รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 81

ประมาณสิบโมง ห้างสรรพสินค้า ในร้านหลุยส์ วิตตอง

ซ่งซานกำลังดูกระเป๋าขณะนั้นเองโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เธอรับสาย “โหลเเม่”

“ซานซาน เเกมีเงินใหม?น้องชายของเเกต้องจ่ายค่าเรียนพิเศษช่วงนี้ ยืมเเกมาหมุนหน่อย”

“เเม่ ฉันมีเงินที่ไหนกัน ตอนนี้จะเลี้ยงตัวเองยังลำบากเลย ฉันไม่มีเงินให้น้องชายจ่ายค่าเทอมหรอกนะ” ซ่งซานปฎิเสธ

“วันวันหนึ่งเเกมัวทำอะไรอยู่?วันๆไม่ทำอะไรเอาเเต่กินกับนอนใช่ใหม!ฉันเลี้ยงเเกมาเปล่าประโยชน์ เเค่เงินสองพันหยวนยังไม่มีปัญญา ทำไมเเกไร้ประโยชน์อย่างนี้!” เสียงเเหลมเล็กของผู้หญิงด่าเข้ามา

ซ่งซานอดทนต่อการด่าของเเม่อย่างไร้ความรู้สึก รอด่าจนพอใจเเล้ว เธอค่อยวางสายไป เเละพูดระบายความโกรธกับพนักงานที่อยู่ข้างๆ “กระเป๋าเเถวนี้ใส่ถุงมาให้หมด ฉันเหมา”

พนักงานเบิ่งตากว้างด้วยความตกใจมองที่ซ่งซานอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อกี้เธอรับโทรศัพท์ เธอก็ได้ยินคิดไม่ถึงว่าเธอจะมีเงินซื้อกระเป๋าทั้งเเถว

ตอนซ่งซานรูดบัตรเธอหยิบบัตรสีดำไม่จำกัดวงเงินจ่ายเเล้วออกไป

ตอนเที่ยง ร้านอาหารระดับไฮเอนด์

ซูเหม่ยนั่งตรงข้ามซ่งซานอย่างยับยั้งชั่งใจ “พี่ซานซานนี่เป็นครั้งเเรกที่ฉันมารับประทานอาหารในสถานที่มีระดับเเบบนี้ มันหรูหรามาก!

ซ่งซานเเสร้งถือกาเเฟอย่างสง่างามเเล้วจิบคำหนึ่ง “เสี่ยวเหมย บอกฉันทีช่วงนี้้ถังจือซย่ามีข่าวอะไรบ้าง!

“พี่ซานซาน พี่รู้ใหมเร็วๆนี้มีจัดงานประกวดอัญมณี?ผลงานของถังจือซย่าได้เข้าสู่รอบชิงชนะเลิศเเละจะประกาศรายชื่อผู้ที่ได้รับรางวัลอาทิตย์หน้า ถ้าหากเธอได้รับรางวัลในครั้งนี้ บริษัทจะมีโบนัสให้หนึ่งล้านเลยนะ!” ซูเหม่ยพูดในดวงตาเผยให้เห็นความอิจฉาริษยา

“อะไรนะ?หนึ่งล้าน?” ซ่งซานก็ตกใจเช่นกัน

“ใช่เเล้ว!เดิมทีปีก่อนโบนัสเเค่หนึ่งเเสน เเต่ปีนี้ได้ยินมาว่าประธานสีเพิ่มเงินโบนัสเป็นหนึ่งล้าน น่าทึ่งจริงๆ”

ซ่งซานกำถ้วยในมือเเน่นจนเกือบทำถ้วยเเตก สีจิ่วเฉินเป็นคนเพิ่มเงินโบนัสหรือ?

“ประธานสีช่างกล้าจริงๆ” ซูเหม่ยถอนหายใจ

ซ่งซานในใจฉลาดเเหลมคมคิดออกทันทีว่าถ้านี่เป็นเงินโบนัสที่สีจิ่วเฉินเพิ่มให้ ผู้ชนะในครั้งนี้ต้องเป็นถังจือซย่าอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะเขาต้องการตอบเเทนบุญคุณให้เธอ

อิทธิพลของสีจิ่วเฉินมีทุกสาขาอาชีพ เขาอยากได้รางวัลอัญมณีอะไรสักรางวัลก็เเค่พูดออกมาคำเดียว

ดังนั้นถังจือซย่าจะต้องเป็นผู้ได้รับรางวัลชนะเลิศอย่างเเน่นอน

ไม่ เธอไม่มีวันปล่อยให้ถังจือซย่าได้เงินก้อนนี้ไปง่ายๆ หรือได้เป็นผู้ชนะในการประกวดอัญมณี

ในใจของซ่งซานยิ่งคิดอย่างโหดเหี้ยมว่าจะขับไล่ถังจือซย่าออกจากหอรุ่ยเป่า ลบชื่อเธอออกไปจากนักออกเเบบให้ชื่อเธอเหม็นทั่ววงการ

นิทรรศการอัญมณีในครั้งนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุดจะต้องใช้มันให้เป็นประโยชน์ ให้เธอได้ลิ้มรสความรู้สึกจากสวรรค์ตกสู่นรก

หลังอาหารกลางวันถังจือซย่าเบิกเงินสดกลับมาหนึ่งเเสน เธอเอาเงินก้อนนี้ดิ่งตรงไปสำนักงานใหญ่

เธอเคาะประตูห้องทำงานของสีจิ่วเฉิน เเละฉู่เฮ่าที่อยู่ข้างในเปิดประตูให้เธอ

“ประธานสีอยู่ใหม”

“อยู่ครับ!” ฉู่เฮ่าตอบอย่างสุภาพ

ถังจือซย่าพยักหน้าให้เขา “ฉันมีธุระหาประธานสี” พูดจบเธอก็เข้าไปข้างใน เห็นสีจิ่วเฉินกำลังตรวจเอกสารกองใหญ่อยู่บนโซฟาในสำนักงาน ดูท่าทางเหมือนยุ่งมาก

พอเห็นเธอมาสีจิ่วเฉินก็เงยหน้ามองที่เธอเเวบหนึ่ง เเล้วกลับไปง่วนกับกองเอกสารต่อ

“มีธุระใหม” เขาพูดเบาๆ

ถังจือซย่าไม่พูดอะไรเอาเงินปึกหนึ่งจากในกระเป๋าวางตรงหน้าเขา “นี่เป็นเงินหนึ่งเเสนหยวนฉันคืนให้คุณ”

สีจิ่วเฉินชงักปลายปากกาที่เซ็นชื่อ เเต่ก็ยังคงเซ็นชื่อของเขาจนจบด้วยท่าทีเก๋ไก๋ รวบเอกสารไว้ด้วยกัน เงยหน้าเรียกเธอ “หยุดก่อนถังจือซย่าเก็บเงินไว้”

ถังจือซย่าเป็นคนรักเงินมากเเต่เงินที่ได้มาด้วยวิธีการที่ไม่เหมาะสมเธอไม่เอา เธอหันหลังกลับ “ถ้าคุณคิดว่ามีเงินเยอะไปไม่รู้จะเอาไปใช้อะไร งั้นคุณก็เอาไปอุทิศเพื่อการกุศลเถอะ!ยังมีคนอีกมากมายต้องการความสงเคราะห์จากคุณ”

ฉู่เฮ่าที่อยู่อีกข้างหนึ่งฟังจบก็มิวายอธิบายเเทนเจ้านาย “คุณถัง ประธานสีมีบริจาคที่องค์กรการกุศลอยู่เเห่งหนึ่ง เเละทุกปียังลงทุนมากกว่าหมื่นล้าน”

สีหน้าของถังจือซย่าเเข็งทื่อไปหลายวิ ไอเบาๆทีหนึ่งอย่างเคอะเขิน “งั้นถือซะว่าฉันไม่ได้พูด”

พูดจบก็ออกไปอย่างเขินอาย