอยู่ตรงหน้า เป็นชายหนุ่มตักให้

ถังจือซย่ายกชามข้าวขึ้นเห็นในชามของลูกชายคีบกับข้าวเเล้วเธอจึงลงมือรัปประทาน

“คุณลุงสี คุณลุงก็กินด้วย” เด็กน้อยยังคีบผักให้เขา