รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 789

"ไม่จำเป็น ฉันจะไปส่งเธอเอง" เจียนจือเพ่ยเองก็ไม่รู้ว่าเขามีความคิดนี้มาจากไหน เขาอยากจะไปส่งเธอเอง

เยี่ยวานวานก็มองเขาประหลาดใจเช่นกัน ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนสัมผัสได้ถึงตอนที่เขาเคยทำดีกับเธอ

เจียนจือเพ่ยอุ้มเยี่ยวานวานไปยังรถที่เจ้าหน้าที่ดูแลเตรียมให้ เฉียวเสวี่ยเม่ยที่อยู่ข้างหลังกระทืบเท้า ในใจรู้สึกเสียใจสุดขีด

ทำไมเธอถึงพาเยี่ยวานวานไปที่สนามม้า ปล่อยให้เธอบังเอิญพบกับเจียนจือเพ่ย

นอกจากนี้ เฉียวเสวี่ยเม่ยยังพบว่า เจียนจือเพ่ยที่ปกติไม่สนใจใยดีเธอ เหลือเชื่อจะทำดีขนาดนี้กับเยี่ยวานวานที่เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำ เขาลืมเยี่ยวานวานแล้วไม่ใช่เหรอ

พ่อทำให้เขาลืมเยี่ยวานวานจนหมดสิ้นแล้วไม่ใช่เหรอ เฉียวเสวี่ยเม่ยทำได้เพียงมองดูรถของเจียนจือเพ่ยแล่นออกไป

ขณะที่เยี่ยวานวานนั่งอยู่ในรถก็มองผู้ชายที่นั่งข้างๆ รู้สึกประหลาดใจ เขาทิ้งคู่หมั้นไว้ที่สนามม้าและพาเธอมาด้วยกัน

ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้า จะถูกนินทาไหม มันจะส่งผลเสียต่อเขาไหม

เยี่ยวานวานไม่ปรารถนาที่จะเป็นเหตุให้ชื่อเสียงของเขามัวหมอง

รถยนต์ขับไปถึงโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์นัก ประตูรถเปิดออก เยี่ยวานวานอวดเก่งก้าวลงจากรถ เพราะเธอไม่อยากให้ผู้ชายคนนี้อุ้ม

เจียนจือเพ่ยก้าวลงจากอีกฝั่งแล้วเดินไปตรงหน้าเธอ เห็นเธอจับประตูรถเพื่อพยุงตัวและเดินกะโผลกกะเผลก เขาขมวดคิ้วพลางเอ่ยถาม "คุณเดินได้ไหม"

"ได้ ฉันเดินได้" เยี่ยวานวานพยักหน้า ที่โรงพยาบาลมีคนเยอะแยะ แน่นอนว่าจะให้เขาอุ้มไม่ได้

กระนั้น หลังจากเดินไปได้สองก้าว เยี่ยวานวานก็รู้สึกได้ว่าข้อเท้าแพลงรุนแรง เมื่อออกแรงอย่างนี้ทำให้เจ็บปวดเหลือจะทน

เจียนจือเพ่ยจู่ๆ ก็หัวเราะหึๆ "ถ้าเธออยากให้อุ้มก็แค่บอกมา"

"ไม่ต้อง" เยี่ยวานวานบอกปัดอย่างหยิ่งในศักดิ์ศรี

ทว่าพอเดินต่อไปได้สองก้าว เธอได้แต่ทรุดตัวลงเพราะเดินต่อไม่ไหวแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า "ใครช่วยเอาเปลหามมายกฉันหน่อยได้ไหม ฉันเดินไม่ไหว มันเจ็บมาก"