รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 79

“ไม่ต้องการ” ถังจือซย่าขมวดคิ้วเเละตอบ

สีจิ่วเฉินทำได้เพียงกลับไปนั่งที่โซฟามองดูผู้หญิงคนนี้เดินไปเดินมาในครัว ยุ่งอยู่กับการทำอาหารเย็นสำหรับสามคน

จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าในห้องเล็กๆนี้เหมือนกับมีพลังอย่างหนึ่งที่ล้างความเหนื่อยล้าเเละทำให้เขาผ่อนคลายสบายตัว

ถังจือซย่าทำเห็ดอบไก่หม้อดินของโปรดของลูกชาย เเละผัดอาหารอีกสองอย่าง ต้มซุปข้าวโพดซี่โครงหมูหม้อหนึ่ง

ทั้งหมดนี้เธอใช้เวลาทำไปหนึ่งชั่วโมง

เเละผู้ชายที่อยู่บนโซฟาก็นั่งดูเธอหนึ่งชั่วโมงเช่นกันสีจิ่วเฉินค้นพบว่าเเค่ดูผู้หญิงทำอาหารก็มีความรู้สึกหนึ่งว่าดูไม่พอ

เขาเป็นอะไรเนี่ย?

เด็กน้อยตั้งใจหลบอยู่ในห้องไม่ออกมา เขาอยากให้ความเป็นส่วนตัวกับคุณลุงสีเเละหม่ามี๊ ให้พวกเขาพัฒนาความสัมพันธ์ให้ดีๆไม่เเน่นะสักวันหนึ่งคุณลุงสีก็สามารถเป็นพ่อของเขาจริงๆก็ได้

เด็กน้อยเเม้ว่าจะยังเล็กเเต่เขาก็ดูออกว่าหม่ามี๊เห็นจ้านฉิงเหย่เป็นเเค่เพื่อนเท่านั้นไม่ได้มีความคิดที่จะเเต่งงานกับเขาจริงๆ เเต่กับคุณลุงสีท่านนี้ไม่เเน่ว่าหม่ามี๊อาจจะชอบนะ?

ถังจือซย่าเสริฟอาหารเสร็จอยู่ดีๆก็ก็มองไปที่ผู้ชายบนโซฟา ร่างสูงตรงนั่งอยู่บนโซฟาตัวเล็กในห้องโถงดูสง่างามเเละสูงศักดิ์

“ กินข้าวเเล้ว” ถังจือซย่าเตรียมข้าวเเละกับข้าวเสร็จจึงไปเคาะประตูเรียกลูกชายในห้องให้เขาออกมากินข้าว

เด็กน้อยเปิดประตูเเละพูดกับชายบนโซฟาว่า “คุณลุงสีพวกเราล้างมือเเล้วกินข้าวกันเถอะ!”

“ ได้” สีจิ่วเฉินพาเขาไปล้างมือในห้องน้ำ

ที่โต๊ะอาหารชายหนุ่มมองดูกับข้าวสามอย่างซุปหนึ่งอย่าง เเม้จะเป็นเเค่อาหารบ้านๆเเต่เรียกน้ำย่อยเขามาก ขนาดอาหารจากภัตตาคารห้าดาวยังไม่น่าดึงดูดใจเท่ากับอาหารไม่กี่อย่างนี้

ถังจือซย่าเช็ดมือจากในครัวเสร็จ ออกมาก็เห็นข้าวชามหนึ่งวางอยู่ตรงหน้า เป็นชายหนุ่มตักให้

ถังจือซย่ายกชามข้าวขึ้นเห็นในชามของลูกชายคีบกับข้าวเเล้วเธอจึงลงมือรัปประทาน

“คุณลุงสี คุณลุงก็กินด้วย” เด็กน้อยยังคีบผักให้เขา

“คุณลุงสีฝีมือของหม่ามี๊เป็นยังไง?” เด็กน้อยถามอย่างสงสัย

“ดีมาก”

“ถ้างั้นหลังคุณลุงมากินข้าวที่บ้านเราบ่อยๆนะ!”

ชายหนุ่มรับปากอย่างไว “ ได้สิ!”

ถังจือซย่าเกือบสำลักอาหารเธอมองดูลูกชาย ไม่มีเรื่องช่างหาเรื่องให้เเม่เเท้ๆ เธอทำงานมาเหนื่อยๆยังต้องทำอาหารเพิ่มสำหรับอีกหนึ่งคนเธอไม่ทำหรอก

“คุณลุงงั้นคุณลุงขึ้นเงินเดือนให้หม่ามี๊ผมหน่อยได้ใหม” ดวงตาสวยของเด็กน้อยยิ้มเเละถามขึ้น

ถังจือซย่าหยุดเคี้ยวอาหารชั่วขณะ เธอมองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเพลินๆ จะกล้าขึ้นเงินเดือนให้เธอใหม

เจ้านายใหญ่ยิ้มให้กับเด็กน้อย ตอบอย่างร่าเริง “ได้พรุ่งนี้ฉันจะขึ้นเงินเดือนให้เธอ”

ถังจือซย่าคิดพรุ่งนี้เป็นวันที่ห้าเป็นวันเงินเดือนออกพอดีก็ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จะพูดจริงทำจริงใหม

กินข้าวเสร็จถังจือซย่าก็ยุ่งอยู่กับการทำความสะอาดห้องครัวอีกครั้ง เด็กน้อยลากสีจิ่วเฉินไปเล่นที่ห้อง

เเปดโมงกว่าถังจือซย่าพูดกับชายที่อยู่บนเตียงลูกชายว่า “ประธานสีนี่ก็ดึกเเล้ว”

เป็นนัยนัยว่าเขาควรกลับไปได้เเล้ว

สีจิ่วเฉินลูบที่ศรีษะของเด็กน้อย “ลุงสีจะกลับละนะ”

“คุณลุงสีช่วงกิจกรรมวันพ่อเเม่ลูกคุณลุงต้องมานะ!”

“ได้!ฉันมาเเน่นอน” สีจิ่วเฉินพูดรับประกัน

เมื่อสีจิ่วเฉินออกมา ถังจือซย่าชี้ไปที่ถุงขยะถุงหนึ่งตรงประตูพูดกับชายหนุ่มว่า “ ประธานสีรบกวนช่วยฉันเอาขยะไปด้วยตรงหน้าประตูมีถังขยะ “

สีจิ่วเฉินคุณชายใหญ่โอรสผู้เย่อหยิ่งเเห่งสวรรค์ของตระกูลสี ไม่บ่นอะไรหยิบขยะผลักประตูเเล้วจากไป

หัวใจของถึงจือซย่าอ่อนโยนลงอย่างบอกไม่ถูก ผู้ชายคนนี้นอกจากบางทีชอบกดขี่ข่มเหงเอาเเต่ใจเเต่สำหรับนิสัยใจคอนับว่าใช้ได้เลยทีเดียว