รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 763

ดังนั้นช่วงสามวันนี้ เวลาที่เยี่ยวานวานใช้กับเขาจึงไม่เพียงพอ ไม่ว่าเขาจะกอดเธอไว้ไม่ยอมปล่อย หรือเธอเกาะติดเขาไม่ยอมปล่อยก็ตาม

ความรู้สึกนี้ราวกับว่าพวกเขาได้มอบโลกของตนเองให้กันและกัน และไม่มีอะไรสามารถเข้ามารบกวนพวกเขาได้

“พรุ่งนี้อยากไปไหน?”

“ฉันอยากไปสวนสนุก คุณจะไปกับฉันไหม?” เยี่ยวานวานเอ่ยถาม

เจียนจือเพ่ยก้มหน้าลงไปจูบริมฝีปากเล็กๆ ของเธอ ก่อนจะเอ่ยเสียงแหบแห้ง “แน่นอน”

เยี่ยวานวานดันเขาออกอย่างเขินอาย “ไม่เอาแล้ว!”

“หมาน้อย หมาน้อยของฉันไม่ให้แตะอีกแล้ว” เจียนจือเพ่ยล้อเธอขำๆ เพราะครั้งก่อนที่เยี่ยวานวานเมาเธอพูดเอาไว้แบบนั้น

ใครร้องหยุดคนนั้นเป็นหมา เธอขุดหลุมฝังตัวเองแล้ว

ตอนนี้ไม่ว่าจะทำอะไรชายหนุ่มก็เอาแต่เรียกเธอว่าหมาน้อยด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ เรียกไปเรียกมาก็กลายเป็นคำเรียกระหว่างเธอกับเขา

เยี่ยวานวานจะปฏิเสธเสน่ห์ของผู้ชายคนนี้ได้อย่างไร? ดังนั้นบ่ายวันนี้จึงพิเศษอีกครั้ง ชายคนนี้เหมือนกับหมาป่าที่ไม่รู้จักอิ่ม

ตอนค่ำ

เจ้าหมาป่าอยากจะพาเธอไปทานอาหารมื้อใหญ่เพื่อชดเชยให้เธอ

ในลานจอดรถชั้นใต้ดิน เยี่ยวานวานและเขาเดินควงแขนออกมาจากลิฟต์ ผู้ช่วยที่ซุ่มอยู่เห็นคุณหนูก็รีบยกโทรศัพท์มือถือขึ้นเพื่อถ่ายรูปและวิดีโอ เพราะกลัวว่าจะพลาด

โชคดีที่เขาไม่พลาด เยี่ยวานวานและเจียนจือเพ่ยยังแสดงพลอดรักกันต่อหน้าเขา เยี่ยวานวานกับเขาเป่ายิงฉุบก่อนที่เจียนจือเพ่ยจะเป็นฝ่ายแพ้ เยี่ยวานวานจึงสั่งให้เขาแบกเธอไปที่รถ

สุดท้ายเจียนจือเพ่ยจึงอุ้มเธอ