รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 867

อันฉีกอดเสื้อผ้าเข้าไปห้องเนี่ยเหยียนเฟิง เธอรีบเปิดหัวฝักบัว เธอรู้สึกหนาวมาก เพราะตอนนี้เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว

เนี่ยเหยียนเฟิงผลัดประตูเข้าไปในห้องของเขา และได้ยินเสียงน้ำดังมาจากห้องอาบน้ำ ซึ่งเขาไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครอยู่ในนั้น

เขาออกจากห้องและเดินต่อกลับไปทางห้องประชุม

หลังจากอันฉีล้างชำระร่างกายแล้วหนึ่งรอบ เธอรู้สึกอบอุ่นไปทั้งตัว จากนั้นเธอจึงนั่งอ่านหนังสือต่อในห้องของเนี่ยเหยียนเฟิงไปซะเลย ราวกับว่าห้องนี้กลายเป็นของเธอที่ใช้ได้ตามใจ

เมื่อถึงตอนเที่ยง อันฉีไปที่ห้องอาหาร เธอตักอาหารเสร็จก็ไปนั่งที่โต๊ะของเสี่ยวซื่อกับคนอื่นๆ หลังจากนั้นไม่นาน เนี่ยเหยียนเฟิงก็มานั่งลงอยู่ตรงข้ามกับอันฉี

“คุณอันฉีครับ ผมได้ยินว่าคุณตกน้ำเมื่อเช้านี้ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” เสี่ยวซื่อถามขึ้นด้วยความสงสัย

“อย่าพูดถึงมันเลยค่ะ ฉันก็ตกลงไปในบ่อน้ำแร่ด้านหลังภูเขานั่นแหละ” หลังจากอันฉีพูดจบ เธอก็เหลือบมองชายที่นั่งตรงข้ามเธอ

“แล้วตกลงมาได้อย่างไร เพราะลื่นเหรอครับ"

“ไม่ใช่ค่ะ คือในบ่อนั้นมีปลาตัวใหญ่อยู่ ฉันอยากจะจับมันค่ะ แต่จับอะไรก็ยังไม่ได้เลย ฉันกลับตกลงไปบ่อเองเสียแล้ว” อันฉีพูดด้วยใบหน้าหดหู่

หลี่หลงซินหัวเราะคิกคักอยู่ข้างๆ จนเกือบจะปล่อยก๊ากออกมา แต่ยังดีที่เขาควบคุมเอาไว้ได้

“อาซง ตอนบ่ายคุณมีเวลาไหมคะ หาแหจับปลาสักอัน แล้วเราไปจับปลานั่นกลับมา ดีไหมคะ” อันฉีถามอาซง

อาซงพยักหน้าโดยแทบไม่คิด “ตกลงครับ! ผมจะไปเป็นเพื่อนคุณ”

เมื่ออันฉีเห็นว่าเขาตอบตกลงทันที เธอก็ยิ้มอย่างมีความสุข “ค่ะ งั้นตกลงตามนี้นะคะ”

เสี่ยวซื่อและหลี่หลงซินมองหน้ากัน คุณอันฉีแอบชอบอาซงอย่างที่คิดไว้จริงๆ

ในตอนนี้เอง ผู้ชายที่อยู่ตรงข้ามกับอันฉีเอ่ยขึ้นว่า “ลูกน้องของผมไม่มีเวลาเป็นเพื่อนเล่นอะไรไร้สาระกับคุณหรอกนะ”

“ลูกพี่ครับ แต่ผมมี...” อาซงยังไม่ทันจะพูดจบ สายตาเขาก็ดันไปสบเข้ากับสายตาเย็นเยียบเคร่งครึมคู่หนึ่ง จึงบังคับกลืนคำพูดที่เหลือกลับเข้าไป

อันฉีกระพริบตาปริบๆ “ก็แค่ขอยืมคนของคุณสักครึ่งชั่วโมงเองค่ะ”