รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 83

นี่ทำให้เขาก้มศรีษะลงด้วยความประหลาดใจ ทำไมพอเขาคิดถึงผู้หญิงคนนี้ร่างกายก็มีปฎิกิริยาตอบสนองมากขนาดนี้

ตอนนี้ถังจือซย่าก็รู้เช่นกันเรื่องที่เขามีความสัมพันธ์เพียงคืนเดียวกับซ่งซานเมื่อห้าปีก่อน เธอคงเกลียดเขามากขึ้นไปอีก

ในขณะนั้นโทรศัพท์มือถือของสีจิ่วเฉินก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดู เป็นรูปที่ถังจือซย่าส่งมารูปหนึ่ง ในรูปเป็นเสื้อยืดสีเหลืองพร้อมข้อความข้างล่างของเธอ

“นี่เป็นเครื่องเเบบกิจกรรมวันพ่อเเม่ลูก คุณเเน่ใจว่าจะเข้าร่วม?”

ชุดเครื่องเเบบนี่มันช่างธรรมดาจริงๆ ราคาขายในออนไลน์อยู่ที่สามสิบเก้าหยวนเก้าเซ็นต์ เนื้อผ้าเเละรูปเเบบก็เหมือนเเผงลอยริมถนน

“ฉันรับปากเฉินเฉินเเล้วต้องไปเเน่นอน” สีจิ่วเฉิน้เเก้ไขข้อความเเล้วส่งไป

“นี่ไม่ค่อยเหมาะสมกับฐานะคุณเท่าไหร่ ฉันเเนะนำให้คุณอย่าเข้าร่วม ฉันจะบอกคุณครูเองว่าฉันไปก็พอเเล้ว”

หลังจากที่สีจิ่วเฉินเหล่ตาดูข้อความจบ เขาก็ตอบกลับไปอย่างหนักเเน่นว่า “ฉันจะไปที่นั่นเเน่นอน”

ในขณะนี้ถังจือซย่ากำลังเอนนอนอยู่บนเตียงเห็นว่าผู้ชายคนนั้นยืนกรานที่จะเข้าร่วม เธอจึงไม่ขัดขวางเเละตอบกลับไปว่า “ก็ได้!วันศุกร์นี้บ่ายสองโมงเจอกัน”

“ได้ เฉินเฉินนอนหรือยัง” ชายหนุ่มถามมา

“นอนเเล้ว”

“เเล้วเธอทำอะไรอยู่”

“ฉันนอนอยู่บนเตียงส่งข้อความให้คุณอยู่” ถังจือซย่าตอบกลับประโยคหนึ่ง

“ถังจือซย่าฉันให้เธอหมื่นล้านเธอจะเเต่งงานกับฉันใหม” จู่ๆชายหนุ่มก็ส่งข้อความมา

ถังจือซย่าจ้องไปที่ประโยคนี้มีเสียงดังในหัว หมื่นล้าน?เเต่งงานกับเขา?

ฮ่าฮ่า!ผู้ชายคนนี้คิดว่าตัวเองเป็นมหาเศรษฐีเเลัวจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ?

“ถ้าขาดผู้หญิงก็ไปหาซ่งซานของคุณซิ! ฉันขาดผู้ชายก็ไม่เอาผู้ชายที่เคยนอนกับซ่งซานหรอก” ถังจือซย่าตอบกลับข้อความไปอย่างเเน่วเเน่

บนโซฟาในห้องโถงของวิลล่า ใบหน้าที่หล่อเหลาเคร่งขรึมลง ร่างกายเต็มไปด้วยความกดอากาศต่ำ ผู้หญิงคนนี้รังเกียจเขาขนาดนี้จริงๆเหรอ?

สีจิ่วเฉินเงยหน้าขึ้นดวงตาคมชัด ถังจือซย่าอนาคตยังอีกยาวไกล ต้องมีสักวันที่เธอจะต้องติดใจฉัน

ชีวิตนี้ยังอีกยาวไกล!

ขณะนั้นโทรศัพท์มือถือของสีจิ่วเฉินก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดูซ่งซานเป็นคนโทรฯมา เขาขมวดคิ้วเเล้วรับสาย “ ฮัลโหล!ซานซาน”

“จิ่วเฉิน ฉันกลัว…คุณสามารถมาอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ใหม” เสียงของซานซานหอบคราง พยายามกระตุ้นให้ชายหนุ่มอยากปกป้อง

“ฉันให้น้าหลิวมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ”

“ไม่เอา…ฉันต้องการเธอ…จิ่วเฉิน ฉันเพิ่งฝันถึงคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน ฉันคิดถึงคุณมาก…คิดถึงมากอยากสัมผัสอีกครั้ง…” น้ำเสียงของซ่งซานเต็มไปด้วยความปราถนาเเละความไม่พอใจ

สีจิ่วเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย เมื่อห้าปีที่เเล้วเขาทำร้ายเธออย่างรุนเเรง จู่ๆซ่งซานยังอาวรณ์ถึงคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อนได้ไง?

“ซานซานเธอยังจำคืนนั้นได้ใหมฉันปฎิบัติกับเธอยังไง?สำหรับเธอควรจะเป็นฝันร้ายซิ!” สีจิ่วเฉินถามอย่างใจเย็น

ซ่งซานหายใจเสียงดังถาม “คืนนั้นฉันกลัวมากเเต่ว่าพอคิดถึงเธอ ฉันก็ไม่กลัวเเล้ว เจ็บปวดเเค่ไหนก็รู้สึกสุขใจ”

“อย่าคิดอีกเลยฉันกลัวเธอมีเเผลในใจ” สีจิ่วเฉินเตือน

“ฮื่อ!งั้นก็ได้ พรุ่งนี้ฉันอยากไปกินมื้อกลางวันกับคุณที่บริษัท”

“ได้”

สีจิ่วเฉินตอบรับ “ฉันไปอาบน้ำก่อน” พูดจบเขาก็วางสายไป

ในขณะนี้ วิลล่ากลางใจเมือง ซ่งซานตกใจเหงื่อเย็นๆออกหน้าผาก เกือบโดนสีจิ่วเฉินจับได้เเล้ว

เมื่อฟังน้ำเสียงของสีจิ่วเฉิน คืนนั้นเขาคงทำให้ถังจือซย่าต้องทนทุกข์ทรมาน สีจิ่วเฉินจำอะไรไม่ค่อยได้ เป็นครั้งเเรกของถังจือซย่าด้วย จากขนาดร่างกายของสีจิ่วเฉิน ถังจือซย่าไม่โดนทรมานจนถึงชีวิตเลยเหรอ?

เเต่ถึงอย่างนั้นซ่งซานก็อิจฉาหึงหวง ถ้าหากคืนนั้นเป็นเธอก็ดีหน่ะซิ

อย่างนี้เธอสามารถรู้สึกได้ถึงความกล้าหาญทรงพลังของสีจิ่วเฉิน คิดถึงรูปร่างของเขาที่เเข็งเเกร่งกำยำ ซ่งซานทั่วร่างร้อนรุ่นนอนไม่หลับ

อยากเป็นผู้หญิงของเขา ครั้งเดียวคงไม่เพียงพอ