รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 753

ขณะนั้นก็มีคนเดินเข้ามา “สีสือเหยา มีคนมาหา ลุกขึ้น”

สีสือเหยามึนงง ในใจคิดว่าใช่แม่ของเธอไหม? พ่อของเธอประกันตัวเธอหรือเปล่า?

มือสองข้างของสีสือเหยาใส่กุญแจมือ เธอมานั่งรอคนที่จะเข้ามาหาเธอที่ห้องเยี่ยม สายตาของเธอลุกลี้ลุกลนขึ้นมาทันที เธอรู้สึกละอายใจ

เธอไม่คิดว่าคนที่มาเยี่ยมเธอจะเป็นถังจือซย่า

ถังจือซย่าจ้องมองเธอ สายตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

สีสือเหยาก้มหน้าลง เธอรู้สึกเหมือนสายตาของถังจือซย่าจะทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว ราวกับโดนตบหน้า น่าขายหน้าเกินจะทนไหว

“สีสือเหยา เธอมันหน้าไม่อายจริงๆ” ถังจือซย่าเอ่ยเสียงเย็น

“ช่วยไม่ได้ ฉันจำเป็นต้องทำ อีกอย่างฉันก็ชอบจิ่วเฉินมาตั้งแต่เด็ก คนที่อยู่ข้างเขาคือฉัน แต่คนที่ได้แต่งงานกับเขาคือเธอ ฉันยอมไม่ได้” สีสือเหยาระบายความรู้สึกที่กดไว้ในใจออกมา

“ในโลกของความรู้สึกมันไม่มีแบ่งว่าใครมาก่อนหรือหลัง เธออย่ามาหาข้ออ้าง ตอนนี้เขาเป็นผู้ชายของฉัน แต่เธอกลับอยากจะทำร้ายเขา”

ใบหน้าของสีสือเหยาแดง เหมือนเธอต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับพบว่าตอนอยู่ต่อหน้าถังจือซย่า ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ผิดหมด

“ฉันอยากคลอดลูกให้เขา แม้จะไม่มีฐานะหรือชื่อเสียงก็ตาม” สีสือเหยายิ้มขื่น

ถังจือซย่าพยายามข่มอารมณ์ก่อนจะตอกกลับอย่างเรียบนิ่ง “งั้นเธอก็ยิ่งไม่มีคุณสมบัติ”

จู่ๆ สีสือเหยาก็มองถังจือซย่าด้วยแววตาชั่วร้าย “เธอคิดว่าจิ่วเฉินจะรักเธอไปตลอดงั้นเหรอ ไม่แน่ว่าพอเขาเจอผู้หญิงคนใหม่ก็อาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ เธออย่ามั่นใจไปหน่อยเลย”

เชื่อว่าไม่ว่าผู้หญิงคนไหนมาได้ยินคำพูดนี้ก็จะต้องรู้สึกสะเทือนใจ

ถังจือซย่าฟังนิ่งๆ แค่เธอเปิดปากก็ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดได้

“สีสือเหยา คิดถึงชะตากรรมของตัวเธอเองเถอะ! ยังไงโทษสิบปีของพ่อเธอก็หนีไม่พ้น แค่ฉันให้ทนายความพยายามหาหลักฐานมาอีกสักหน่อย ทุกสิ่งที่พ่อเธอทำน่ะก็อาจจะมีโทษถึงยี่สิบปี”