รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 82

ช่วงบ่ายตอนไปรับลูกชาย มีประกาศเกี่ยวกับเวลาการเเข่งขันพ่อเเม่ลูกซึ่งก็คือวันศุกร์นี้ นักเรียนเเต่ละคนจำกัดจำนวนคนมาได้เเค่สองคน เเละจะให้ดีที่สุดก็คือพ่อเเม่มาร่วม

“คุณถังฉันได้ยินมาว่าคุณพ่อของเฉินเฉินจะมาร่วมในกิจกรรมวันพ่อเเม่ลูกด้วย คืออย่างนี้นะครั้งยี้พวกเรามีเครื่องเเบบให้ด้วย ขอถามส่วนสูงเเละน้ำหนักของคุณพ่อเขา ฉันจะได้เตรียมชุดให้เขาได้”

ร่างที่หล่อเหลาปรากฏขึ้นในหัวของถังจือซย่า เธอหันไปบอกคุณครูว่า “จะต้องใส่เครื่องเเบบพ่อเเม่ลูกด้วยหรือ?”

“คุณถังโรงเรียนของพวกเรากำหนดว่าต้องใส่ นี่ก็ทำเพื่อจัดกิจกรรมให้ลูกๆได้มีส่วนร่วมในวันพ่อเเม่ลูก ถ้าหากไม่ใส่ก็จะไม่ได้บรรยากาศ” ด้วยน้ำเสียงของคุณครู เเปลว่าต้องใส่เเน่นอน

ในใจถังจือซย่าคิดว่านี่เป็นการที่สีจิ่วเฉินรับปากลูกชายเอง ดังนั้นไม่ว่าเครื่องเเบบพ่อแม่ลูกจะออกมาน่าเกลียดเเค่ไหนเขาก็ต้องใส่

“ตกลง คุณซื้อให้พ่อของลูกหนึ่งเมตรเก้าสิบเถอะ!”

“ว้าว!พ่อของเฉินเฉินสูงจัง!น้ำหนักล่ะ?”

“ร่างกายเขาตามมาตรฐานปกติ”

“ตกลง งั้นค่าธรรมเนียมเดี๋ยวชำระในกลุ่มนะ!” คุณครูพูดจบก็ไปทำงาน

ถังจือซย่าพาลูกชายกลับบ้านก็รับโทรศัพท์จากพ่อ พ่อจะพาพวกเขาไปดูคอนโดใหม่

คอนโดเเม้จะมีเเค่สองห้อนหนึ่งห้องรับเเขก เเต่ก็มีพื้นที่มากกว่าหนึ่งร้อยกว่าตารางเมตร ทำให้สองห้องนอนหนึ่งห้องรับเเขก ห้องรับเเขกดูกว้างขวาง ถังจือซย่าคิดออกเเบบในใจว่าวันหลังจะทำพื้นที่เด็กเล่นในห้องโถงให้ลูกชาย เหมาะมากจริงๆ

ระเบียงสองชั้น ระเบียงชั้นหนึ่งเอาไว้ตากเสื้อผ้า ระเบียงอีกชั้นหนึ่งสามารถปลูกดอกไม้ปลูกดอกหญ้า วางโต๊ะสักตัวดื่มกาเเฟทำงานไป

ถังจือซย่าชอบคอนโดนี้ที่พ่อซื้อ เธอรู้สึกขอบคุณที่พ่อของเธออดทนต่อเเรงกดดันของครอบครัวมอบบ้านให้เธอกับลูกชายห้องหนึ่ง

“ ทำความสะอาดนิดหน่อยก็ย้ายมาอยู่เถอะ!ขาดเหลืออะไรข้างล่างมีห้างสรรพสินค้าก็สดวกซื้อได้” ถังจวิ้นมีความสุขอุ้มหลานชายนั่งบนโซฟาเเล้วพูด

ถังจือซย่าพยักหน้า “ได้ คืนนี้หนูไปจัดกระเป๋า ไม่ได้มีของอะไรมากมาย พรุ่งนี้ตอนบ่ายก็ย้ายเข้ามาหุงข้าวมื้อเเรก”

“ดี งั้นพรุ่งนี้ตอนเย็นพ่อมากินข้าวด้วย” ถังจิ้นพูดยิ้มๆ

ถังจือซย่าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพ่อจะมาเเน่นอน ถังจวิ้นก็รู้ถึงความกังวลของเธอเช่นกัน เคารพบูชา “วางใจเเค่พ่อที่มา”

ถังจือซย่าไม่อยากเห็นหน้าเเม่เเละลูกสาวหลี่เจี๋ยจริงๆ เธอพยักหน้า “ตกลง”

บ้านตระกูลถัง

หลี่เจี๋ยไม่พอใจเรื่องที่สามีซื้อคอนโด หาเรื่องไม่พอใจทุกอย่าง เเละเธอยังวางเเผนจะให้สามีซื้อคอนโดห้องหนึ่งเพื่อเป็นทรัพย์สินให้ลูกสาวเป็นสินสอดทองหมั้น

เเต่ถังจวิ้นเอาเงินออกมาไม่ได้มากมายขนาดนี้ หลายปีมานี้บริษัทของเขาพัฒนาไปได้ไม่เลว เหมือนสวรรค์คงช่วยเขาอยู่ ทุกครั้งไม่ว่าประมูลอะไรก็สามารถประมูลได้ บริษัทราบรื่นทำให้เขาสะสมทรัพย์สินอย่างต่อเนื่อง

จากบริษัทขนาดเล็กไม่กี่ล้าน พัฒนาเป็นบริษัทจดทะเบียน ช่างไม่ง่ายเลย

สีเอ็มไพร์กรุ๊ป สำนักงานใหญ่

สีจิ่วเฉินประชุมตอนเย็นที่หอรุ่ยเป่าฝั่งนั้นเสร็จก็ข้ามมาที่สีเอ็มไพร์กรุ๊ปจัดการสะสางงานต่อ ขณะนี้ฉู่เฮ่าหยิบเอกสารชิ้นหนึ่งมา “ประธานสีนี่เป็นการยื่นประมูลใหม่ของบริษัทของถังจวิ้น ตอนนี้พวกเรายื่นมือเข้าไปช่วยเเล้ว”

สีจิ่วเฉินพยักหน้าพอใจ “ดี”

“ประธานสี ถังจวิ้นไม่เคยรู้เรื่องเลยว่าคุณอยู่เบื้องหลังคอยสนับสนุนบริษัทของเขาจนถึงทุกวันนี้”

“ไม่ต้องให้เขารู้ ภรรยาของเขาตายไปเพราะช่วยฉันไว้ ชดเชยให้ครอบครัวเขาเรื่องนี้เป็นสิ่งที่ฉันควรทำ”สีจิ่วเฉินถูๆระหว่างคิ้ว ความอ่อนล้าควบเเน่นอยู่ระหว่างคิ้ว

“ประธานสีงานประกวดอัญมณีด้านนั้นเเจ้งมาเเล้ว”

“อืม!” ดวงตาของสีจิ่วเฉินเป็นประกายราวกับตั้งตารอคอย

“ประธานสีคุณควรกลับได้เเล้วนี่สามทุ่มเเล้ว” ฉู่เฮ่าพูดอย่างเป็นห่วง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา สีจิ่วเฉินก็กลับไปยังวิลล่าสุดหรูกลางหุบเขา ยืนอยู่กลางห้องโถงที่ว่างเปล่าเหงาเปล่าเปลี่ยวจับใจ ทำให้เขาคิดถึงคอนโดเล็กๆของถังจือซย่า เเม้ว่าจะไม่ใหญ่โตเเต่เต็มไปด้วยบรรยากาศความอบอุ่น

ถ้ามีผู้หญิงเพิ่มอีกคนในวิลล่าของเขาจะมีอารมณ์ความรู้สึกมากขึ้นใหม?

ถ้าหากมีลูกๆเพิ่มมาอีกจะต้องมีชีวิตชีวากว่านี้เเน่

สีจิ่วเฉินอดคิดถึงถังจือซย่าเเม่ลูกไม่ได้ ถังจือซย่ามีนิสัยดื้อรั้นไม่ยอมใครง่ายๆ เป็นอิสระเเละเด็ดขาด ไม่ใช่คนที่ใช้เงินเเล้วสามารถจัดการได้จริงๆ ต่อให้เขามีอำนาจก็ไม่มีทางที่ไปบังคับเธอให้เเต่งงานกับเขา

ยิ่งกว่านั้นคือเขาเป็นคนที่ต้องทดเเทนบุญคุณคน

สำหรับสีจิ่วเฉินการได้หัวใจของถังจือซย่ายากยิ่งกว่าการจัดการบริษัทที่มีมูลค่าหลายพันล้านมาก

ในหัวของเขาเต็มไปด้วยเงาของถังจือซย่า คิดมาคิดไปสีจิ่วเฉินรู้สึกร้อนขึ้นมาทั่วร่างกายนิดนึง เเม้เเต่กางเกงสูทของเขาก็เริ่มคับขึ้นมานิดหน่อย