รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 837

รถของอันฉีวิ่งไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ออกนอกเส้นทางของตัวเมือง เธอขับรถมาจอดยังตีนเขาที่ไม่มีผู้คนพลุกพล่านมากนัก ลานจอดรถด้านข้างก็มีรถคันอื่นจอดอยู่เพียงสองสามคัน ทำให้รู้ว่าคนที่มาปีนเขาในเวลานี้มีไม่มากนัก

เมื่อทั้งสองลงจากรถ ในเวลานั้นเนี่ยเหยียนเฟิงก็รับรู้ได้ถึงอันตรายบางอย่างที่ใกล้เข้ามา และแล้วก็มีรถออฟโรดคันสีดำพุ่งมาชนรถของอันฉี อันฉีมองรถตัวเองที่ถูกกระแทกเข้าอย่างจัง ในตอนนั้นเองก็มีชายหญิงคู่หนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าเธอ ผู้หญิงคนนั้นได้ตรงเข้ามาแย่งกระเป๋าของเธอไป

เนี่ยเหยียนเฟิงดึงหญิงสาวที่กำลังงุนงงกับสถานการณ์ตรงหน้าให้มาหลบอยู่ด้านหลัง ศรีษะของอันฉีอยู่บนแผ่นหลังแกร่งของเขาพอดิบพอดี

อันฉีเห็นเพียงผู้หญิงคนนั้นเทของในกระเป๋าลงพื้นอย่างรุนแรง และมองดูลิปสติกที่หล่นลงมา เธอเก็บมันขึ้นมาดูเพียงเสียววินาทีก็รู้ทันทีว่าไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ เธอค้นกระเป๋าดูอีกครั้งแต่ก็พบกับความว่างเปล่า

“ไม่อยู่ที่นี่” เธอบอกชายที่มาด้วยกันเป็นภาษาต่างประเทศ

“นี่พวกแกต้องการอะไรกันแน่ ทำไมต้องมาค้นกระเป๋าของฉัน” อันฉีที่เพิ่งจะรู้สึกโมโหก็โผล่ออกมาจากหลังของเนี่ยเหยียนเฟิงเพื่อถามพวกเขา

เธอถูกเตือนด้วยน้ำเสียงทุ้มของชายหนุ่มว่า “ยืนอยู่ข้างหลังผม อย่าออกมา”

“จับเธอ” เสียงผู้หญิงตะโกนออกมาด้วยคาวมโกรธ ดวงตาแดงกร่ำราวกับต้องการแทงอันฉีออกเป็นชิ้นๆ

ชายสองคนเดินออกมาด้านหน้าทันที เนี่ยเหยียนเฟิงมองดูสถาการณ์ เขารู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะจัดการกับสามคนนี้ สิ่งที่เขาต้องทำนั่นก็คือปกป้องผู้หญิงคนนี้ไม่ให้รับบาดเจ็บ

เขาดึงมือเธอขึ้นมา และหันหลังวิ่งตรงไปทางป่าเขา “วิ่ง”

อันฉีก็รู้สึกได้ว่าทั้งสามคนนี้อันตรายมาก อีกทั้งสายตาที่พวกเขามองเธอนั้นน่ากลัวเกินไปราวกับแววตาโหดร้ายของสัตว์ป่าที่ต้องการฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ อันที่จริงเธอก็ไม่ได้รู้จักพวกเขามาก่อนนะ!

แต่สัญชาตญาณบอกกับเธอว่าต้องวิ่ง เธอสลัดมือของเนี่ยเหยียนเฟิงออกและวิ่งเข้าไปในป่าเขาอย่างเร็วที่สุด

คนที่ถูกสลัดมือออกมองเธออย่างอึ้งๆ ถ้าเธอวิ่งเก่ง แถมยังมีสติดีขนาดนี้แล้วล่ะก็ เขาก็มีเรื่องที่ต้องจัดการซะแล้วสิ